Muzyka bliska religii

O Harmonii

Spread the love

HARMONIA

[gr. harmonia = współdziałanie, porządek, ład], jeden z głównych elementów struktury wielogłosowego dzieła muzycznego. Jego istotą jest jednoczesne współdziałanie dźwięków, dające w efekcie współbrzmienia i akordy. Jest to jedno z wielu znaczeń tego pojęcia, które łączyło sie z różnymi dziedzinami wiedzy: mitologią, kosmologią, etyką, matematyką, sztukami plastycznymi, muzyką. W mitologii Harmonia to imię boginii, np. w micie attyckim córki Zeusa i Elektry, orędowniczki nauki i sztuki. W okresie hellenistycznym Harmonia stała się postacią alegoryczną, symbolem porządku. U Platona i Arystotelesa rozszerzył sie zakres pojęcia harmonii; łączyło się ono z matematyką jako wyraz najdoskonalszych proporcji, z psychologią – obrazując stosunek ciała i duszy, z etyką w znaczeniu cnoty, z estetyką jako określenie piękna. W średniowieczu harmonia stała sie pojęciem kosmologicznym. W znaczeniu “musica mundana” występowała w dziełach teoretyków, m.in. Boecjusza, Adama z Fuldy, Marchettusa z Padwy. Izydor z Sewilli utrzymywał, że świat zbudowany jest na wzór harmonii dźwięków, a niebo, tzw. system planetarny, porusza sie według ruchu harmonicznego.

(Encyklopedia muzyki, Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995)

 

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code