To nie gwoździe Cię przybiły, lecz mój grzech

Wielki piątek to okres ciszy, okres oczekiwania i wypatrywania. Niektóre Kościoły prowadzą intensywne spowiedzi, figury Chrystusa są zakryte całunami, panuje nastrój powagi i uniesienia. We współczesnych czasach częstokroć pracodawcy dają wolne swoim pracownikom już tego dnia, aby mogli przygotować się do najradośniejszych Świąt Chrześcijańskich.

Katolicy idą na drogi krzyżowe, inni oglądają w TV sprawozdanie z Watykanu.

Protestanci w ten dzień częstokroć spotykają się, aby skłonić się nad przesłaniem cierpienia i męczeństwa Pana, nad istota odkupienia. Jest to dobry czas na pojednanie, na wybaczenie, na przeżywanie. W mojej Wspólnocie zorganizowałem również tak w czwartek, jak i w piątek specjalne rekolekcje, abyśmy przezywali i odnawiali swoją miłość do Pana. Kilka lat temu został nakręcony film Pasja, który dziś jest kanwą wielu ilustracji Męki Pańskiej. Pamiętam, jak jeszcze kilka lat temu byłem bardzo mocno zaangażowany w misję więzienną, jak bardzo osadzeni pragnęli obejrzeć ten film i jak mocno mieliśmy po filmie otwarte drzwi ich serc do zwiastowania ewangelii.

Pamiętam jednego roku, zaprosiliśmy wędrowny obóz chrześcijański, który w mojej ocenie wykonał wspaniałą pracę – przygotował spektakl na ulicach naszego miasta, a kulminacja odbyła się na rynku. Były to sceny z prowadzenia Chrystusa na sąd, na Golgotę. Wówczas poniższa pieśń towarzyszyła tym występom. Przed głównymi aktorami szła „muza” z menorą w ręku. Byłem wtedy, a i teraz jestem do głębi poruszony tym przedstawieniem.

Kiedy wsłuchuję się w tę pieśń, wracam myślami do roku 1993, kiedy to rozpaczliwie szukałem w swoim życiu ratunku, nadziei, miłości, a nie wiedziałem, że ta miłość spływała spod korony cierniowej, nie wiedziałem, że Via Dolorosa spotka się z moją drogą i że tamten człowiek na śmierć prowadzony widział mnie, zatraconego, zagubionego.

Ten Pan, który był tak zbity, że wielu przeraziło się na Jego widok, Ten, w którego ranach było moje uzdrowienie, w Jego krwi oczyszczenie…..

Tak bardzo był wzgardzony i opuszczony, tak bardzo odrzucony i zhańbiony, za mnie…, za człowieka, który Jemu bluźnił, był zbuntowany, wołał – ukrzyżuj Go! A On widział moje serce, wiedział, że szukałem właśnie Jego, Jego miłości, ale tak trudno było ugiąć kolana……

Wszyscy jak owce zbłądziliśmy, każdy z nas na własną drogę zboczył – kiedy odkryłem 53. rozdział Izajasza, płakałem dniem i nocą. Zrozumiałem wówczas, że to o Nim prorok mówił już 700 lat wcześniej, zanim to się stało. A ja nawet nie byłem ciekaw Biblii, nie byłem ciekaw przeczytać, jak Pan zaplanował odkupienie dla mnie… Bo to świadkowie czytają, a ja przecież… Kiedy patrzę dziś na moją żonę, na jej wrażliwość, kiedy ona nie może wręcz patrzeć na sceny ukrzyżowania, serce rozrywa jej ból, kiedy nasza średnia córka szlochała i pytała: tato, dlaczego…? Cóż mam powiedzieć – to za nas, za nasze grzechy, ukarany został dla naszego zbawienia, jego ranami jesteśmy uleczeni, gdyż Bogu upodobało się z samego siebie złożyć ofiarę za człowieka.

Czy tak trudno w to uwierzyć? Chyba trudno, skoro Piłat pyta, co to jest prawda i odwraca się od Niego, nie chce znać odpowiedzi. Lecz my wiemy – to On jest Prawdą, On, Chrystus, Pan jest drogą, prawdą i życiem!

Złożył On ofiarę z samego siebie jako Arcykapłan doskonały i przeszedł przez niebiosa, przeszedł to wszystko, aby dziś współczuć nam w naszych słabościach, aby dziś wspierać nas w naszych doświadczeniach, gdyż nauczył się posłuszeństwa przez to, co wycierpiał. Hebr. 5,7-8

Dlatego też On jest wszystkim we wszystkim, w Nim zostało wszystko stworzone Kol. 1,16, a myśmy zostali w Nim już przed założeniem świata powołani i przeznaczeni Ef. 1,4. Dlatego też tylko w Nim mamy odkupienie przez krew Jego, odpuszczenie grzechów, według bogactwa Jego łaski. Ef. 1,7 Dlatego tez zawołajmy: Z Chrystusem jestem ukrzyżowany; żyję więc już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus; a obecne życie moje w ciele jest życiem w wierze w Syna Bożego, który mnie umiłował i wydał samego siebie – za mnie i za ciebie, drogi czytelniku! Gal. 2,20

Dlatego  teraz wzywam cię w imię Jezusa Chrystusa – powierz swoje życie Jezusowi, który cię umiłował do końca! Otwórz drzwi swojego serca i zawołaj: Przebacz mi Panie, zapraszam Cię do mojego serca, do mojego życia, pragnę na zawsze z Tobą żyć, gdyż wierzę, że umarłeś za mnie i zmartwychwstałeś, abym ja mógł żyć!

Niech dobry Bóg błogosławi ciebie, drogi czytelniku, niech prowadzi cię po wyżynach i niech Jego łaska będzie zawsze w tobą.

Niech Cię Pan błogosławi i strzeże.

Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą.

Niech cię obdarzy swą łaską.

Niech zwróci ku tobie swoje oblicze i

niech cię obdarzy pokojem.

 

Rekolekcje Wielkopostne 2010