A miało być tak pięknie

 Tworzenie planów, spełnienie  marzeń należą do charakterystycznych działań człowieka. Czasami jesteśmy tak zajęci realizacją własnych zamierzeń, że nie zważamy na to iż mogą wystąpić jakieś przeszkody. Obyśmy nie obudzili się z przysłowiową  „ręką w nocniku”.

W jednym z fragmentów Ewangelii św. Łukasza, Jezus przytacza przypowieść o pewnym zamożnym człowieku, który sobie dużo planował. Konkretnie – to każdy z nas jest taką osobą. Nie ma człowieka, który nie snułby jakichś planów. Począwszy od bardzo banalnych, po te poważne. Jeszcze nie wyruszyliśmy w podróż, a już planujemy o której godzinie będziemy z powrotem w domu. Zastanawiamy się, jaką to działkę kupić, żeby móc za kilka lat spędzać na niej wolne chwile etc.  Dziennie przez nasz umysł przebijają się dziesiątki takich „pomysłów” .

 A tymczasem Bóg mówi: „Głupcze jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?” (Łk 12, 20).

No właśnie, bo czy my przypadkiem w tych wszystkich naszych przedsięwzięciach nie zapominamy o woli Bożej? Może warto zdobyć się na trochę pokory i skonfrontować „to i owo” z Bogiem? Jest taka pieśń: „nasze plany i nadzieje coś niweczy raz po raz”. Dobrze te słowa ukazują kruchość naszego życia, ale i naszą własną słabość. Nie możemy być w 100% pewni, że nasze zamierzenia dojdą do skutku. My natomiast często zachowujemy się tak, jakby wszystko było w „naszych rękach”. Cóż za ogromne złudzenie, któremu niestety ulegamy. Przypomina mi się w tym miejscu pewna sytuacja. Jej bohaterowie mówili: „Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób zdobędziemy sobie imię, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi” (Rdz 11, 4). No plan niezły, taki scalający ze sobą ludzi, dbających o utrzymanie wzajemnych relacji. Problem w tym, że za dużo tu pychy, polegania na własnych siłach, na swoich możliwościach. Wieżę co prawda udało im się wybudować, ale niestety wbrew oczekiwaniom rozproszyli się po całej ziemi. Czy zastanawialiśmy się w ogóle ile razy my budowaliśmy taką wieżę Babel? Ten przykład choć pochodzi sprzed  ponad 6000 lat wcale nie jest przestarzały (jak zresztą każda sytuacja opisana w Biblii).

Taką współczesną wieżą Babel jest dla mnie brytyjski transatlantyk Titanic. W tym miesiącu mija dokładnie 101 lat od zatonięcia tego „niezatapialnego okrętu”. Podobno na jego kadłubie umieszczono napis: „Nawet sam Chrystus nie zatopi tego okrętu”. Mimo tego powszechnego przekonania, w nocy z 14 na 15 kwietnia 1912 roku, podczas swojego dziewiczego rejsu na trasie Southampton-Cherbourg-Queenstown-Nowy Jork, zderzył się z górą lodową i zatonął. Oferował luksus, jakiego na północnym Atlantyku nikt dotąd nie widział. Titanic był wybitnym osiągnięciem technicznym, w założeniu bardzo bezpiecznym.

Mnie osobiście bardzo zainteresowała kwestia tego okrętu, ponieważ na jego pokładzie znajdował się wujek mojej znajomej (starszej już kobiety). Katastrofy nie przeżył.

Jak widać wiara, w potęgę Titanica w jego niezatapialność sprawiła, że nie przywiązywano dużej wagi do zapewnienia bezpieczeństwa w przypadku awarii. Na dyskusję o liczbie szalup poświęcono piętnaście minut, podczas gdy dwie godziny omawiano kwestię ornamentyki dywanów pierwszej klasy. Przed wypłynięciem w rejs kapitan Edward John Smith powiedział: „Nie potrafię sobie wyobrazić warunków, które mogłyby spowodować zatonięcie tego statku, ani żadnego rzeczywiście poważnego wypadku, jaki mógłby mu się przytrafić. Współczesne budownictwo okrętowe ma już tego rodzaju problemy daleko za sobą”.

To jest dobry przykład, że nie możemy polegać tylko na swojej wiedzy, na swoich przekonaniach. Przede wszystkim musimy stanąć w prawdzie tzn. zobaczyć siebie takimi, jakimi jesteśmy rzeczywiście.  Musimy oddać Bogu właściwe miejsce – to najwyższe. Wystarczy Jemu zawierzyć siebie, swoje życie, plany, a wtedy nie będziemy przeżywać rozczarowań. Gdy będziemy pogodzeni z wolą Bożą, wtedy również będziemy mogli cieszyć się wewnętrznym pokojem.