Dorosnąć do szczęścia

Czym jest szczęście?
 

pomyślnym splotem zdarzeń czy raczej ukoronowaniem ciężkiej, często długotrwałej, pracy?
skutkiem ubocznym miłości, przyjaźni, zachwytu, odczucia harmonii…?
odczuciem przydatności, bycia we właściwym miejscu…?
 „życie szczęśliwe to radość z odnalezienia prawdy” czyli jak u Augustyna szczęście to odnalezienia Boga?
może szczęście – to żyć, i (tylko) tyle wystarczy?
 

a może szczęścia nie da się odczuwać ciągle ani nawet długotrwale – to tylko kwestia krótkich, pojedynczych chwil i dni jak w wierszu Miłosza (Dar):
 

Dzień taki szczęśliwy.
Mgła opadła wcześnie, pracowałem w ogrodzie.
Kolibry przystawały nad kwiatem kaprifolium.
Nie było na ziemi rzeczy, którą chciałbym mieć.
Nie znałem nikogo, komu warto byłoby zazdrościć.
Co przydarzyło się złego, zapomniałem.
Nie wstydziłem się myśleć, że byłem kim jestem.
Nie czułem w ciele żadnego bólu.
Prostując się, widziałem niebieskie morze i żagle

Szczęście jest niewątpliwie stanem subiektywnym, wypadkową wielu wektorów ale chyba każdy się zgodzi z tym, że trzeba do szczęścia dążyć, trzeba do niego dorastać…
 

jak mówił do młodzieży zgromadzonej w Toronto papież Jan Paweł II:
 

Człowiek został stworzony do szczęścia. Wasze pragnienie szczęścia jest więc uzasadnione. Chrystus ma odpowiedź na wasze oczekiwania. Dlatego prosi was, abyście Mu zaufali. Prawdziwa radość jest zdobyczą, do której nie dochodzi się bez długiej i trudnej walki. Chrystus zna tajemnicę zwycięstwa.

(tytuł i tekst powyżej to wynik sięgnięcia dzisiejszego przedpołudnia po lekturę Więzi , ostatniego numeru z 2008 roku http://www.wiez.com.pl/index.php?s=miesiecznik_szczegoly&id=539)