Jak Abraham

W słońcu południa przyszło ich trzech, w drgającym upalnym powietrzu pojawili się przed namiotem Abrahama. (Czy Praojciec powitał tylko strudzonych wędrowców? Czemu więc przemówił do Trzech: „Panie?” On wiedział…).

A potem, gdy już umyli nogi, pojedli, przepowiedzieli narodzenie od tak dawna oczekiwanego syna Obietnicy, kiedy już Sara zaśmiała się z tej przepowiedni, nadając tym samym imię pierworodnemu i jedynemu, kiedy już te wszystkie rzeczy się stały – okazało się, że Troisty nie przyszedł tylko w tym celu.

Bóg szukał w człowieku przyjaciela, z którym chciał się podzielić swoją decyzja o strasznej karze, jaka ma spotkać złe miasto i złych ludzi. Mógł to zrobić z wyżyn swoich, nie zawiadamiając nikogo – bo wyrok był już wydany… A jednak chciał rozmowy.

Sodoma i Gomora. Gniazdo zła, występku, grzechu. Pan przyszedł zobaczyć, czy jest takim naprawdę. Czy musiał? Czy nie widział? Czy opierał się tylko na jękach dobiegających z niziny?

On i widział, i wiedział, bo wie wszystko i widzi wszystko, ale chciał DOŚWIADCZYĆ. Chciał wejść w samo jądro zła i cierpienia tych ludzi. Niepoprawny w miłości, doświadczy człowieczego losu o wiele bardziej intensywnie, a zarazem ostatecznie za kilka tysięcy lat… choć On Sam był jednocześnie i w Sodomie, i w Jerozolimie, której jeszcze wtedy nie było.

Zatem Dwaj poszli, żeby doświadczyć… i to jest osobna historia.

A Jeden został, bo czekał na słowa wybranego. Co za niezwykły moment w dziejach! Co za Spotkanie – zapowiedź wszystkich spotkań! Ileż miłości, ileż słodkiej cierpliwości w tym Bożym oczekiwaniu… Jaka uprzedzająca czułość – pozwolić mówić człowiekowi w obronie człowieka. Człowiekowi, którego utkał we wnętrznościach matki, którego tak cudownie stworzył, któremu nadał Imię, by teraz ów wybraniec, starzec koczownik mógł zacząć najpiękniejszy we wszechświecie targ z Nim, Panem i Stworzycielem…

Pan znał jego pytania i odpowiedzi na nie, a jednak słuchał uważnie i odpowiadał niezwykle rzeczowo.

Abraham, jak zwykle (od początku swej historii, gdy to usłyszał Głos) jest w tym dialogu całkowicie osamotniony, nierozumiany przez nikogo: sam na sam z Panem.

Ta samotność we wszystkim – w decyzjach, rozmowach, działaniach, cierpieniu – to cena, jaką płacił za tak bezpośredni i intymny kontakt ze Stwórcą. Więc i teraz, nie radząc się nikogo, sam z siebie zaczyna targ.

Praojciec wszystkich handlarzy – archetyp przekupnia targującego się do ostatniego słowa… o życie miasta.

Nie ma już w małych miasteczkach rynku z żydowskim targiem, nie ma chałaciarzy wymachujących rękami, zaperzonych w dramacie wytargowania pięciu groszy więcej… Ale gdy byli, w takich właśnie momentach wstępował w nich duch praojca Abrahama. Wiedział to Bruno Schulz, opisując swego ojca kupca, który zmaga się z klientem, jak Jakub z Aniołem i pozostaje z pamiątką przetrąconego biodra; jak Abraham targuje się z Bogiem o swoje królestwo-miasto: sklep bławatny; nawet jak sam Stwórca kreuje wszechświat z tkanin…

Zgasł ten rozedrgany, rozśpiewany, pełen żaru i barw świat żydowskiego targu; może niekiedy słychać go w sklepiku, gdy właściciel do wielkiej torby zakupów dodaje od siebie ciasteczko; nawet w zimnym Rossmannie, gdy namawiają cię przy kasie na mydełko, lub szamponik, a w końcu chytrze wkładają ci do torby darmową reklamówkę kremu na wszystko…, bo zasłużyłeś sobie hojnym zakupem i zobligowany podarunkiem – wrócisz. Gdzieś w tych wszystkich zmerkantylizowanych czynnościach błąka się niesłyszalne już echo tamtego targu-modlitwy…

Przecież Abraham mógł paść na kolana i od razu prosić, żeby Pan odstąpił od miasta. Ale nie. Jest rozsądny. Jest ostrożny i wstępuje w niego geniusz kupca. Licytacja. Zaczyna od pięćdziesięciu, potem przez kolejne piątki i dziesiątki obniża stawkę, za każdym razem zaczynając od nowa. A Panu najwyraźniej się to podoba. Pan dopuszcza to, jest cierpliwy i chyba się uśmiecha… Z jaką miłością słucha natrętnego i monotonnego Abrahama, starającego się urozmaicić tę monotonię próśb pięknymi frazami początkowymi… Jakiż to elegancki dialog!

Abraham nie wie jeszcze, że tamci Dwaj, którzy poszli doświadczyć zła w Sodomie, już doznali jej obrzydliwości i grozy… już są pewni, że przyszli uratować tylko jedynego sprawiedliwego. Już postanowione, Lot uchodzi, żona Lota właśnie zamienia się w słony słup, nie potrafiąc oderwać się od przeszłości. Pan widzi tę całość, ale słucha pobożnie przebiegłych próśb Abrahama spokojnie i z szacunkiem. "Pozwól, że się ośmielę, choć jestem prochem”… "Wybaczysz, że sługa poprosi raz jeszcze…”,”Wybacz, że ośmielę się pytać raz jeszcze…” Jeszcze pięciu i jeszcze… Jak gdyby Bóg chciał, by proszący z każdym zdaniem lepiej uświadamiał sobie, jak dalece może On ustąpić człowiekowi w swoim miłosierdziu.

„ I dla dziecięciu sprawiedliwych nie zniszczę miasta”.

Wiec wystarczy dziesięciu, żeby ocalić świat!

Tam nie było tylu, ale jakaż nadzieja!

Gdy serca nasze zatrwożone popadają w rozpacz i beznadzieję, gdy już nam się wydaje, że koniec, zgliszcza, popiół i słupy soli tylko zostaną…, wypatrujmy sprawiedliwych. Gdy Pan zabierze któregoś z nich, szukajmy szybko następnego…, a gdy ich braknie – sami takimi się stańmy. Właściwie nie ma na co czekać: bądź sprawiedliwy, bo może się okazać, że jesteś właśnie dziesiąty… i dzięki tobie świat ocaleje! Wyprosił to pierwszy Mąż Boży w wielkiej samotności! Tą prośba-targiem–modlitwą zobowiązał ciebie i mnie, żebyśmy stawali się sprawiedliwi… Bo któż, jeśli nie ja i ty, ocali zdruzgotaną obrzydliwością Sodomę – ten nasz wspaniały świat…?

A nade wszystko bądźmy jak Abraham, gdyby nam nawet przyszło działać w samotności. Prośmy, dobijajmy się, budźmy po nocy, przeszkadzajmy Panu na potęgę, naprzykrzajmy się, walmy w te zaryglowane wrota, póki nie otworzy! Róbmy raban! On czeka. On też puka z drugiej strony, żeby Mu otworzyć. Czeka, aż nasza natarczywość osiągnie cel! Nigdy, przenigdy nie traćmy nadziei, nie przerywajmy próśb, nie ustańmy! Może uda się choć jednego uratować.

A kto ratuje jedno życie, ratuje cały świat.

Rozważania Niedzielne