Oto Bóg jest zbawieniem moim!
Będę miał ufność i nie ulęknę się,
bo mocą moją i pieśnią moją jest Pan.
On stał się dla mnie zbawieniem!
Iz 12, 2
Już za kilka dni, a konkretnie od 1. Nieszporów 4. Niedzieli przed Narodzeniem Pańskim (w tym roku jest to sobotni wieczór 30 listopada) w Kościele zachodnim rozpocznie się wyjątkowy okres nazywany czasem radosnego oczekiwania na przyjście Pana, który potrwa aż do zmierzchu 24 grudnia, gdy zasiądziemy do stołów wigilijnych.
Chrześcijanie wielu wyznań (jak zresztą co roku) pochylą się nad sprawami związanymi z własną wiarą, wiarą Kościoła, czy relacji do innych osób. Rozpoczną się szczególne nabożeństwa przewidziane w tym okresie. W Kościele łacińskim będą to Roraty, w świątyniach będzie można dostrzec kolor fioletowy i wieńce adwentowe. W Kościołach anglikańskich rozpoczną się nabożeństwa Dziewięciu Czytań i Kolęd. Całoroczne Nabożeństwa Evensongów skupią się na adwencie, a w kościołach będzie można dostrzec kolor niebieski i purpurowy. Tutaj też pojawią się wieńce, podobnie jak w wybranych Kościołach ewangelickich.
Kościół wschodni (w przeważającej większości) swój okres poprzedzający Narodzenie Pańskie rozpoczął 27 listopada (wg kalendarza gregoriańskiego) od tzw. Postu Filipowego (nazwa pochodzi od wspomnienia św. Apostoła Filipa, w którym to dniu rozpoczyna się ten post) trwającego 40 dni, nawiązującego do czterdziestodniowego postu Mojżesza na pustyni. Czas ten ma charakter pokutny i według nauki Kościoła prawosławnego nie można spożywać wtedy nabiału i mięsa. Jego celem jest oczyszczenie wiernych, wywołanie skruchy i skupienia modlitewnego do głębokiego przeżycia tajemnicy Wcielenia Jezusa Chrystusa. Zakończy się pierwszego dnia – Święta Narodzenia Pańskiego. Warto tutaj wspomnieć również o drugim dniu świąt (którego grecka nazwa to synaksa), a który poświęcony jest Matce Bożej, tzw. Zgromadzenie ku czci Bogurodzicy.
W liturgii słowa pojawią się czytania przede wszystkim z Księgi Izajasza oraz m.in. z Księgi Syracha (fragmenty opowiadające o proroku Eliaszu), Sofoniasza, Liczb, Rodzaju, Jeremiasza, Sędziów, Pieśni nad Pieśniami, 1. i 2. Samuela i Malachiasza.
Podczas trwania tego świętego czasu wszyscy ludzie zostają zaproszeni do trwania w nadziei oczekiwania przyjścia Jezusa Chrystusa. Przyjście to ma podwójny sens. W pierwszym skupiamy się na historii i przenosimy w czasie do konkretnego punktu, w którym Jednorodzone Słowo przybiera postać własnego stworzenia i uniża się przez to podwójnie, a robi to wszystko dla naszego zbawienia. Kontemplujemy misje Proroków w Starym Testamencie, zapowiadające nadejście Mesjasza. W Nowym Testamencie naszą uwagę kierujemy na świadectwa Ewangelii, w których opisane zostało Narodzenie – Mateusza i Łukasza oraz na osoby i wydarzenia temu towarzyszące – archanioł Gabriel, Maria z Nazaretu, Józef, Zachariasz, Elżbieta, Jan Chrzciciel, czy Mędrcy. W drugim znaczeniu wybiegamy myślami w przyszłość i przypominamy sobie jedną z prawd naszej wiary – o ponownym przyjściu Chrystusa do naszej rzeczywistości, które zakończy definitywnie odnowę stworzenia. Zanim to jednak nastąpi, szczególnie Kościół anglikański – ale nie tylko – zwróci naszą uwagę – poprzez niedzielne kolekty – (szczególnie w trakcie 3. Niedzieli Adwentu, kiedy szaty liturgiczne będą w kolorze różowym, wyrażającym będącą już bardzo blisko radość) na działanie Ducha Świętego – Ducha Ożywiającego i Odnawiającego, który kieruje Kościołem i przygotowuje Go na tą przyszłość. O ile do samego Wcielenia ludzkość została przygotowana przez Ducha Świętego, który posługiwał się wielkimi postaciami Starego Testamentu – prorokami i prorokiniami, o tyle przygotowaniem do powtórnego przyjścia Chrystusa zajmuje się Kościół, którym rzecz jasna również posługuje się sam Duch Odnowiciel.
Marana’tha – Przyjdź Panie Jezu!