Takimi słowami zwrócili się przebywający w Jerozolimie greccy poganie „bojący się Boga” (por. Dz 10,2) do Filipa Apostoła. Filip poszedł z tą prośba do Andrzeja, swego najbliższego przyjaciela wśród apostołów, a później razem z Andrzejem udali się do Jezusa. Kiedy przekazali Jezusowi prośbę Greków, dzieje się rzecz nowa. Jezus co prawda po raz kolejny objawia się jako Syn Człowieczy i poprzez swoje synostwo wskazuje bezpośrednio na Boga Ojca. Pełni rolę doskonałego pośrednika pomiędzy Bogiem i ludźmi. Chrystus czynił tak już wcześniej – w czasie święta Poświęcenia świątyni (J 10 22-39) czy podczas drugiego pobytu w Jerozolimie (J 5,19-47) – ale teraz po raz pierwszy słowa Syna potwierdza sam Ojciec przemawiając z niebios do zgromadzonych. Jezus zapowiada także, w jaki sposób wypełni się Jego rola jako pomostu między ludźmi i Bogiem. Dokona tego, kiedy sam zostanie wywyższony ponad ziemię i wtedy przyciągnie wszystkich do Siebie (J 12,32).
Chrystus jest Drogą, która prowadzi do Boga. Czyż podobnie nie powinno być z Kościołem jako mistycznym ciałem Chrystusa? Kościół po wielokroć staje w pozycji Filipa, kiedy raz po raz jest proszony: „Panie, chcemy ujrzeć Jezusa”. Zwróćmy jeszcze uwagę na znamienny fakt, że z tą prośba do Filipa nie przychodzą Żydzi, lecz greccy poganie „bojący się Boga”. Dziś możemy ich porównać do ludzi spoza Kościoła, ale jednak poszukujących jedynej Prawdy czy Absolutu. I to właśnie wobec nich Jezus objawia się jako Syn Boży. Odpowiada w sposób doskonały na ich prośbę. Ukazuje się w Swej najwłaściwszej postaci.
Wobec podobnego wyzwania stajemy dziś jako Kościół. Wciąż spotykamy na swej drodze poszukujących, co „boją się Boga”. Żyjemy w świecie i pośród ludzi, którzy w swej większości nie znają Boga. Owszem, często są ludźmi religijnymi, ale cała ich wiedza o Bogu zamyka się na poziomie nauk katechetycznych sprzed pierwszej komunii. Żyjemy w świecie, który dziś jest mocno zlaicyzowany. Lecz nie brakuje w tym świecie ludzi pragnących poznać Boga jako jedyną Prawdę, źródło Miłości. I wtedy właśnie mimowolnie wchodzimy w buty czy też sandały Filipa Apostoła, do którego kierowana jest prośba „Panie, chcemy ujrzeć Jezusa”. Naszą rolą jest wtedy być drogowskazem wskazującym na Ojca. Tak jak uczynił to Jezus. Jakże pięknie byłoby, gdyby Kościół był swego rodzaju soczewką, a więc przezroczystym narzędziem, skupiającym uwagę wszystkich poszukujących na Bogu. Bez rozpraszania uwagi rzeczami drugorzędnymi, przyziemnymi.
Gorzej jest, gdy soczewka jest źle skonstruowana i skupia uwagę na sobie. Szuka swego, dba o swoje powodzenie. „Jeżeli ziarno pszenicy wpadłszy w ziemie nie obumrze, zostanie tylko samo, a jeśli obumrze przynosi plon obfity. Ten, kto kocha swoje życie, traci je, a kto nienawidzi swego życia na tym świecie zachowa je na życie wieczne.” J 12, 25
Możemy pytać: dlaczego to ja mam prowadzić ludzi do Boga? Bo jesteś częścią Kościoła, owocu nowego przymierza. Jesteś częścią, bez której całość nie byłaby już pełna. Bóg także z tobą zawarł przymierze:
Takie będzie przymierze,
jakie zawrę z domem Izraela
po tych dniach – wyrocznia Pana:
Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu.
Będę im Bogiem,
oni zaś będą Mi narodem.
I nie będą się musieli wzajemnie pouczać
jeden mówiąc do drugiego:
"Poznajcie Pana!"
Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego
poznają Mnie – wyrocznia Pana,
ponieważ odpuszczę im występki,
a o grzechach ich nie będę już wspominał" Jr 31,33n
Jest to nowe przymierze, które objawiło się w Chrystusie, w Jego wywyższeniu ponad ziemię, kiedy poprzez Swoją nieskończoną miłość przyciągnął wszystkich do Siebie. Poprzez odpuszczenie wszystkich grzechów. Ta miłość jest gwarancją przymierza, które Bóg zawarł z wszystkimi ludźmi! Jest wpisana w głębi naszego „jestestwa”, a prawo Pańskie wyryte na sercu.
