Kradzione prezenty

Święta zakończyliśmy przedwczoraj. To były długie trzy weekendy biesiadowania. Rozpoczęliśmy od polskiej Wigilii. Była bardzo udana w tym roku. Za stołem zasiadło 15 osób. Mieliśmy dużo wspaniałego śledzia i ryby. Sergio przygotował wyśmienitą grzybową a babcine smażone pierogi na cieście drożdżowym z quebeckimi opieńkami rozeszły się w pięć minut. Ciekawostką były też dwie sowieckie sałatki.  Za stołem goście z Ukrainy, Francji i Kanady oraz w końcu z Polski. Zamieszanie, gwar, radość.  Potem Nowy Rok z kolacją, szampanem w klubie i na koniec ukraińską gromadą do rana. Wróciliśmy z Sergio do domu o wpół do ósmej i zatańczyliśmy noworoczną piosenkę ABBY w kuchni przed snem. Ten szalony pęd świętowania zakończyliśmy jeszcze raz przy ukraińskim stole. Kutia, genialne uszka i pasta z sardeli z suszonymi pomidorami. O ile Sergio w Polsce mocno się spolszczył o tyle ja w Montrealu wyraźnie się zukraińszczyłem. Językowo, kulinarnie i kulturowo.

Odkryciem tegorocznych świąt jest kanadyjska zabawa w darowanie sobie prezentów niespodzianek. Znana w Polsce w postaci zakupu drobnego upominku niespodzianki dla wylosowanej osoby. Tutaj dodatkowo urozmaicona. Prezenty nie mają konkretnego odbiorcy i  wszystkie trafiają pod choinkę. Każda z osób losuje numerek tak aby każdy z gości był ponumerowany. Numer pierwszy wybiera prezent, koniecznie go rozpakowuje i prezentuje wszystkim. Numer drugi ponownie wybiera prezent lub kradnie („steal”  – tego właśnie czasownika po angielsku używa się przy opisie zabawy) już ten wylosowany jeśli mu się bardzo podoba – itd., itd. Osoba, która zostaje bez prezentu bierze prezent od kogoś innego lub spod choinki.Gra kończy się, aż wszystkie prezenty spod choinki znikną.

Pierwszy raz grałem w tą grę w towarzystwie z Quebecu. Prezenty były tam bardzo różnorodne. Od naprawdę totalnego kiczu po niezłe gratki. Gra jednak nie udała się za bardzo. Tylko ja i Sergio zdecydowaliśmy się na kradzież (miałem z tego powodu wyrzuty sumienia bo liczyłem, że zabawa się rozkręci). Ostatecznie dołączyła do nas jeszcze jedna osoba, która ukradła mój ukradziony wcześniej prezent. Rozmawiałem o grze z Lisą, moją sąsiadką. Mówiłem, że nie wyobrażam sobie takiej sytuacji wśród Słowian. Moglibyśmy się na siebie w najlepszym przypadku poobrażać. Gra ta bardzo klarownie opisuje mi również społeczeństwo amerykańskie. Taki właśnie amerykański kapitalizm. Udało Ci się to super, ale pamiętaj, że już za chwilę możesz to stracić. Zyskać Twoim kosztem może każdy. Nawet Twój przyjaciel. Co zrobisz w tej sytuacji Ty? Uśmiechniesz się i pogratulujesz. To dosyć prosta analiza ale myślę, że ludziom w Ameryce łatwiej zaakceptować zasady gry. Po pierwsze właśnie przez ten klasyczny i jakże inny od polskiego kapitalizm oraz z drugiej strony, zazwyczaj łatwiejszą dostępność dóbr.

Zdecydowałem się jednak zagrać w nią w moim domu. Mieszane uczucia co do gry mieli jak podejrzewałem Słowianie, ale też Francuz. Zamieszanie rozpocząłem ode mnie i ukradłem pachnący zestaw kąpielowy od Francuza. Maszyna ruszyła i przemiał był bardzo zabawny. Pachnący zestaw zniknął w moich rąk i trafił ostatecznie do Christophera. Zanim jednak trafił do niego na stałe, po drodze stracił on go jeszcze dwa razy. Wśród nas była dwójka dzieci. Punk zapalny. Obyło się bez ognia. Głównie dzięki losowi, ale też elastyczności co do wymiany prezentów po zakończeniu zabawy. Zabawa trwała jakieś 40 minut. Salwy śmiechu, momenty ciszy, westchnienia ulgi ale i odgłosy zawodu. Jednym słowem – polecam.

Sowieckie sałatki i śledzie towarzyszyły nam przez następne świąteczne dni. Kilka telefonów do Polski, kilka wymienionych maili. Najczęstsze pytanie jakie padało – czy tęskniliście? W pewnym sensie tak – ale ogólnie czas minął wspaniale. Może to przez tą niezależność. Własną, wielką, opasłą choinkę. Ogromny stół z masą gości. Radość wspólnego spotkania z ludźmi, którzy właśnie wtedy tego potrzebowali.