Scena, gdy Jezus podaje rękę tonącemu Piotrowi. Trudno o bardziej symboliczne wyobrażenie. Ta scena poprzedza cud nakarmienia tłumów. Po tym wydarzeniu Mistrz rozkazuje uczniom szybko odpłynąć, pomimo silnego wiatru. Gdyby trwali na brzegu, mogliby się nasycić uwielbieniem ludzi. Zamiast tego są poddani nowemu doświadczeniu. Podpływają do góry, na którą wchodzi Jezus, aby się modlić. Oni sami zostają w łodzi miotanej falami.
Każdy człowiek czasami czuje się jak łupinka miotana falami na morzu życia…
Uczniowie boją się. Nagle dostrzegają idącą po falach zjawę. Krzyczą ze strachu i dopiero po chwili uspokaja ich Nauczyciel „Odwag! Ja jestem, nie bójcie się!” Piotr nie dowierza: „Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie!” A On rzekł: „Przyjdź!”
Człowiek, Piotr ośmiela się wyjść z łodzi, idzie po wodzie. Udaje mu się opanować wzburzone fale życia własną wiarą. Wiatr wzmógł się i Piotr zwątpił, że dotrze do Jezusa. Zaczyna tonąć. Jezus ratuje ucznia z topieli. „Czemu zwątpiłeś, małej wiary?” Uczniowie padli przed Jezusem wołając: „Prawdziwie jesteś Synem Bożym”.
Dlaczego po tak spektakularnym cudzie jak nakarmienie tłumów Jezus dokonuje cudu chodzenia po wodzie jedynie w obecności uczniów? Uwielbienie ze strony ludzi byłoby bezgraniczne, pogłębione przez atmosferę specyficzną dla wielkiego zgromadzenia. Wieści o wydarzeniu rozległyby się szerokim echem po całym ówczesnym świecie. Zgodnie z zasadą, że wiadomość rankiem wyleci wróblem, wieczorem wraca wołem, byłyby wzbogacane przez ludzką wyobraźnię. Tymczasem niezwykły widok jest przeznaczony jedynie dla oczu małej grupki uczniów.
Możemy wyjaśniać sobie to tak, że był to kolejny etap kształtowania świadomości tych, którzy mieli po odejściu Chrystusa głosić Dobrą Nowinę. Scena ma charakter intymny, przypomina, że najważniejsze jest podtrzymanie w sobie wiary.
Poczucie nasycenia życiem jest dobrym i radosnym doświadczeniem, ale dopiero połączone z wiarą chroni nas przed zatonięciem.
