Anioł Samopoznania

Powinnam widzieć siebie prawidłowo, tzn. taką jaką jestem w rzeczywistości. Powinnam pozbywać się iluzji, dotyczących mojej osoby. Czasami nosimy różowe okulary, a czasami widzimy siebie w szarych barwach. Nasze okulary noszą kolory naszych historii życiowych,  zranień, potrzeb, marzeń. Potrzebny nam jest Anioł Samopoznania, który nieustannie oczyszcza szkła naszych okularów, byśmy jasno mogły zobaczyć co się dzieje w nas i kim właściwie jesteśmy.

Poznanie siebie oznacza umiejętność bycia w kontakcie ze sobą, z tą najbardziej intymną częścią mojego JA, co stanowi o mnie. Poznać siebie to wchodzić w kontakt z pierwotnym wyobrażeniem mnie samej, jakie uczynił sobie Bóg.

Moje Ja nie jest czymś, co powstało na skutek historii mego życia.

Jest ono czymś o wiele bardziej pierwotnym. Jest niezafałszowanym wyobrażeniem, jakie Bóg uczynił sobie we mnie. Samopoznanie nie jest wynikiem wielkiej wiedzy na mój temat. Jest to raczej efekt tego, że sama ze sobą jestem zjednoczona, że stapiam się z moim prawdziwym Ja (podobnie jak kobieta i mężczyzna stapiają się wzajemnie ze sobą w akcie seksualnym i poznają się przez to w swej najgłębszej istocie). Poznać siebie samą mogę tylko wtedy, kiedy jestem gotowa, by powierzyć się swemu właściwemu Ja. Nie mogę go tylko oglądać z zewnątrz. Muszę przeniknąć do mojego środka, tam mieszkać i być w kontakcie.

 

Dla mnichów samopoznanie stanowiło warunek wstępny do poznawania Boga. Poznać siebie znaczyło dokładnie obejrzeć swe myśli, uczucia, namiętności, potrzeby i pragnienia. Samopoznanie bywa bolesne, gdy zdziera maskę. Potrzebujemy pomocy Anioła Samopoznania, który doda nam siły, aby zstąpić do głębi własnej duszy. Anioł uwalnia nas od lęku przed ciemnościami naszej duszy, bo chwyta nas za rękę i idzie z nami. Pokazuje to wszystko, co ukryte zostało w naszej duszy. Nie ocenia tego. Mówi nam jednocześnie:

To jesteś ty. Możesz być taka. Zatrzymaj wszystko, co widzisz i spójrz na to w świetle i miłości Boga. Wtedy to zostanie przemienione.