Przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka (Cyceron).
Tradycja natomiast jest drugą naturą kościoła (Jacek z Kameli).
Przyzwyczajenie jest matką tradycji, mają więc wiele wspólnego.
Często jest ono wynikiem bezradności, pogodzeniem się z sytuacją niezbyt korzystną dla nas, jest formą kompromisu.
Jaka była pierwotna natura człowieka, jaka była pierwotna natura kościoła?
Tego nawet najstarsi „górale i kaszubi” nie pamiętają, ale aniołowie (oczywiście ci nieco starsi) owszem. Czy warto więc dzisiaj szukać tego, co dawno temu zostało zgubione? Czy jest to, nikomu nie potrzebny relikt przeszłości, a może jednak, cenny, dający szczęście skarb?
Natura człowieka, a zwłaszcza ta pierwotna, to temat rzeka. Niestety brak jakichkolwiek źródeł historycznych opisujących życie naszych przodków przed „wielkim upadkiem ludzkości”. W tamtych czasach człowiek prawdopodobnie był szczęśliwym analfabetą – pozostają tylko domysły.
Z „naturalną” naturą kościoła jest zdecydowanie inaczej, wiele zapisków z pierwszych wieków „nowej ery” rzuca dość jasne światło. Nowy Testament nie jest w tej sprawie jedynym źródłem wiedzy. Wczesnochrześcijański kościół zainicjowany przez pierwszych uczniów Jezusa z Nazaretu, przyciągał, mimo licznych prześladowań, nie tylko jednostki, ale całe tłumy ludzi spragnionych kontaktu z Żywym Bogiem. Był źródłem nadziei i praktycznej pomocy – zbawienie było czymś realnym i namacalnym, a na dowód uwolnienia z mocy zła i grzechu, ludzie byli uzdrawiani psychicznie i fizycznie. Tak zwane cuda były na porządku dziennym, na dowód zmartwychwstania Jezusa i jego zwycięstwa nad mocą grzechu, Duch Święty w przedziwny sposób przemieniał jego wyznawców, cudowna miłości płynąca wprost z Nieba zmieniała ich serca. Pierwsi chrześcijanie byli naprawdę „światłością dla świata i solą ziemi” – rzeczywista obecność Boga w ich życiu to sprawiała. Ten pierwotny Kościół (zasługujący na duże K) budził szacunek, ale i strach połączony z nienawiścią. Przemieniał stary, zastany porządek świata, to budziło niepokój i gniew ówczesnych religijnych elit, to oni podburzali władców do krwawej wojny z Kościołem. Zewnętrzny ucisk był katalizatorem czystości wiary, gdy ustąpił wcześniejsza żarliwość również zaczęła słabnąć, Duch Święty, którego obecność wzmacniała zaufanie do Boga, który dodawał odwagi w najtrudniejszych sytuacjach, powoli zaczął być pozornie niepotrzebny, bo kościół i bez niego mógł się czuć bezpiecznie. Dalszy dynamiczny rozwój zapewniały mu dekrety rzymskich cesarzy. Stratę dynamicznego i nadzwyczajnego działania Ducha Świętego, ziemscy przywódcy kościoła próbowali zrekompensować wprowadzając sakralną obrzędowość i sakramenty. I tak główny nurt kościoła tracił kontakt z Żywym Bogiem, a „święta tradycja” stała się jego drugą naturą. Jednakże zawsze w cieniu oficjalnego kościoła trwały małe wspólnoty pielęgnujące żywą i podobającą się Bogu wiarę. Często, te przebudzeniowe nurty, niepoddające się martwej rutynie tradycji, były przedmiotem szykan i ponownych prześladowań – z tak zwanymi heretykami rozprawiała się inkwizycja.
Co cię nie zabije to cię wzmocni – Święty Kościół przetrwał, a od przełomu XIX i XX wieku, na nowo Duch Święty zaczął w cudowny sposób manifestować swoją obecność w życiu jednostek i małych wspólnot, które ponad „świętą tradycję” bardziej ceniły Pismo Święte. Dzisiaj na całym świecie Duch Święty potężnie objawia Bożą moc, w Polsce, która jest jednym z najsilniejszych bastionów tradycji, też zaczyna być odczuwalny Jego podmuch.
Duch Święty, jak młode wino, zmienia Kościół! Wprowadza dużo radości, ale i zamieszania, co nie podoba się tradycjonalistom.
Jakiego kościoła chcesz być częścią? Ja wybrałem ten, w którym widoczna jest jego pierwotna natura, w którym Jezus Chrystus jest na pierwszym miejscu, a tradycja nie przeszkadza Duchowi Świętemu! Ten Kościół nie ma wspaniałych świątyń – sam w sobie jest żywą Świątynią Boga! Nie stara się o przywileje i konkordaty – woli miłość Boga, niż poważanie w oczach świata!