Polish man in Montreal

Normal
0

21

false
false
false

PL
X-NONE
X-NONE

MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

Przed wyjazdem do Kanady zrobiłem sobie taką mini wystawkę z tym co oczekuję spotkać po przyjeździe. Znalazły się na niej m.in. schludność architektoniczna, czytelność zasad społecznych i uprzejmość ludzi. Pomogła mi w tym lektura kanadyjskich informatorów dla osób migrujących. Co więcej wszyscy napotkani ludzie, którzy mieli okazję być tutaj nie wspomnieli Kanady złym słowem. Życie w Montrealu jawiło się szczególnie rozkosznie. Pojawiło się kilka ostrzeżeń takich jak zima, niechęć do angielskiego frankofonicznej części społeczeństwa i jedna dosyć zabawna rzecz. Ze względu, że hodowla bydła jest tu tradycją od samych początków, (przekłada się to na masową popularność grillowania) gdzieniegdzie można spotkać się z krzywym okiem, jak wyłoży się na ruszt tofu.

Pierwsza z wystawy spadła schludność. Wspomina mi się tu Żeromski i jego szklane domy. To chyba dobrze oddaje pierwsze wrażenie. Drugie wrażenie – toporność i masywność architektury jawi się żywcem wyjęta ze Związku Radzieckiego. To właśnie krajobraz urbanistyczny wyraźnie kreśli różnicę z Europą. Wydaje się, że czas stanął tu w miejscu w latach ’70. Nie umiem sobie wyobrazić innych dużych miast Kanady, jeśli to właśnie Montreal pod względem architektonicznym jest najbardziej podobny do Europy.

Drugie w kolejności z dnia na dzień odklejają się coraz bardziej i w końcu odpadają czytelność zasad. Pewnie są one czytelne ale jednak nie dla mnie. Europa to kontynent rozkrzyczanych furiatów, Polska w tym względzie obok innych krajów wiedzie prym. U nas normalne jest, że ludzie krzyczą na siebie. W sumie nawet jeśli grzecznie zwracamy komuś uwagę to i tak w zamyśle mamy ochotę zakończyć kłótnią. W moim przypadku to zwyczajne – wiele razy tylko kłótnią byłem w stanie wynegocjować pomyłki urzędowe, bankowe, kolejowe, sklepowe. Tutaj się nie krzyczy – nawet jeśli ktoś robi ciebie wyraźnie w balona lub jest po prostu według standardu Europejskiego bezczelny. Dopóki mówi się spokojnym i miłym głosem, dopóty zdaje się jest to uzasadnione. Wystarczy podnieść ton głosu i nawet słuszna argumentacja ląduje w koszu.

Największym rozczarowaniem jest brak prostej zasady, o którą bardzo trudno również w Polsce – przytrzymanie drzwi. Te przy wyjściu z metra ważą tonę i są skonstruowane z myślą o współpracy. Drzwi są wahadłowe. Osoba wychodząca z i wchodząca do metra naciska na nie po przeciwnych stronach. Najpowszechniejszą zasadą jest przemykanie w zamykających się drzwiach i brak współpracy po przeciwnej stronie. Specjalizują się w tym kobiety. Któregoś dnia jedna z nich uskoczyła w ich progu tuz przede mną i ja przyjąłem na siebie całą tonę samodzielnie. Tuż za mną szła inna. Była blisko więc przytrzymałem drzwi, robię krok naprzód w nadziei, że one je przejmie, nic z tego. Ja już manewruję na piętach i koniuszkami palców bronię jej nosa. W odpowiedzi dostaję uprzejme dziękuję. Zagotowało się we mnie po Polsku. Zaledwie podniesionym głosem powiedziałem – Co znaczy dziękuję, nie trzeba mi dziękować tylko drzwi przytrzymać sobie!
– Czy dobrze się czujesz? – odpowiedziała zaniepokojona.
Cooooo, myślę, sobie – wyraźnie się nie rozumiemy. Już miałem wydrzeć – Pani sobie chyba żarty stroi? Tylko jak to powiedzieć … ??? Ostatecznie intuicyjnie przystanąłem, spojrzałem na nią i odpowiedziałem.
– Tak, czuję się dobrze, chodzi mi tylko o to, że czasami potrzebuję pomocy, tylko pomocy. Nie dałem jej czasu na odpowiedź – co chyba też jest typowe w Polsce – odszedłem. Ku mojej wyraźnej uciesze kobieta była totalnie skonfundowana – wydaje mi się, że nie tyle co sytuacją z drzwiami, (myślę, że mogła nadal nie rozumieć o co chodzi), a brakiem przestrzeni na wyjaśnienie sytuacji. Ja ostatecznie odreagowałem przygniatanie mnie drzwiami z ostatnich 3 miesięcy.

Innym razem idziemy z Sergio obładowani zakupami po Plateau. Dzielnica artystek, artystów i wszelako rozumianej sztuki – oraz tanich warzywniaków. Maszerujemy jedną z wewnętrznych ulic. Nagle tuż za mną długi i głośny klakson, wystraszony zbiegam z ulicy. Mija mnie wielki biały amerykański wóz i parkuje 10 metrów dalej. O nie – myślę sobie. Śmiało podchodzę do amerykańskiej kobiety.
– Przepraszam, ale Pani mnie wystraszyła, myślę, że nie powinna Pani tak robić – zaznaczyłem, obyty już z zasadami rozmowy.
– To jest ulica, Pan stwarza zagrożenie! – wyczułem znajomy sobie ton rozmowy.
– To jest Plateau – odpowiadam – tu nie ma tradycyjnych ulic i chodników!
– Qu est-ce Ce?, Qu est-ce Ce? – przełączyła się nagle na język dzielnicy
– Qu est-ce Ce?, Qu est-ce Ce? – odpowiadam jak zwyczajowy Polak, który nie wie co powiedzieć w danej sytuacji, czyli przedrzeźniająco powtarzam.
Nie chciała dalej ze mną rozmawiać, rozgadała się po francusku i odeszła w kierunku swojego domu. Miałem ochotę kontynuować rozmowę, ale uznałem, że kilka metrów od prywatnych drzwi od domu na wszelki wypadek zachowam. Odkrzyknąłem jeszcze tylko coś o jej frustracjach i sposobach ich odreagowania za dającym poczucie bezpieczeństwa kółkiem. Sam zły okrutnie – bo tym razem to ja zostałem bez możliwości postawienia polskiej kropki nad i – pomaszerowałem dalej chodnikiem.