Podwójne życie Mojżesza

Dyptam jesionolistny to krzak z rejonu Egiptu, który na wysoką temperaturę reaguje samozapłonem. Roślina identyfikowana z krzewem gorejącym rośnie na terenie klasztoru św. Katarzyny u stóp góry Synaj. Prawdopodobnie w pobliżu takiego krzewu Mojżesz pasł owce teścia. Zdziwiło go to, że krzak płonie, ale nie spala się. I tak ciekawość prowadzi go na spotkanie z Jahwe. Mojżesz zadaje pytania, nie jest przerażony, chociaż odwołany został od owiec. Dlaczego udaje mu się zachować taką zrównoważoną, godną postawę? Jest pasterzem z przeszłością. Już wyobrażam sobie współczesnego Mojżesza, który przychodzi z wiadomością od Boga do ludzi. Dziennikarze natychmiast przekopaliby jego życiorys. Otwieramy poranne gazety, a tam nagłówki: „Podwójne życie Mojżesza”, „Czy Mojżesz zamordował w afekcie?”,” „Na wędrówce zyska teść Mojżesza”..

Zaciekawieni dowiadujemy się, jak matka ratowała syna, kto wyłowił z rzeki kosz z maluchem. Zgorszymy się przepychem dworu faraona, wygodą żyjącego w luksusie młodzieńca. Docenimy wykształcenie w egipskich naukach. Zwrot akcji – Mojżesz ucieka z pałacu oskarżony o morderstwo. Czy wzburzyła się w nim krew na widok przemocy wobec Izraelity? I tak zostaje uciekinierem, powoli odbudowuje swoje życie w kraju Madian. Tam też poślubia Seforę, córkę Jetro, postanawia podzielić los swojego ludu. Kiedyś stojący najwyżej w hierarchii społecznej, teraz należy do narodu bez ziemi, upokarzanego przez Egipcjan. Kiedy staje przed gorejącym krzewem, jest ukształtowanym przez niezwykłe życie, dojrzałym mężczyzną.

To spotkanie znamionuje bezpośredniość i prostota rozmowy człowieka z Panem. Gdy zaś Pan ujrzał, że Mojżesz się zbliżał, aby lepiej mógł ujrzeć, zawołał doń Bóg: «Mojżeszu, Mojżeszu!» On zaś odpowiedział: «Oto jestem». Rzekł mu: «Nie zbliżaj się tu. Zdejm sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz, jest ziemią świętą». Mojżesz zachowuje wszelkie wymogi szacunku, ściąga sandały, zasłania twarz, ale nie drży z lęku, tyko rozmawia z Bogiem, zadaje pytania, oczekuje nawet, aby Bóg się przedstawił. Takie oczekiwanie wynika z czysto praktycznych względów; «Oto pójdę do synów Izraela i powiem im: "Bóg ojców naszych posłał mię do was". Lecz gdy oni mnie zapytają, jakie jest Jego imię, to cóż im mam powiedzieć»? W tym momencie praktyczny Mojżesz otrzymuje enigmatyczną odpowiedź: „Ja jestem, który jestem. (…)Tak powiesz synom Izraela: Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba przysłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia”.

Mojżesz dzięki mądrości, przemianie charakteru i poglądów, połączonej z wiarą, mógł udźwignąć brzemię dokonywania cudów. On też pojął sens bezimienności Pana. W zalewie egipskich bóstw ten jeden, bez imienia, staje się Bogiem, za którego głosem pójdą Izraelici. Kamienny mąż o groźnym obliczu z kamiennymi tablicami jest tylko częścią wizerunku niezwykłego człowieka. Zamiast analizy naukowej zjawiska manny z nieba, rozstąpienia się morza, plagi szarańczy chcę poznać pasterza-patriarchę. Jak znosił fakt, że klątwy, które rzucał na Egipt zabijały niewinnych ludzi? Chcę wiedzieć, czy żałował wygód dworu faraona, gdy jego lud odsądzał go od czci i wiary. Ponoć żył 140 lat. Naszą wyobraźnię pobudzają spektakularne wydarzenia opisane w Biblii i krzew gorejący w klasztorze świętej Katarzyny w miejscu, gdzie prawdopodobnie Mojżesz pasł owce. Pielgrzymi i turyści oglądają go jako relikwię, ponieważ w całym Synaju nie udało się wyhodować drugiego krzewu. I był też tylko jeden taki Mojżesz.

• Wykorzystane źródło – Wikipedia; krzak gorejący, Mojżesz

Rozważanie niedzielne