Normal
0
21
false
false
false
MicrosoftInternetExplorer4
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;
mso-ansi-language:#0400;
mso-fareast-language:#0400;
mso-bidi-language:#0400;}
Możliwość zaistnienia (wtłoczenia) prawa bierze swój początek z traktowania człowieka oraz sytuacji z nim związanych, jako względnie prostej całości, zarządzania z perspektywy całych obiektów, nie poszczególnych części. Swoją naczelną rolę odgrywa siła przekazu, argumentacja nie leżąca tyleż co w samym procesie uzasadniania wartości danego przepisu, lecz w stopniu wywołanego u odbiorcy wrażenia – decydują w końcu określenia bez zbędnego materiału do wyjaśniania, gdzie bardziej szczegółowy wgląd osłabia sam wywód.
Prawo wspiera przede wszystkim rozum, planowanie, działania oparte na osiąganiu celów a więc zarządzanie w celu uporządkowania. Prawo rozszczepia z chirurgiczną precyzją, dzieli rzeczywistość na części: to co akceptowalne dostaje kolejną szansę na życie; rzeczy niepewne zostają oddzielone tamą zakazów, tabu stojącego na straży zdrowej świadomości. Formuje się ideał, który zawiera już w sobie zalążek wyrzeczenia, jak brzytwa odcina to co zbędne promując gładką i czystą powierzchnię ciała.
Szczególnym znaczeniem zostaje obdarzone przekonanie o normalności; odbicie zasadniczo boskiej idei znajduje swój wyraz na płaszczyźnie uniwersalnego wzorca, do którego można się odwoływać pomimo odrębnych, nieraz niekomunikatywnych stref, wzorzec pozostaje obowiązujący. Prawo funkcjonuje zawsze ogólnie, w oparciu o powszechnie występujące formy: normalność czyli to co znajduje się na powierzchni. Szybko okazuje się że piętnowane są te zachowania, które nawet jeśli nie szkodliwe, nie wchodzą w zakres tego co uchodzi za ogólnie akceptowane. I jeśli homoseksualizm bywa tak często odbierany jako coś złego, wynika to z przyjęcia tylko tych form, które zawarte są w granicach kolektywnej świadomości; obyczaj mający swe źródło w tym co zostało uznane na bazie dominujących, a więc najbardziej widocznych, relacji zostaje przekuty w wzorzec już jako to co najbardziej oczywiste – prawidłowy jest wzorzec zapewniający biologiczną ciągłość, reszta została zepchnięta w cień, w stan potępienia. Redukcja do racjonalności ma jednak tylko na celu zadośćuczynienie systemowi kładącemu nacisk na obliczalność zachowań, seksualność obłożona nakazami zaprzecza swojej wewnętrznej autonomii, której natura dąży ku nieustannemu przekraczaniu jest ucieleśnieniem transcendencji, przejściem poza normalność w której życie jest regulowane poprzez umowy; staje się narzędziem, środkiem do celu wyznaczanego w ramach rozumowych granic udomowionego zwierzęcia.
Przypomina się koncept uśredniania cywilizacji znany z wizji Zajdla, zejścia do poziomu na którym możliwe jest uznanie tego co wspólne, kompromis będący de facto wymarzoną furtką do osiągania kontroli: utrzymuje się równowagę poprzez zejście do ideału nie uznającego indywidualności, wystarczy śledzić zbiorowość jako całość, sterować nią globalnie i nie dopuszczać do rozpadu na składniki (…) stają się nieomal identyczne, zamienne, uśredniają swe cechy i przestają istnieć jako indywidualne obiekty.
Eliminuje się wielość, oskarżając różnorodność pod zarzutem wprowadzania chaosu gdyż to w ramach uniwersalnego zbioru praw, jednostka znajduje swoje właściwe umiejscowienie, żyjąc w harmonii z systemem przedstawionym jako instrukcja obsługi człowieka; alternatywa jest niemożliwa do pomyślenia, osoba znajduje tutaj swoje znaczenie, usunięcie się z pola wymagań oznacza rozsypkę tożsamości. Jednak system nastawiony na produkowanie świętych, nie oferuje nic ponad mechanizm wysysania energii z ofiar, jako iż to co w danym życiu niepowtarzalne, z reguły uchodzi uwadze układom domagającym się zautomatyzowanych reakcji.