Zdziwiłem się! Pozytywnie!

Od kilkunastu lat regularnie uczestniczę w liturgii Triduum Paschalnego. Ale wczoraj po raz pierwszy byłem na wielkoczwartkowej Eucharystii z obrzędem umycia nóg. To bardzo wymowny gest. Zawstydza ogromem pokory. Prowokuje do przyjęcia postawy, którą wyraża. 

Moc przeżyć jest tym większa, gdy widzi się w prezbiterium własnego biskupa, który zdejmuje szaty liturgiczne, przepasuje się płótnem i klęka przed dwunastoma mężczyznami. Podkłada pod stopy miednicę, polewa wodą, ociera. I schyla się jeszcze bardziej, żeby te stopy pocałować. Robi to kapłan, którego często widzę w telewizji, dostojnie ubranego, jeżdżącego eleganckim samochodem. To ten sam kapłan, którego często krytykuję, a za którego zbyt mało się modlę… 

Gdy przypominam sobie teraz poszczególne zwrotki pieśni, którą wtedy śpiewałem, wzruszam się ponownie. To niby liturgiczna pieśń, a jakby równocześnie komentarz do sytuacji politycznej, społecznej czy wewnątrzkościelnej: 

„Zgromadziła nas tu razem miłość Chrystusa,

Weselmy się w Nim i radujmy.

Z pokorą szczerą kochajmy Boga

I czystym sercem miłujmy się nawzajem.

Skoro wszyscy tu się gromadzimy,

Strzeżmy się tego, co nas rozdziela.

Niech ustaną gniewy i spory,

A pośrodku nas niech będzie Chrystus”. 

„Gdzie miłość wzajemna i dobroć, tam znajdziesz Boga żywego”. To jest chrześcijaństwo. To jest Kościół, który zobaczyłem w Katedrze na Wawelu w Wielki Czwartek. Polecam każdemu widok swojego biskupa umywającego nogi jego Kościołowi. To doświadczenie zmienia moje myślenie o moim Kościele i moim biskupie. Mam nadzieję, że na długo.