Studnia autorytetu

 

 

 

Studnia autorytetu.

Pustynia do dziś kojarzy się z brakiem wody, wiele filmów przypomina nam, że jest to nieprzyjazne miejsce, miejsce braku błogosławieństwa. Każdy, kto zasmakował pustyni duchowej wie również, że jest ona siedliskiem Azazela (III Mojż. 16,10). Spotkanie Chrystusa po tym, kiedy Duch Święty zstąpił na Niego, pokazuje wyraźnie, że nie popuści on nikomu, ale nawet Boga jest w stanie kusić. Ćwiczenie pustyni jest dobre, gdyż hartuje ono naszego ducha, bardzo nie podoba się naszemu ciału, gdyż zostaje ono pozbawione wszelkich uciech, a nawet jedzenia czy picia na pewien czas, natomiast nasz odrodzony duch niezmiernie się raduje z poszukiwań Bożego błogosławieństwa, a odrodzona dusza wojownika Bożego pragnie walki. Pustynia to nie  poligon, ale autentyczna regularna wojna z przeciwnikiem o to czyje będzie na wierzchu, Boga, czy moje. Nasze ja powinno umierać najskuteczniej właśnie tam.

W wędrówce Izraelitów po pustyni spotykamy ich w dziwnym miejscu, wykonujących dziwne „ćwiczenia” , nie raz już tak było, ale teraz to bardzo frapujące, co oni wyprawiają?

IV Mojż. 21,16-18 – pokazuje nam (16) „A stamtąd ruszyli do Beer. To jest ta studnia, o której powiedział Pan do Mojżesza: Zgromadź lud, a Ja dam im wody. (17) Wtedy to Izrael zaśpiewał tę pieśń: Wzbierz studnio, śpiewajcie o niej, (18) Studnia, którą wykopali książęta, Wydrążyli dostojnicy ludu berłem, swoimi laskami. A z tej pustyni Beer poszli do Mattany…”

Beer oznacza pustynię a Mattana – podarunek, prezent. Przyszli od pustyni a poszli w kierunku daru, prezentu od Boga. Niesamowita, ciekawa sytuacja nad którą warto się zatrzymać.

Mamy do rozważenia kilka kwestii – studnia, Izrael zaśpiewał o studni, kopiący książęta, drążący berłami – laskami.

Studnia to ocalenie, woda jest potrzebna jak powietrze czy jedzenie, bez tego człowiek umiera. Jezus wielokrotnie mówił o wodzie, którą On ma, Samarytance, przy skarbcu i  przy innych okazjach, mówił zapewne o wodzie, która ostatecznie płynie spod Jego tronu  „ I pokazał mi rzekę wody żywota, czystą jak kryształ, wypływającą spod tronu Boga i Baranka. Na środku ulicy jego i na obu brzegach rzeki drzewo żywota, rodzące dwanaście razy, wydające co miesiąc swój owoc, a liście tego drzewa służą uzdrawianiu narodów.” Obj. 22,1-2 a którą jest Duch Święty, którego posłał do nas, a którego zesłanie Święto – obchodzić będziemy w niedzielę i w poniedziałek.

Jak wiemy, aby napoić lud, Mojżesz nie kopał studni, ale użył swojej laski (berła) i uderzył w skałę – II Mojż. 17,2-7, co również odnajdujemy w Ps. 78,15-16, za drugim razem mając przemówić do skały, również ją uderzył, czym wzbudził niezadowolenie Boga, to był jedyny raz, kiedy Mojżesz nie był posłuszny IV Mojż. 20,7-13 – za co nie wszedł do ziemi obiecanej. Dlaczego zatem czytamy w tekście wiodącym o wykopaniu, wydrążeniu wody?

Być może te dwa zdarzenia, kiedy woda wypłynęła ze skał, spowodowały zaufanie do Boga – Pan okazał swoją Świętość IV Mojż. 20,13c – i ta Świętość upewniła ich, że zaopatrzenie nie zależy od nich, ale od Boga, dlatego też we wiodącym tekście czytamy o śpiewającym ludzie, oddającym chwałę Bogu i nakazującym wezbranie wody w studni. Być może w tym czasie dostojnicy ludu kopali tę studnię używając do tego swoich znaków władzy, przywództwa.  Doświadczony lud wiedział już, że posłuszeństwo wobec Boga jest o wiele cenniejsze niż własne pomysły.

Przywódcy musieli okazać się sługami, którzy kładą swój autorytet dla dobra ludu. Przypomina to sytuację, w której starcy składają swoje harfy i złote czasze na widok Baranka – Obj. 5,8, zaśpiewali oni również nową pieśń, pieśń, która przypomina nam, że tylko Jezus – Baranek Boży swoją krwią odkupił nas dla Boga. Pieśń ta poruszyła niebiosa i ziemię – które zgodnie oddało cześć Bogu i Barankowi. Obj. 5,9-14. Podobnie i przywódcy Izraela zaczęli rozumieć duchową rzeczywistość wody , którą Bóg im daje, teraz, ale również tej, która jest źródłem wytryskającym ku żywotowi wiecznemu J. 4,14.

Lud zaś uznał, że to, czego pragną to oddać chwałę Bogu, to oczekiwać na Jego zaopatrzenie. Zrozumieli, że życie w woli Bożej jest o wiele lepsze niż chodzenie własnymi drogami. Zrozumieli, że Boża shekinah jest dla nich błogosławieństwem, a czas spędzony na pustyni, jest czasem nauki Boga. Dlatego też niedługo dalej Bóg niejako zachwycony swoim ludem mówi ustami proroka – IV Mojż. 23 –  (18) I wygłosił swoją wyrocznię, mówiąc: Powstań, Balaku, i słuchaj, Nakłoń ku mnie swoich uszu, synu Syppora ! (19) Bóg nie jest człowiekiem, aby nie dotrzymał słowa Ani synem człowieczym, aby żałował. Czy On powiada, a nie czyni, I mówi, a nie spełnia? (20) Oto nakazano mi błogosławić, On pobłogosławił, ja tego nie odmienię. (21) W Jakubie nie dopatrzyłem się niczego zdrożnego Nie widziałem obłudy w Izraelu. Pan, jego Bóg, jest z nim, Wykrzykują na cześć jego jako króla. (22) Bóg, który ich wyprowadził z Egiptu, Jest dla nich rogami bawołu. (23) Gdyż zaklęcie nie ma mocy nad Jakubem Ani czary nad Izraelem; Już teraz powiedzą o Jakubie i Izraelu, Czego dokonał Bóg. (24) Oto lud! Jak lwica powstaje, jak lew się podnosi! Nie spocznie, aż pożre zdobycz i krwi pobitych się napije.

Tak, te piękne obrazy i słowa, dotyczą również i nas, wszak jesteśmy królewskim kapłaństwem poprzez narodzenie się z Jego Ducha. Ptr. 2,9. Abyśmy rozgłaszali Boże cnoty, abyśmy rozgłaszali Ewangelię i prawdę o Królestwie Bożym. Wszak wziął on nas z pustyni i zaopiekował się nami, przyłożył bandaże do naszych ran i zalał je oliwą i winem (patrz. Łuk. 10,29-37) poprowadził nas do rodziny Bożej i w niej znajdujemy ratunek, wzmocnienie i zachętę, a także korektę. Pijemy Jego wodę i jemy Jego chleb, doznając oczyszczania i namaszczenia. Tak, Jego Słowo jest naszym pokarmem, a Jego Duch napojem. Kiedy doświadczamy, Jego dotknięcia wystarczy ono nam za wszystko. Kiedy stoimy przed Nim, jak Izrael przed studnią, do której z pragnieniem wołał wzbierz studnio i pragniemy, pragniemy, pragniemy Jego – Boga – Ducha Świętego – On przychodzi, jak deszcz, jak późny deszcz, który zrasza ziemię Oz. 6,3c

Kochani, otwórzmy się na Ducha Świętego, niech nas napełnia, pragnijmy, gdyż przychodzi On tylko do pragnących serc J. 7,37.  Pragnienie Boga jest postawieniem Go  centrum, On musi być nr 1, nasze pragnienia i marzenia muszą być ulokowane w Nim. On jest naszym zaopatrzeniem, naszą nadzieją i rozkoszą. Niech czas Zesłania Ducha Świętego będzie czasem nowego zauroczenia się Bogiem, nowej inspiracji i miłości, która być może nieco zletniała. Poprośmy Boga, aby rozpalił nasze serca, abyśmy odrzucili wszystko to co pochodzi z pustyni, z Egiptu i weszli do swojej ziemi obiecanej, do miejsca, do którego Pan nas prowadzi.

Wasz w Panu Kazik J.

 

 

 

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code