Chwila. Teatr jest tu przykładem. Akurat wyszło to po pierwsze a po drugie Kutz chlapnął paszczą nie po linii. Rozszerzył tym samym bazę społeczną debaty publicznej. Nie przypadkiem też Ewa Wójciak dyrektorka poznańskiego Teatru Ósmego Dnia nazwała Ojca Świętego Franciszka ch*jem.
Pewne osoby mogą być nazywane ch*jami a inne nie – i o to się toczy walka, kogo można a kogo nie można. Papieża można. Odnotuję tu też jawną propagandę pedofilii na Uniwersytecie Warszawskim (http://www.pch24.pl/uw-chce-oswajac-z-pedofilia–pracownik-uczelni-mowi-o-dzieciecej-seksualnosci,14779,i.html). Ciekawe czemu "Wyborcza" o tym nie pisze?
Izraelici jak było im dobrze odwracali się od Boga, a jak było ciężko to do niego wracali. Tak jest i teraz u nas, ludziom sodówka odbija z nadmiaru szczęścia. Szczęście powoduje powstanie poczucia nieszczęścia i się robi po raz kolejny wszystko po staremu. A tu wojny dawno nie było. Mimo wszystko z opóźnieniem wieloletnim coś się u nas rusza. Podają tezy, że mohery wykluczone najbardziej w Polsce. Że grozi nam ofensywa pro-pedo (już jest). Nie jest to jeszcze pełen obraz sytuacji ale ruch w dobrym kierunku. Z jakimi filmami przegrał "Układ" o dofinansowanie Instytutu Sztuki Filmowej? (http://gosc.pl/doc/1512039.Byli-lepsi)
Wracając do teatru: liczba stołków jest tam ograniczona, liczba wodzów jeszcze bardziej. Ponieważ są one finansowane z budżetu i zarządzane państwowo są idealnym miejscem dla działania sitw i co ważniejsze – wylewaniem na społeczeństwo wewnętrznych demonów.
Weźmy taką Paradę Równości promującą pióra w dupie. Koła gospodyń wiejskich są o wiele liczniejsze ale kogo to obchodzi?
w odpowiedzi
1. Proszę się wybrać na Paradę Równości w czerwcu – jako obserwator i udowodnić rzekome pióra w d.pie osób w niej uczestniczących.
2. Daltoniści faktycznie są w Polsce dyskryminowani. M.in. nie mogą być zawodowymi kierowcami pomimo, że według badań wcale powodują więcej wypadków w porównaniu do widzących wszystkie barwy. Nie mogą też zostać technikiem handlowcem i trudnić się wieloma innymi profesjami, nawet jeśli ich praca nie miała by żadnego związku z potrzebą prawidłowego rozpoznawania barw.