Poprawiajcie swoje winy

                                                                                                Kuszenie

                                                                Po śladach Jego szedł Zły. Przeinaczał

                                                                                                Ślad delikatnie.

                                                                                           Wcale nie zacierał

                                                                                               Pogłębiał raczej

                                                                                                 Aby nie uwierał

                                                                Nawet kamyk gdy ruszymy tym śladem

                                                                    Niech idą lekko, kwieciście gromady

                                                         Niech drogę miękkiej pieśni porosną lewady

                                                                                     Może trochę trujące

                                                                                      Lecz wydmy gorące

                                                                     Na których Boży ślad był odciśnięty

                                                                                       Trudne są, żmudne

                                                                                        Znak już rozmazany

                                                                        A może wcale ten znak nie był dany

                                                                       A może wcale nie tam droga święta

                                                                                                        Bo dokąd?

                                                                        Na wędrówki ludziom są oddane

                                                                                                Proste ścieżki

                                                                                  Omińmy pustynie przeklęte

                                                                                                 A nawet jeśli.

                                                                                        Po co się w nie nurzać?

                                                                                   Ślady pewno zasypały burze

                                  Zresztą On był na chwilę w pustyni lecz wrócił I trzeba szukać

                                      Go w kwiecistych krajach I w lepszą stronę drogę odwrócić

                                                                                         -A może nie wędrujmy.

                                                                                      Tu się zostaje Śpi i śni…

                                                                     Ciemny obłok uniósł się nad nami,

                                                                 Niby baśń, że idziemy wciąż Jego śladami

 

                                     Ernest Bryll (Wedle Cyryllonasa, IV, V wiek) 

Prorok Jeremiasz opłakujący zburzoną Jerozolimę, Rembrandt

Słowa proroka Jeremiasza: „Poprawcie swoje drogi i czyny swoje!” dziś mogą wydawać się nieco wyświechtane. My, chrześcijanie wychowani na tekstach Nowego Testamentu, gdzie tego typu zawołania kojarzą nam się bardziej z Janem Chrzcicielem, często nie pamiętamy tzw. proroków mniejszych. Może nawet nigdy nie czytaliśmy o tym w Biblii. Zapominamy, jak mocnych słów używali prorocy żyjący przed Chrystusem; jak wielkich cierpień doznawali z powodu zdecydowanego sprzeciwu wobec grzechów społeczeństw i jednostek; jak bardzo musieli być wierni Bogu, wyćwiczeniu w próbach wiary, by lud wybrany mógł wytrwać jako wspólnota do czasów, gdy nadszedł Jezus Chrystus.

Dość często mawiamy: co tam Stary Testament, to już nieaktualne… Tymczasem Jezus niejednokrotnie odwoływał się do Tradycji, do Prawa Proroków, do słów upomnienia i ostrzeżenia dla tych, którzy porzucą drogi Boga i sami sobie przygotują wieczne potępienie nieprawymi czynami.

„Poprawcie drogi swoje i czyny wasze” to motto tegorocznych rekolekcji. Jest to fragment siódmego rozdziału Księgi Jeremiasza, w którym to rozdziale prorok przemawia w imieniu Boga w Świątyni. Przemawia, by ostrzec swój naród przed gniewem Boga.

Słowa Jahwe zlecone do wypowiedzenia przez proroka brzmią dokładnie (wg Biblii Poznańskiej): „Prawymi uczyńcie drogi wasze i czyny, a przebywać będę z wami w tym miejscu!”

Bóg wie, że psujemy sobie życie. Dlatego woła: poprawcie swoje czyny.

Dlaczego mamy to robić? – zapytamy. Przecież i tak nas kochasz, umarłeś za nas na krzyżu, wszystko załatwione. Nie ma Prawa, jest miłość.

Wiele nieprawości dokonało się w imię miłości. Ludzie często mylą miłość, o której mówi Bóg, z innymi rzeczami, które nie są miłością. Od relacji między dwiema osobami po związki społeczne – od zarania dziejów ludzie eksperymentowali z miłością. Zapominając o przykazaniach dotyczących bliźniego i Boga, łatwo jest przekroczyć granice przyzwoitości, granice, za którymi kończy się miłość, a zaczyna się egoizm. Miłość myli się ludziom z wykorzystywaniem drugiej osoby do zaspokojenia swoich pragnień i dla swojej przyjemności. Tak stawia się pierwsze kroki w kierunku rozwiązłości, nadużyć i niewłaściwego pojmowania niesienia pomocy, kontroli emocji i uczuć.

We współczesnej cywilizacji miłość widać na bilbordach w postaci rozebranych prawie do naga kobiet i mężczyzn reklamujących np. środki antykoncepcyjne. W czasopismach promuje się związki pozamałżeńskie, wolną miłość, konkubinaty, małżeństwa jednopłciowe. Kiedy środowiska katolików, którzy czują się odpowiedzialni za Słowo Boga na świecie, próbują iść za głosem proroków i upominać – oskarża się ich o nadużycie wolności słowa, o narzucanie swojej wizji świata innym niezainteresowanym. Ile hałasu i awantur było, jest i będzie o akcje tego typu!

Katolicy przypominają, co oznacza przykazanie „Nie cudzołóż” – wystarczy przejrzeć nagłówki gazet dzień po tym, jak rozpoczęto tę akcję. Ale gdy na bilbordach umieszcza się nagich prawie ludzi albo hasła z podtekstem erotycznym, np. w ramach reklamy stacji radiowych, ubrań, sprzętu AGD czy kosmetyków, to wszystko jest w porządku…

To samo dzieje się, gdy obrońcy życia próbują wszelkimi środkami upomnieć rządzących i personel medyczny oraz wszystkich zaangażowanych w promocję cywilizacji śmierci.

Wiele osób ze środowisk pro-life płaci za publiczne głoszenie prawdy najwyższą cenę. Znane są przecież losy Joanny Najfeld, Tomasza Terlikowskiego, osób nazywających rzeczy po imieniu, które zostały za to pozwane do sądu. Ale kiedy publiczna postać, członek rządu otwarcie zataja fakt współpracy w podziemiem aborcyjnym – wszystko jest w porządku…

Mary Wagner, kobieta która przebywa w więzieniu za to, że stała przed kliniką aborcyjną i prosiła kobiety, aby nie decydowały się na aborcję, występuje w obronie ludzi. Dlaczego zatem ci sami ludzie oburzający się na mordowanie i gwałt, zamykają ją w więzieniu za to samo oburzenie, tyle że w imieniu nienarodzonych?

Jak widać Jeremiasz ma następców. Wśród nas dzisiaj jest wielu proroków. Czy chcemy ich słuchać?

A może ktoś z nas jest powołany do bycia prorokiem Boga? Aby upomnieć braci, ostrzec ich. I działać słowem, modlitwą, czynem w celu ratowania dusz, jak niejednokrotnie powtarzali święci wszystkich czasów.

Dzisiejsze czytania zawierają przekaz – upomnienie i obietnicę dla tych, którzy uwierzą Chrystusowi ukrzyżowanemu. Prorok Jeremiasz przekazuje: „zawrę z domem Izraela i z domem judzkim nowe przymierze”. Nawiązuje do przeszłości, kiedy to ludzie złamali przymierze z Bogiem. On mimo to nadal wyciąga rękę w ich stronę. Oznajmia, że prawo, Boże Prawo, będzie umieszczone w głębi jestestwa, wypisane w sercu ludzkości. „Będę im Bogiem, oni zaś będą mi narodem” – dla mnie to słowa straszliwe. Bóg kocha wierną, mocną, głęboką miłością. Kiedy widzi, że ukochani odwracają się od Niego, posuwa się do czegoś niezwykłego, na ludzki rozum niemożliwego.

Kto studiował jakiekolwiek prawo, ten wie, jak często przysparza to kłopotów i trudności. Studenci prawa uczą się non stop, prawnicy – całe życie. Prawo ludzkie wciąż wymaga dopisków, uzupełnień. Pełno w nim luk i wyjątków, które ludzie biegli w prawie wykorzystują, by wygrać swoje sprawy.

Wyobraźmy sobie prawo, które każdy człowiek na ziemi zna na pamięć, prawo, które nigdy się nie zmienia i zawsze jest znane wszystkim. Tak bardzo znane, że nie ma w zasadzie sensu, aby chodzić do sądu, by ustalić za pomocą trzecich osób jaka jest prawda albo wysokość odszkodowania. Ludzie nie potrzebowaliby prawników i sądów, spraw ciągnących się latami. Nie byłoby wtedy przedawnień zbrodni, za które nikt z winnych nigdy nie poniesie kary. Świat byłby innym miejscem.

„Nie będą musieli się wzajemnie pouczać mówiąc: Poznajcie Pana, wszyscy bowiem poznają Mnie”.

Ale jest w tych obietnicach jeden konkretny warunek. Tak prosty, tak oczywisty, że wielu z nas przeoczyć to może każdego dnia tysiące razy. I być może dlatego świat nadal wygląda jak przedsionek piekła…

Warunek konieczny, by poznać Boga: „Odpuszczę im występki i nie będę już wspominał” – mówi Pan. Trzeba zmienić swoje czyny, poprawić drogi. Zrezygnować ze zła, uwolnić się od grzechu. Nie zastanawiać się od nowa, co jest grzechem, tylko spojrzeć na siebie przez pryzmat Prawa Boga. To jest prawdziwe prawo, prawda o zasadach życia.

To proste.

Dlaczego więc tego nie robimy? Dlaczego nie chcemy znać prawdy, przestrzegać przykazań, żyć prawem Boga?

Jezus, mimo że był Synem Boga i mógł zrobić coś innego, mimo że bał się tego prawa i skutków, jakie przyniesie zgoda na zasady zbawienia ludzkości – poprzez posłuszeństwo, wbrew własnej/ludzkiej woli, co widzimy dokładnie w modlitwie w Ogrójcu i w dzisiejszej Ewangelii – zgadza się na to, co straszliwe, niezrozumiałe, potworne. Tak to wygląda z perspektywy człowieka. Ale nie z perspektywy Boga.

Dlaczego my nie potrafimy się zgodzić na ukrzyżowanie naszych podłości, słabości, kłamstw, wybiegów, niemoralnych decyzji, całego tego szlamu naszej duszy, który oddala nas od wejścia na twardy i solidny grunt Bożych dróg? Dlaczego nie chcemy się wyrzec samych siebie, tzn. tego naszego prywatnego „zrobię, co zechcę, nikt mnie nie będzie pouczał, jak mam żyć”? Dlaczego tak uparcie odmawiamy sobie życia danego nam przez Chrystusa Zmartwychwstałego?

Może wolimy, aby ukrzyżowany był jednak tylko takim symbolicznym znakiem, czymś, co można powiesić sobie na ścianie jako pamiątkę po wspomnieniu o chrzcie i I Komunii?

Psalm 51 podaje nam dobry przepis na to, jakby tu zacząć.

To prośba, pokorna prośba upadłego człowieka. Mój ulubiony psalm, mam go w sercu od czasów, gdy zgubiłam drogę w Bieszczadach, a potem w środku nocy utknęłam w błocie i musiałam przenocować w kapliczce przydrożnej. Psalm ten czytałam całą noc bojąc się, że mnie coś złego spotka na tym odludziu. Zrozumiałam, czytając to, że sama sobie jestem winna. Zeszłam ze szlaku, licząc na swoją wiedzę i doświadczenie.

„Stwórz o Boże we mnie serce czyste, zgładź nieprawość moją…” Cały ten psalm powinniśmy sobie dokładnie przeczytać w najgorszych chwilach naszego życia. Być może wtedy zobaczymy, że czasem najgorsze dni sami sobie przygotowujemy.

Jezus wiszący na krzyżu jest być może obrazem niewygodnym, niezrozumiałym w czasach hedonizmu i rozpasania. Ale prawda krzyża nas nie ominie. Każdy człowiek na tym świecie musi kiedyś tam pójść – na Golgotę i spojrzeć na wielki krzyż, który Jezus wniósł na górę. I zobaczyć na krzyżu przybitego zakrwawionego, umęczonego Zbawiciela. Zobaczyć to w kontekście swoich nieprawości, win, grzechów i grzeszków, podłości, kłamstw, niewierności. Być może to będzie najlepszym upomnieniem, bardziej skutecznym, niż słowa proroka Jeremiasza.

I może wtedy naprawdę przekonani, że daleko nam do doskonałości, skoro Bóg musiał umrzeć w tak haniebny i okrutny sposób, żeby zakryć tą ofiarą nasze pozornie nic nieznaczące grzechy – poprawimy drogi i czyny nasze.

Rekolekcje Wielkopostne 2014

Rozważania Niedzielne

Rozważania Rekolekcyjne