Popełniłem coś !

Dzis będzie coś pozytywnego.

Tak już mam, że w chwilach silnego wyczerpania psychicznego lubię zrobić coś fizycznego… znaczy zmęczyć się  (najlepiej w jakimś praktycznym przy okazji celu). No więc popełniłem kapliczkę…
Ale może po kolei…

Otóż pół roku temu wpadły w moje ręce dwie stare, gipsowe figury (Matki Boskiej i Jezusa – NSJ), które poniewierały się na strychu na wsi w domu teściów. Nie wiem czy to po babci ś.p., czy po wujku księdzu, który również w tym domu pomieszkiwał jako młodziak. Tak czy inaczej przygarnąłem te figury do siebie do miasta, bo mi jakoś tak żal się ich zrobiło. Wyblakłe, nieco ubytków, a Pan Jezus bez lewej ręki. Wysokość około 45cm. Stały i czekały na pomysł, który powoli dojrzewał w mej głowie, a który podsycały moje kobiety – czyli żona, córki a najbardziej moja mama. Ten pomysł to kapliczka przy domu na wiosce – tym razem jednak u moich rodziców, a nie u teściów (bo tam figury swoje już przeżyły). Ponieważ we wsi rodziców jest już kilka matek boskich pod domami ludzi, mama orzekła, że woli kapliczkę NSJ, bo takiej nikt tu nie ma.
Koniec maja, ciepełko, a przy okazji stres mi zaczął się już poważnie dawać we znaki… Odpocznę – pomyślałem, a przy okazji zrobię prezent na Dzień Matki. Dwa dni dorabiałem brakującą rękę dla Jezusa, potem cały dzień odmalowywałem figurę:
 

Równolegle kombinowałem jakieś drewno, śrubki, lakiero-bejcę, szybę, lampki solarne dla bajeru, trochę betonu… W końcu 31 maja skończyłem:
 

Oczywiście nie obyło się bez kilku porażek: pierwsza szyba mi pękła w drobny mak (skubana-hartowana była), drzwiczki tylnie musiałem zdemontować bo źle coś wymierzyłem, solary wewnątrz nie do końca spełniają rolę jaką im wyznaczyłem – wymieniłem na inne, dorabiana ręka jest chyba nieco za długa… ale nic to – i tak jestem dumny.

A teraz coś co jest dla mnie najbardziej zaskakujące i pozytywne w tej całej historii.

Ponieważ skończyłem kapliczkę 31 maja, moja mama będąc tego dnia na ostatnim nabożeństwie majowym (majowe odbywa się pod innym domem we wsi) zaprosiła ludzi na nabożeństwo czerwcowe pod naszą nową kapliczkę NSJ. Sęk w tym, że we wsi tej była dawniej taka specjalna pieśń na rozpoczęcie czerwcowego… tylko , że już nikt tej pieśni nie pamiętał. Jednakże znalazła się pewna staruszka co zapodała tekst i melodię … spisano to, wydrukowano na drukarce i od 2 tygodni ludzie znowu śpiewają jak dawniej i pamietają… a ludzi ze wsi przychodzi do dwudziestu:
 

Tak to ratując starą figurę NSJ z jednej wsi uratowała się nam od zapomnienia stara pieśń do NSJ z drugiej wsi…