Po drugiej stronie tęczy

„Jeśli mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy u niego przebywać.”

Tylko miłość uzdalnia do zachowania nauki Jezusa. Tylko miłość daje siłę potrzebną do zachowywania przykazań. Rozum, moralność, etyka – nie wystarczą. Liczy się serce, pasja, upór. Gdy jesteśmy zakochani, to dla tej drugiej – kochanej – osoby zrobimy wszystko albo prawie wszystko z przyjemnością, bez przymusu. Nawet jeżeli będzie to czynność żmudna czy męcząca, to ona się jakoś tak sama robi, od niechcenia. Podobnie jest z nauką Jezusa. Dla ludzi zakochanych w Jezusie zachowywanie słów Syna Bożego nie stanowi problemu, nie trzeba się specjalnie napinać. „Jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie” – dlaczego? Bo dla kogoś, kto kocha, nie ma już obowiązku, tylko jest przyjemność. I tego życzę Wam, drodzy czytelnicy i sobie: wskoczyć na ten poziom, kiedy życie przestaje się składać z drobiazgów, a zaczyna być przygodą z Jezusem.

„A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”

Dzisiejsi chrześcijanie – a przynajmniej większość, jakich znam – są smutni, pozbawieni iskry. Zapomnieliśmy o Duchu Świętym. Nie modlimy się do Niego. Niedobrze, bo to Duch Święty daje moc, napełnia radością, charyzmą, ogniem. On sprawia, że ocy błyszczą i chce się nam chcieć.

Może to jest właśnie największe zwycięstwo szatana, że zapomnieliśmy o Duchu Świętym, który sprawia, że przestajemy się lękać, podnosimy głowy i stajemy prosto na własnych nogach.

Niedawno byłam na bierzmowaniu. Nastrój uroczysty, piękny wystrój, doskonała organizacja. Do sakramentu było długie półroczne przygotowanie. Tylko jakoś tak smutno to się wszystko odbyło. Większe poruszenie sakrament bierzmowania wywołał wśród osób towarzyszących niż u samych bierzmowanych. Taki trochę obowiązek, odbębnienie, bez radości, bez błysku w oczach.

Może nie zanotowałabym takiego kontrastu, gdyby nie to, że miesiąc wcześniej byłam na rekolekcjach charyzmatycznych, prowadzonych przez o. Jamesa Manjackala*. Przez trzy dni od rana do wieczora konferencje, modlitwy, śpiewy. A trzeciego dnia wieczorem o. James nakładał na każdego ręce (1500 osób), prosząc Ducha Świętego, aby przyszedł. I większość (a może nawet wszyscy) doświadczyli obecności i mocy Ducha Świętego. Wcześniej nie zdarzyło mi się doświadczyć takiej miłości i pokoju. Przez dwa dni byłam tak przepełniona radością, mocą, że wszystko było proste i możliwe.

Uderzyła mnie jedna rzecz – przez trzy dni rekolekcji ludzie na korytarzach zabiegali sobie drogę, potrącali się, podobnie jak w dużym skupisku osób na małej zamkniętej przestrzeni. A po przyjściu Ducha Świętego tłum znikł. Ludzi było tyle samo, ale ruch do wyjścia odbywał się płynnie, bez potrącania, zakorkowania. Myśmy zaczęli zauważać dookoła innych ludzi i współdziałać. To było niesamowite, jak z półtoratysięcznego tłumu wyłoniła się wspólnota – może na jeden wieczór, może na jeden dzień, ale to znaczy, że tak można. Podobne doświadczenia miało zapewne wielu z Was podczas wydarzeń 5 lat temu – gdy zmarł Jan Paweł II. I miesiąc temu – po katastrofie samolotu pod Smoleńskiem. Wtedy tłumy pod kościołami, na placach, przy ulicach zmieniły się we wspólnoty ludzi. Ludzi, którzy zauważali się nawzajem. Zgoda, to przemija. Codzienność usypia. Ale gdyby tak nie przeminęło? Gdyby tak mogło nie przeminąć? Duch Święty przychodzi tam, gdzie jest zapraszany, gdzie jest chciany. Takie szczególne wydarzenia wytrącają z równowagi, wyrywają z rytmu codzienności. Ktoś powiedział: budzą z uśpienia. Wtedy zatrzymujemy się, zastanawiamy. Coś się w nas otwiera, Duch Święty może się do nas dostać, może się z naszym wnętrzem skomunikować. A może On cały czas w nas jest. tylko codzienność zagłusza Jego fale.

Fale, na których nadaje bez ustanku depesze do nas.

Gdybym tylko mogła albo umiała dostroić się do częstotliwości fal Ducha Świętego na dłużej niż dzień, dwa. Byłoby super. To zupełnie inna jakość życia. Życia z iskrą, ogniem w oczach, mocą, radością, pokojem. A może tu na ziemi nie da się cały czas być zestrojonym z Duchem Świętym? Może dopiero po drugiej stronie tęczy jest to w pełni możliwe?

"Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka."

Pokój – piękny stan umysłu, sumienia, psychiki. Pokój Jezusa jest głęboki, przenika na wskroś przez całego człowieka. Kiedyś czytałam o takim porównaniu: człowiek napełniony pokojem jest jak nurek. Nad powierzchnią wody może szaleć burza, padać deszcz. Gdy nurek zanurza się w głąb wody, to stopniowo doświadcza coraz większego spokoju. Nawałnica zostaje na powierzchni. Im głębiej, tym ciszej, tym spokojniej. Taki jest właśnie człowiek pełen pokoju Jezusa – w środku spokojny, choć na zewnątrz może trwać burza.

* Ojciec James Manjackal MSFS urodził się w 1946 roku w Indiach, gdzie wstąpił do Zgromadzenia Misjonarzy Św. Franciszka Salezego i otrzymał święcenia kapłańskie w 1973 roku. Był wykładowcą w seminarium i wiódł wygodny tryb życia, gdy gruźlica nerek nieoczekiwanie przykuła go do szpitalnego łóżka. Będąc w szpitalu, przyjął chrzest w Duchu Świętym i doświadczył osobistego spotkania z Jezusem. Cudownie uzdrowiony fizycznie i duchowo zaczął pracować dla Jezusa i Jego Królestwa. Głosi rekolekcje charyzmatyczne. Więcej:

Rekolekcje w Białymstoku

PLIKI Z WCZEŚNIEJSZYCH KONFERENCJI: o.James Manjackal MSFS

Rozważanie Niedzielne 

Obrazek ze strony: ichtis.info