Pasterze

Nieopodal Betlejem, pasterzom pilnującym swej trzody objawił się anioł Pański, by obwieścić im radosną nowinę – „dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan. A to będzie znakiem dla was: znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie”. Wieść ta przekazana im została przy udziale mnóstwa zastępów niebieskich, które wielbiły Boga słowami. Pasterze postanowili, że pójdą do Betlejem i sprawdzą, co się tam wydarzyło, a gdy odnaleźli Marię, Józefa i Niemowlę leżące w żłobie, poinformowali ich o tym, co im się przytrafiło i co im zostało objawione o tym Dziecięciu (Łk 2, 8-20).

Jak czytamy w Ewangelii – wszyscy, którzy słyszeli ich opowieść dziwili się jej, ale nie Maryja, która przyjęła ich wiadomość w ciszy i spokoju. Jej serce wypełnione było bowiem zaufaniem, co do zamiarów Boga, a swe życie poświęciła Mu całkowicie. Według Benedykta XVI – „w Najświętszej Maryi widzimy doskonałą realizację tego sposobu sakramentalnego działania, przez które Bóg dociera do ludzkiego stworzenia i angażuje je w swoją zbawczą inicjatywę. Od Zwiastowania do Zesłania Ducha Świętego Maryja z Nazaretu jawi się jako osoba, której wolność jest całkowicie poddana woli Bożej. Jej Niepokalane Poczęcie odsłania się właśnie w jej bezwarunkowym posłuszeństwie słowu Bożemu. Posłuszna wiara jest postawą, jaką w swoim życiu przyjmuje w każdej chwili wobec Bożego działania” (Benedykt XVI, Sacramentum Caritatis. O Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła, Kraków 2007, s. 43).

Przyznam, że często dziwię się tej pokorze Maryi wobec woli Bożej, a zarazem jej zazdroszczę. Człowiek chciałby z pokorą przyjmować to, czym obdarza go Bóg, ale często nie potrafi. Zarówno – w kwestii „nagród”, jak i „kar”. Dyskutujemy sobie z Bogiem, kłócimy się z Nim i nie mamy tej pokory i ufności Maryi, która przyjmowała swe życie z miłością i nadzieją. Ona nie strzępiła sobie języka w niepotrzebnych dyskusjach, a swe życie potrafiła bezwarunkowo podporządkować woli Bożej. Czy my tak potrafimy?

Coraz częściej zauważyć też można, że nasze Ego rośnie do monstrualnych rozmiarów i potrafimy już nawet nie tylko kłócić się i dyskutować z Bogiem, ale także Mu odmawiać. A czy na pewno jesteśmy już na tyle dorośli, by sobie na to pozwolić? Dlaczego zapominamy o tym, że dla Niego na zawsze pozostaniemy dziećmi i ma On pełne prawo do tego, by być dla nas wymagającym i czasami surowym. Bóg Ojciec.

W XXI wieku, w dobie Internetu, upowszechnienia nauki i oświaty – wydaje nam się, że jesteśmy mądrzy i możemy zdać się tylko i wyłącznie na siebie. Ubogich i mniej wykształconych mamy w pogardzie, pysznimy się swą inteligencją i wiedzą oraz pieniędzmi. Nie słuchamy Boga lub udajemy, że Go nie słyszymy. Mało obchodzą nas nakazy, zakazy i powoli zapominamy o tym, czym jest proste życie i że to ono właśnie przybliża do Boga. Odmawiamy Mu. Wydaje nam się, że jesteśmy już duzi.

Gdy obserwuję sobie poczynania niektórych ludzi, a także swoje, to wydaje mi się, że tak naprawdę gromada głupców rośnie z dnia na dzień, a prawdziwą mądrość posiedli prości pasterze, o których czytamy na stronach Ewangelii. Owi pasterze przy żłobie, w którym leży Jezus, to obraz znany każdemu dziecku, ale rzadko kiedy zastanawiamy się nad tym, dlaczego to oni, pierwsi obdarowani zostali łaską pokłonienia się Panu. Co symbolizują pasterze?

Może właśnie prawdziwą mądrość, która polega na podporządkowaniu się Jego życzeniu? Zwróćmy uwagę na to, że oni nie zastanawiali się zbyt długo nad tym, by ruszyć w drogę do Betlejem. Uwierzyli i zostali nagrodzeni. Dzisiaj pewnie, gdyby nas postawiono w takiej sytuacji, to zamiast jak najszybciej udać się w drogę, po kilka razy sprawdzalibyśmy posłańca oraz próbowali potwierdzić informację.

Joseph Ratzinger w rozmowie z Peterem Seewaldem twierdzi, iż „wiadomość dociera do pasterzy, do ludzi oczekujących, którzy wiedzą, że jest im potrzebna odkupicielska bliskość Boga, do ludzi otwartych, gotowych udać się do betlejemskiego żłobka. Z Maryją i Józefem, z Szymonem i Anną, z Elżbietą i Zachariaszem są oni uosobieniem ubogich Izraela – a tym samym w ogóle „Ludu Bożego” (Bóg i świat. Z kardynałem Josephem Ratzingerem rozmawia Peter Seewald, Kraków 2005, s. 197). A my?

Właśnie. Wielu z nas nawet nie zdaje sobie z tego sprawy, jak bardzo potrzebuje prawdziwej bliskości Boga. Nie odmawiajmy Mu więc. Bądźmy jak pasterze, którzy z ufnością wyruszyli w drogę, bez zbędnych dyskusji, wahań, czy trosk. Ufajmy Bogu i ufajmy Maryi, która Jemu zaufała. Starajmy się nauczyć jej pokory i z radością kroczyć ścieżkami życia, pamiętając o tym, że On jest blisko nas. Jest.

Radwanowice.jpg

 

17 Comments

  1. zibik

    Korekta

    Proszę jeszcze raz uważnie przeczytać cały swój tekst i zmienić możliwie prędko, dość liczne niezbyt fortunne sformułowania – w stylu : " wydaje nam się, że jesteśmy mądrzy  i…….."

    Mnie się absolutnie nie wydaje, bo wierzę w Boga i ufam Jemu, dlatego podobnie, jak pasterze napewno wiem, że np: "bez Boga to, ani do proga"

    Pozdrawiam

     
    Odpowiedz
  2. jadwiga

    Zibik

    Na całym forum bardzo czesto sie zdarza pisanie w stylu "wydaje sie nam" "wierzymy" "czujemy" "postepujemy". A to nie jest tak. Ja staram sie pisac np jedynie w swiom własnym imieniu, jak JA czuje jak JA odbieram. Zapewne moje wpisy sa kontrowersyjne, ale nie generalizuje. Mam prawo czuc tak czy inaczej i nie narzucam tego innym.

    Nie wiem czemu jest taka tendencja do generalizowania. Kazdy czuje…przeciez troszeczke inaczej…

     
    Odpowiedz
  3. zibik

    Diametralnie różne postawy !

    Pani Jadwigo dziękuję za wsparcie moich zastrzeżeń, jestem uspokojony, także zadowolony i usatysfakcjonowany, że również Pani jest zwolenniczką pisania (ukazywania) na forum  własnych myśli, poglądów, przekonań, doznań i odczuć lub udostępniania innym sformułowań, tekstów, a nawet plików pozyskiwanych świadomie i odpowiedzialnie – aprobowanych osobiście. 

    A zatem oboje niechętnie akceptujemy, czy tolerujemy nazbyt rozpowszechnioną formę generalizacji, czy anonimowowści w necie. Wręcz próbę uchylania się, od odpowiedzialności za publicznie artykułowane słowa. 

    Autor tekstu według mnie słusznie zauważa, że można zachowywać się w określonych sytuacjach diametralnie różnie. Tzn wątpić, zastanawiać się, filozofować, dziwić, uporczywie trwać w błędzie, a nawet lękać, drwić, wyśmiewać, szydzić albo zupełnie inaczej. Postanowić i uczynić podobnie, jak pasterze próści ludzie, co nie znaczy prostacy i udać się, sprawdzić, a nawet  odnależć, przekonać się i uznać Boga, który stał się dziecięciem.

    Rzecz w tym, że to, jak ostatecznie zachowujemy się, wobec Boga i ludzi, chyba nie tyle zależy, od ilości zdobytej wiedzy, bądź dorosłości – statusu społecznego, lecz  w znacznej mierze, od naszej relacji z Bogiem i stopnia urzeczywistnianego człowieczestwa Jezusa Chrystusa.

    Pozdrawiam w Nowym Roku 2009.

     

     
    Odpowiedz
  4. MichalPiatek

    Jadwiga, Zibik

    Przepraszam, że odpisuję Państwu dopiero teraz, ale miałem dziś niestety trochę pracy i dopiero teraz mogłem spokojnie zajrzeć na Tezeusza.

    Jeżeli w jakiś państwa uraziłem to bardzo przepraszam. Owa generalizacja jest wynikiem mojej niedawnej rozmowy na podobny temat ze swoimi znajomymi, w której dzieliliśmy się swoimi wątpliwościami – co do nas samych i do zagrożeń zwykłego, codziennego życia. Stąd bierze się owa liczba mnoga. Wyraża ona bardziej niepokój owych "zaniepokojonych". To także mój niepokój odnośnie ludzi, których często spotykam w swoim życiu. Mi akurat wydaje się naturalne, że nie każdy powinien brać ten niepokój "do siebie", ale rozumiem też, że gdy tak się niestety dzieje i ktoś może poczuć się dotknięty niesłusznymi oskarzeniami. Mają Państwo rację. Przepraszam. Postaram się w przyszłości unikać podobnych sformułowań.

    Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego najlepszego w Nowym Roku.

     
    Odpowiedz
  5. jadwiga

    Michale

    nikt nie czuje sie urazony, przynajmniej nie ja. Chciałam tylko zaznaczyc ze nasza wiara, pojecie Boga oraz inne odczucia z tym zwiazane sa bardzo indywidualne i wiaza sie z tym co przezylismy w dziecinstwie i jakie mielismy wzorce. Te wzorce zostaja wdrukowane w mozg na całe zycie i w zasadzie nie jest łatwo je zmienic.. Dziecko kochajacych, religijnych rodzicow, bedzie wyobrazało sobie Boga jako dobrego rodzica, dziecko, niekochane wykorzystywane nigdy takiego oblicza Boga nie przyjmie. Chociazby bardzo chciało. Podobnie dziecko, ktore spotka ksiezy , ktorzy dla dziecka sa przedstawicielami Boga – a ktorzy w jakis sposob naduzyli jedi zaufania, ufac juz zadnym przedstawicielom koscielnym nie bedzie o moze odejsc od Boga.Ludzie dorastaja w rozmaitych domach w rozmaitych wiarach, o to co jest wdrukowane w dziecinstwie, jest praktycznie niezmienne.Dlatego tak rozne sa odczucia roznych ludzi.

    Kazdy człowiek jednak porusza sie w srodowisku podobnym do swojego. W zasadzie. Dlatego nam sie czesto wydaje ze jezeli najblizszy krag podobnie wierzy – to robia tak wszyscy wokoło.

     
    Odpowiedz
  6. zibik

    @Pan Michał

    Podobnie, jak Pani Jadwiga skłaniam się bardziej, do argumentacji merytorycznej i racjonalnej, niż emocjonalnej, w tej sytuacji trudno czuć się urażonym, a tym bardziej dotkniętym. Natomiast solenne przyrzeczenia na początku roku są zawsze mile widziane.

    Z pokorą wyznaję, że też miewam skłonność, do stosowania liczby mnogiej, ale raczej w wybranych przypadkach. Uważam, że rzecz komplikuje się jedynie wówczas, kiedy sformułowanie nie jest prawdziwe, jednoznaczne lub oczywiste, dla czytającego. Ponieważ w trakcie czytania rodzi się pytanie – kto konkretnie tak uważa ?….., do kogo adresować wątpliwości, bądź zastrzeżenie, czy komentarz ?……..

    Pozdrawiam

     
    Odpowiedz
  7. zibik

    Pani Jadwigo !

    Czytając uważnie to, co Pani napisała, od siebie. Odnośnie wpływu otoczenia, bądź okoliczności na osobowość człowieka.  Mam wątpliwość, czy sformułowania z użyciem słów "nigdy", "żadnym" etc. szczególnie w odniesieniu, do dziecka nie są zbyt kategoryczne ?…..

    Według mnie trudno przecenić rolę i znaczenie uczucia miłości, przyjaźni, serdeczności, a nawet zwykłej dobroci, ludzkiej życzliwości, bądź  uprzejmości, wyrozumiałości, cierpliwości, a tym bardziej Opatrzności Bożej

    W sprawach, czy sytuacjach trudnych, skomplikowanych, zadawnionych, wręcz po ludzku beznadziejnych, niemożliwych do naprawy, czy zmiany.

    Bóg jest Wszechmocny, a Jego Miłość i nasza niezłomna wiara czynią cuda.

    Pozdrawiam serdecznie !

     
    Odpowiedz
  8. Halina

    Jawigo

    Wszyscy jesteśmy świadomi, że doświadczenia z dzieciństwa" rzeźbią" naszą duszę, ale nie jest tak jak piszesz, że negatywne wzorce  prawie zawsze doprowadzają do tak poważnych inklinacji emocjonalnych. Badania ofiar holocaustu(  wiele z nich było wtedy dziećmi) dowodzą, że zmiany w mózgu spowodowane wstrząsem pourazowym nie są nieodwracalne i, że można pozbyć się śladów najstraszniejszego, emocjonalnego wdrukowania się, ponieważ człowiek posiada zdolność  ponownego uczenia się przez całe życie. Jednostka widziana jako istota bierna, zdana na łaskę i niełaskę wpływu otoczenia, to położenie zbyt dużego nacisku na determinizm środowiskowy, który nie pozostawia miejsca na pojęcie wolnej woli człowieka. Człowiek dorosły-zasadniczo bada swoje doświadczenia, własne zachowania z nimi związane, nadaje im znaczenie i bierze odpowiedzialność za kształtowanie własnych postaw , zgodnie z obecną rzeczywistością. Odnależć można tym samym swój własny system wartości oraz własne spojrzenie na świat.

     
    Odpowiedz
  9. krok-w-chmurach

    Licentia Poetica

    A ja sądzę, że autor ma prawo wybrać formę w jakiej przekazuje swoje myśli czy doświadczenia. Mówiąc ‘my" odnosi się on raczej do ludzi podobnie myślących czy odczuwających, niż do czytających. Czytelnicy mogą się z tym identyfikować, lecz nie muszą. Również sprawa dystansu jest zalezna od nas, czytających.

     
    Odpowiedz
  10. Halina

    Inko

    Masz rację-ta kwestia nawet nie  powinna podlegać dyskusji. Zazwyczaj autor pisząc artykuł czy rozważanie- dokonuje refleksji nad spostrzeżeniami czy przeżyciami własnymi, swoich bliskich, przyjaciół a także doświadczeniami ludzi z szerszego otoczenia. Przecież to nie jest pamiętnik, gdzie autor opisuje przebieg zdarzeń oraz swoje osobiste stanowisko wobec nich.

     
    Odpowiedz
  11. zibik

    @Inka, Halina

    Autor(ka) ma rozum i wolna wolę, a zatem ma prawo i chyba obowiązek wybrać formę, a nawet może pisać bzdety, głupoty, ale czy koniecznie publicznie i  w tym portalu, szacownym gronie ?……

    Pisząc, w tym stylu, czy formie np: " mamy w pogardzie, pysznimy się …………..", " nie słuchamy" lub "udajemy" itd. Według mnie autor(ka) wyznaje, że również sam tak czyni lub sugeruje czytelnikowi, że inni, a siebie usprawiedliwia, bądż chwali publicznie – chyba podobnie, jak faryzeusz.

    Jaki(a) jestem światły(a) i bezgrzeszny(a), a nawet "święty(a)", a oni be, be….

    Autor(ka) tekstu ponadto stwierdza lub conajmniej sugeruje czytelnikom, że my, większość, a nie kilka osób, tak postępuje, czy myśli, tzn.również osoby autorowi(ce) bliskie i znane, a nawet czytające ów tekst.

    Jeśli Panie zgadzają i identyfikują się z w/w stwierdzeniami i aprobują autora styl generalizujący to, tylko pozostaje przyjąć i uznać, ale nie wiem dokładnie co  – lansowaną swobodę bycia, dowolność edytorską, czy raczej cywilną odwagę i publiczne wyznanie ?…..

    Pozdrawiam

     

     
    Odpowiedz
  12. jadwiga

    Halino

    Badania ofiar holocaustu(  wiele z nich było wtedy dziećmi) dowodzą, że zmiany w mózgu spowodowane wstrząsem pourazowym nie są nieodwracalne i, że można pozbyć się śladów najstraszniejszego, emocjonalnego wdrukowania się, ponieważ człowiek posiada zdolność  ponownego uczenia się przez całe życie.

     

    Piszemy o dwoch diametralnie roznych rzeczach. Ja pisze o urazach ktore spowodował kochany , bliski człowiek ojciec, matka – ktorych dziecko kochało i było od nich zalezne, i musiało kochac aby przezyc –  tak ze wyparło swoj uraz. Ty zas piszesz nawet o wiekszych dramatach ale spowodowanych przez wroga kogo dziecko nienawidziło. I nie potrzebowało urazu wypierac – wystarczyło ukryc aby przezyc.Nie musiało kata kochac.

    To sa dwie rozne sprawy i o ile ten drugi mozna wymazac ten pierwszy raczej nie. Pisze RACZEJ, bo tez sa wyjatki jak i wszedzie.

     
    Odpowiedz
  13. jadwiga

    Onka i Halina

    Mówiąc ‘my" odnosi się on raczej do ludzi podobnie myślących czy odczuwających, niż do czytających. Czytelnicy mogą się z tym identyfikować, lecz nie muszą.

     

    Tego typu wypowiedzi powoduja tylko i wyłacznie dyskusje i kłótnie na forach. Jako ze naogoł pisze sie odczucia przeciwne niz autor, rzadko popiera sie przedmowce. Tak juz jest.

     
    Odpowiedz
  14. zibik

    Współcześni wyznawcy Chrystusa – pasterze !

    Wszystkim osobom współtworzącym i czytającym teksty lub użytkującym inne pliki zamieszczane w blogu Tezeusz – życzę w Nowym Roku 2009, aby częściej wzorowali się na pasterzach, niż pastuchach tzn. osobach prostych, co nie znaczy prostackich.

    Najwyższym Pasterzem chrześcijan jest Syn Człowieczy – Jezus Chrystus, a ich serca są lub powinne być bardziej nasycone, przepełnione m.in. autentyczną miłością, przyjaźnią i dobrocią, oraz innymi szczerymi intencjami, wzniosłymi pragnieniami, uczuciami i doznaniami. Natomiast umysły – prostolijnością, wspaniałomyślnością, naturalnością i prawdziwością, a dusze czystością i bezgarnicznym, bezwarunkowym zawierzeniem, zaufaniem i oddaniem, wobec Boga, oraz konieczną wielkodusznością, czy zwykłą życzliwością względem bliźnich.

    A zatem  jestestwo, człowieczeństwo chrześcijan – Jego wiernych wikariuszy, zdolnych uczniów, sumiennych naśladowców i wzorowych wyznawców.

    Szczególnie autentycznych i wiarygodnych świadków – wielu prawdziwych pasterzy tzn. wieśniaków, robotników, rzemieślników – ludzi prostych może być polecanym przykładem i wzorem, do naśladowania.

    Szczęść Boże !

     
    Odpowiedz
  15. krok-w-chmurach

    Z jednej strony tak, z drugiej strony nie

    Jadwiga i Zibik, kilka moich refleksji….

    pisząc cokolwiek na forum musimy wziąć pod uwagę zarówno sposób wyrażania myśli, jak i samą jej treść. W jednym i drugim przypadku granice nie są ściśle określone. Jednak autor zwykle przestrzega pewnych zasad, co powodowane  jest szacunkiem dla odbiorcy. Treść wypowiedzi nie może jednak być ograniczona cenzurą, albo autocenzurą, o ile nie jest obraźliwa. Ma prawo, jednak, być kontrowersyjna.

    Także granica między kłótnią a dyskusją może być płynna, zależna od temperamentu uczestników, ich wrazliwości lub nadwrażliwości, ich doswiadczeń życiowych. Wbrew pozorom dyskusje internetowe są trudniejsze niż te przeprowadzane w realu. Trudniej zrozumieć adwersarza, nie widząc go, jego mimiki, gry ciała, nie słysząc intonacji itp. Czasem pomagają emotikonki, ale niestety niektórzy je ignorują  i z tego wynikają nieporozumienia.

    To co napisałam nie dotyczy ani Ciebie Jadwigo, ani Ciebie Zibik osobiście. Odniosłam się bardziej do teorii i swoich doświadczeń wyniesionych z różnych for, stą te kilka refleksji. Również pisząc  wyżej "musimy", miałam na myśli praktyczną zasadę, a nie rzeczywisty przymus.

    Pozdrawiam Noworocznie

     
    Odpowiedz
  16. Halina

    Jadwigo

    Chyba nie ma nic gorszego dla dziecka niż taka okrutna zdrada  przez osoby bliskie, którym dziecko ufa. Jezus powiedział:" Kto zaś zgorszy jednego z tych małych, którzy wierzą we mnie, lepiej będzie dla niego, aby mu zawieszono u szyi kamień młyński" -Ew. Mat.18,6 Małe dzieci sa ufne,chetnie słuchają o Jezusie ,i tylko od postawy rodziców zależy, czy potrafią rozbudzić w dziecku wiarę i zaufać Bogu. Niestety , często bywa inaczej, bywa nawet tragicznie. Znam dzieci, które nie chciały mówić modlitwy" Ojcze Nasz" z wiadomych tylko sobie względów. Pewne wyobrażenia, skojarzenia z obrazem ziemskiego ojca, nie pozwalały im na to. Jeżeli jednak człowiek zainteresuje się naukami Jezusa-pozna obraz prawdziwego,ewangelicznego Ojca, a nie wzór " skrojony" na obraz swojego ziemskiego ojca czy opiekuna duchowego- ujrzy Ojca-który kocha swoje dzieci tak bardzo, że oddaje za nie swoje życie. Słowo Boże ma moc uleczyć nasze zranione dzieciństwo i zaradzić brakowi doświadczenia dobrego ojca ziemskiego. Miarą ostateczną naszego obrazu Boga nie powinno być nasze ludzkie doświadczenie, ale Słowo Boże, dzieki któremu można doświadczyć obecność kochającego Ojca objawioną w Chrystusie.

    ps. pisałam też w liczbie mnogiej-nasze dzieciństwo, nasze ludzkie doświadczenia( nie znalazłam innej formy)-chociaż nie piszę ani o sobie, ani o Tobie Jadwigo. Tym sposobem okazuję jedynie zrozumienie  tym, których taki los spotkał. Wiem, że często trudno jest dobrać taką formę przekazywania treści, która odpowiadałaby wszystkim czytającym,( jako protestantka mam teologiczne zastrzeżenia, ale nie sądzę abym musiała zawsze koncentrowaćsię na tych różnicach)- nie każdy tekst do tego prowokuje:)-zwracam więc uwage na sens tekstu i staram się wyczuć intencje autora. A sens tekstu  pan Zibik pięknie podsumował:)

    pozdrawiam wszystkich noworocznie

     

     

     
    Odpowiedz
  17. zibik

    Wyjaśnienie !

    Pani Halino dziękuję za życzliwość i uznanie moich skromnych wysiłków, ale moją intencją było powrócić, do tematu zasadniczego, a nie podsumowywanie go, czyli zakończenie dyskusji.

    Jaka wg. Pani jest intencja autora ?…….

    Pozdrawiam i zachęcam wszystkich, do dalszej dyskusji.

     
    Odpowiedz

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code