Językiem chrześcijaństwa i religijnych doświadczeń człowieka Zachodu XXI wieku będzie raczej kobiecy język intymności, erotyki, bliskości, mistyki. Po epoce siermiężnych nacjonalizmów i moralistyki języka religijnego wracamy na drogę religijnej erotyki „Pieśni nad Pieśniami” i języka mistycznej przyjaźni Jana Ewangelisty. Jak w tej nowej epoce odnajdą się mężczyźni? Z trudem. [teaser]
Bliskość jest dystansem. Bólem oddzielenia. Swojością obcości. Pieszczotą. Dopuszczeniem do tajemnicy i zwyczajności drugiego. Nienasyceniem i tęsknotą. Otwarciem na oścież. Epifanią człowieka i świata w nagości niezawstydzającej i pierwotnej. Świątynią intymności. Sekretem kochanków. Wierną przyjaźnią. Zaufaniem radosnym i cichym. Siostrą i bratem. Mamą i tatą. Dzieckiem i niemowlęciem. Łonem i płodem miłości i przypadku. Chwilową jednością rozdzielonych. Ocaleniem samotnych. Dotykiem splecionych dłoni. Pocałunkiem milczenia i ciemności.
Dzięki bliskości choć jednego człowieka lub Boga świat staje się mój. Bliskość z obcości świata tworzy dom, albo oazę na pustyni zagrożenia. Każdy człowiek jest zaproszeniem do bliskości. Zwykle niezauważonym lub odrzuconym. Pragniemy bliskości i lękamy się jej. Wyzwaniem staje się dostrzegać te zaproszenia i dla każdego człowieka znaleźć właściwy rodzaj bliskości. Tajemnic bliskości uczymy się dzięki miłości. Z Ukochanym. Człowiekiem lub Bogiem. Jeśli to miłość prawdziwa, przemienia nasze spojrzenie, słowo i dotyk wobec każdego człowieka, nie tylko tego Pierwszego i Jedynego.
Bliskość otwiera ciało i duszę na metafizykę, tajemnicę i piękno. Metafizykę, bo w doświadczeniu bliskości rzeczywistość cała staje się symfonią bliskości i oddalenia. Przenikaniem i przekraczaniem bycia. Czystą erotyką istnienia. Tajemnicą, bo bliskość jest poza-słownym dotknięciem. Apofatycznym mrokiem. Milczeniem. Pięknem, bo bliskość karmi się kontemplacją. Olśnieniem.
Współcześnie bliskość jest nowym imieniem miłości i Boga. Ruchem wahadła od transcendencji do immanencji. Religijnym i filozoficznym feminizmem. Triumfem kobiecych tęsknot. I niespełnieniem. Wołanie o bliskość rośnie wprost proporcjonalnie do narastania osamotnienia współczesnych. Karykaturą bliskości jest homoseksulana ekstaza ciał. Homogeniczna asymiliacja inności jako mojości.
Językiem chrześcijaństwa i religijnych doświadczeń człowieka Zachodu XXI wieku będzie raczej kobiecy język intymności, erotyki, bliskości, mistyki. Po epoce siermiężnych nacjonalizmów i moralistyki języka religijnego wracamy na drogę religijnej erotyki „Pieśni nad Piesniami” i języka mistycznej przyjaźni Jana Ewangelisty.
Jak w tej nowej epoce odnajdą się mężczyźni? Z trudem. Będą musieli odkryć bogactwo swej animy, uczyć się od kobiet duchowej intuicji. Naszą doświadczeniową i językową szansą jest odkrycie na nowo przyjaźni, ojcostwa i opiekuńczego budowania świata. Męska racjonalność zużyła się i poniosła porażkę. Czas na intuicje i rozum poddany wierze. Komplementarną inność Boga, który w swej istocie nie jest ani mężczyzną ani kobietą. Kim więc? Zbliżymy się do apofatycznej odpowiedzi dzięki narastaniu doświadczenia Bliskości.
O bliskości, czyli przyszłość języka religijnego – nagranie wideo
Jak ja to rozumiem
Co to znaczy "język religijny"? Jest język którym sie posługują biochemicy, ogólnie nieczytelny dla laików, jest język fizyków jądrowych, też podobnie. Jest też język teologów, czy filozofów, także nieczytelny dla innych spoza dziedziny. Ale, o ile dobrze rozumiem, To diakonie Andrzeju, mówicz o języku codziennym, którym mówimy o religii. Ale religia obejmuje nie tylko wiadomości izolowane, o ile takie są, o Bogu, ale całośc życia codziennego. Dlatego rozszerzę Twoją myśl. Język przyszłości którym mówimy o małżeństwie i w małżeństwie, to właśnie język z Pieśni nad Pieśniami. I albo tak będzie, albo nie będzie małżeństwa. Pozdrawiam,