Jezus przy studni czy słoń z trąbą?

Gdy szukamy początku rzeki, nie ma innej drogi, jak udać się do jej źròdła. Gdy szukamy początku drzewa, trzeba dokopać się do korzenia. Gdy szukamy istoty rzeczy, nie ma innej drogi, jak wędròwka w kierunku źròdła. Czy można inaczej? Wielu, zwąc się dumnie specjalistami, pròbuje odwròcić kierunek myślenia i po ograniczonych przejawach rzeczy określa jej istotę… Coż, ponoć Errare humanum est…

Dzisiejsze myślenie o Kościele, nawet w oczach tzw katolikòw, można poròwnać do podziwiania najpiękniejszych witraży jedynie z zewnątrz kościoła. Coś tam niby widać i zawsze można wyciągnąć daleko idące wnioski. Można zobaczyć kolorowego słonia, ktòry pije wodę ze studni (z doświadczenia pracy z dziećmi ), a w rzeczywistości okaże się Jezusem rozmawiającym z Samarytanką. Gdy zabraknie dobrego i naturalnego światła, witraż wydaje się być jedynie smutnym zlepkiem szkiełek. Gdy przechodzi się przez kościòł nocą kołysaną wiatrem, można się przestraszyć tych pięknych w dzień kolorowych szkiełek. Artysta natychmiast określi styl, epokę, autora i zobaczy historię sztuki w słoniu, Jezusie czy strasznych nocnych koszmarach. Konserwator zabytkòw skataloguje , nada kolejny numer, a proboszcz będzie martwił się, skąd znaleźć pieniądze na wymianę popękanych szkiełek… 

Który z nich ma rację? Co widzimy? Słonia, przerażający taniec wiatru, dzieło sztuki, numer z katalogu, kolejny problem ekonomiczny?

Co widzisz, patrząc na Kościòł takim, jaki on jest rzeczywiście? Ogromnego słonia, który gniecie wszystko, co spotka na swojej drodze. Smutny zlepek starodawnych zasad, ideałòw niemożliwych dziś do zrealizowania. Przedziwną grę cienia i wiatru, ktòre przerażają swoim przedziwnym tańcem. Dzieło sztuki, ktòre dla bezpieczeństwa powinno być zamknięte za szkalną szybą muzeum. Zakatalogowany numer kolejnej organizacji opartej na brudnych operacjach finansowych…

Myśl sobie, co chcesz, tylko nie nazywaj tego Kościołem. Owszem, może być to jeden z drobnych czynników tworzących bogatą rzeczywistość – ale mówienie, że papierek po czekoladzie jest czekoladą? Pozostaje tylko życzyć smacznego!

Trzeba powoli udać się w kierunku źròdła, trzeba zbliżyć się do studni i bardzo mocno się pochylić… Podczas jednej z wizytacji biskupich mały chłopczyk recytował wierszyk przed przystrojonym jak bożonarodzeniowe drzewko dostojnikiem. Na zakończenie biskup zwròcił się do malca: Zapewne pięknie powiedziałeś wierszyk, ale ja nic nie usłyszałem. Malec odpowiedział: Bo proszę księdza, żeby mnie zrozumieć, trzeba się nisko pochylić… Jeśli pochylisz się nad źródłem, to co zobaczysz? Jeśli wykrzykniesz do studni, kogo usłyszysz?

Kościół to ludzie, ty i ja. Dlatego Kościół ubogi, Kościół Ewangelii i Bóg jeden wie, jakikolwiek jeszcze – to ja ubogi, pokorny i podobny do Chrystusa. Innej drogi nie ma, wokòł same manowce. Albo wiara jest moją relacją z Bogiem, przeżywaną w Jego Kościele, albo szukam siebie, obwieszając się szumnie pięknymi hasełkami. Prosty przykład z dzisiejszego poranka? Za dwa tygodnie organizujemy parafialną wycieczkę dla rodzin, aby być razem i cieszyć się sobą. Przychodzi ojciec rodziny i mòwi: Adam, jedzie cała nasza czwòrka, ale chcelibyśmy ofiarować wyjazd innej czwòrce, ktòra chciałaby pojechać, ale ze względòw finansowych nie może!  Kładzie pieniądze i z uśmiechem idzie poklęczeć chwilkę przed wystawionym Najświętszym Sakramentem. I mamy Kościół ubogi. Z ostatniego tygodnia? Przychodzi młody chłopak i opowiada o swoich życiowch poranieniach i doznanych krzywdach. Po długiej rozmowie ze łzami w oczach mòwi: wybaczam!  I mamy Kościół Ewangelii.

Albo będziesz ewangeliczny, albo będziesz życiowym połamańcem i nieszczęśliwym malkontentem. Problem nie jest w czymś ani nawet w kimś, ale we mnie i mojej chrystusowości. Albo jestem Chrystusowym, albo… nie przeżywam właściwie chrześcijaństwa. Kościòł to ja przed Chrystusem, wszystko inne to tylko ozdobniki.

Kierunek znamy, przeznaczenie rownież. Ostatecznie chodzi tylko o Niego. Kościòł to Chrystus, ktòry wybrał taką, a nie inną drogę komunikowania się ze mną. Zatem nie słoń z trąbą, cień historii, zapis tradycji… Nawet nie witraż czy ławka… Tylko On przy studni. Popatrz w tę studnię, a wszystko zrozumiesz. Ty przed Bogiem obecnym w Kościele. Wszystko inne może nie istnieć. On przy studni twojego życia stawia pytanie: czy chcesz wody dającej życie?. Od twojej odpowiedzi zależy wszystko. Twoja odpowiedź zmienia sposòb postrzegania rzeczywistości, bo gra toczy się o Niego w tobie.

 

 

Komentarz

  1. elik

    Jakie myślenie, tworzenie i pisanie?…..

    Jakie źródło i woda życia, takie ludzkie bytowanie, działanie, myślenie, tworzenie i pisanie.

    Wartością fundamentalną, podstawową w przypadku ludzkiego bytowania, w tym myślenia czynnego (C. Norwid) tj. pracy, działania, oraz tworzenia i pisania jest miłość w prawdzie.

    Dlatego również myślenie i pisanie o Kościele ludzi prawych, sprawiedliwych, roztropnych i dobrej woli nie powinno być inspirowane informacjami czerpanymi ze źródła skaźonego.

    A zatem wrogie, ani fałszywe, tendencyjne, jednostronne, pozorne, etc., lecz przede wszystkim rzetelne, rozważne i odpowiedzialne tj. prawdziwe, obiektywne i zgodne z faktami, a nawet etyczne i estetyczne.

    A najlepiej jeśli artykułowanie myśli są natchnione Duchem Św. i piękne, jak owe witraże, kiedy będą stosownymi wpisami, komentarzami oświecane i rozjaśniane. 

    Szczęść Boże!

     
    Odpowiedz

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code