Grzech owocem cielesnego człowieka…
Zapewne grzech jest jednym z elementów życia chrześcijańskiego, który jest bardzo różnie rozumiany we wspólnotach chrześcijańskich. Bywają listy grzechów, pokuta różnie rozumiana, bywają odpusty pokutne, umartwianie, biczowanie i wiele innych praktyk bardziej lub mniej związanych z Biblią. Warto zatem może podjąć się takiego tematu, żeby przybliżyć czytelnikom Tezeusza pojęcie i naturę grzechu, jak i jego działanie, przeciwstawianie się jemu i w końcu zwycięstwo nad grzechem.
Najczęstsze słowa określające grzech to w ST Chata i w NT Hamatria. Zawierają te określenia ideę nie trafienia w cel, przy czym nie oznacza to, lecenia np. strzały w próżnię, ale trafianie poza cel. Inaczej nie trafienie w wolę Bożą ale trafienie w diabelską. Gdyby pokusić się o jakąś definicję grzechu zapewne mogłaby ona wyglądać tak: Grzech to chybienie celu, zło, bunt, nieprawość, zboczenie z drogi, niegodziwość, bezbożność, zbrodnia, przestępstwo, ignorancja, odpadnięcie.
W Systematic Theology, Philadelphia: Judson 1907, s. 269 – Strong definiuje grzech jako “brak zgodności z moralnym prawem Bożym, czy to w postępowaniu, czy w usposobieniu, czy też w postawie”.
Buswell mówi o grzechu następująco: „Grzech może być zdefiniowany jako to wszystko w stworzeniu, co nie wyraża świętego charakteru Stwórcy, albo co Mu się sprzeciwia” (A. Systematic Theology, Grand Rapids: Zondervan, 19620 t 1, s. 264. Na podstawie Rz. 3,23
Grzech jest czymś strasznym, w oczach Świętego Boga. Zwięźle wyraził to Habakuk: „Twoje oczy są zbyt czyste, aby mogły patrzeć na zło, nie możesz spoglądać na bezprawie” (Hab. 1,13 Moc grzechu jest tak niszcząca, że tylko śmierć Syna Bożego mogła położyć kres jego skutkom (J.1,29)
Grzechy nazwane przez Jezusa – Świętokradztwo (MK 11,15-18); Obłuda (Mat 23,1-36); Chciwość (Łuk. 12,15); Bluznierstwo (Mt 12,22-37); Łamanie Prawa Bożego (Mt 15,3-6); Pycha (Mt 20,20-28;Łuk 7,14); Zgorszenia (Mt318,6); Niewierność (Mt, 8,19-22); Niemoralność (Mt 5,27-32); Bezowocność (J15,16); Gniew (Mt 5,22); Grzechy mowy (Mt 5,33;12,36); Spełnianie dobrych uczynków na pokaz (Mt 6,1-18); Niewiara (Mt 6,25); Nieodpowiedzialne szafarstwo (Mt 25,14-30; Łuk, 19,11-27); Zaniedbanie modlitwy (Łuk 18,1-8).
Można też grzechy podzielić na kategorie – Pogwałcenie Prawa Mojżeszowego, Grzechy jawne, Niewłaściwa postawa serca oraz Kwas.
Źródłami grzechu są : Szatan – wmanewrowujący ludzi w realizowanie swoich własnych zakusów; świat – szatana – służy jego zamiarom i przeciwstawia się ludowi Bożemu ; serce człowieka – człowiek często czyni na zewnątrz to, co jest w jego sercu (Mt 15,19).
Konsekwencje grzechu:
przeznaczenie – człowiek , który odrzuca Bożą Łaskę i nie doświadcza Chrystusowego przebaczenia skazuje się na wieczne potępienie. Grzech stawia człowieka przed sądem (Łuk 12,20)
wola – Pan Jezus nazywał faryzeuszy niewolnikami diabła (J,8,44), niewolnik zaś nie ma własnej woli. Jednak Pan przyszedł po to aby jeńcom dać wyzwolenie (Łuk, 4,18)
ciało – niektóre choroby są rezultatem grzechu (J 9,3), (J J5,14), (Mt 8,17)
inni – zawsze grzech dotyka innych ludzi, rodzi konkretne konsekwencje np. w przypadku odejścia syna marnotrawnego , grzech ten nie było obojętny wobec ojca czy brata.
Trzy najważniejsze kategorie grzechu –
1. Grzech wrodzony – Biblia stwierdza wyraźnie, że cała istota człowieka uległa skażeniu. Z natury jesteśmy dziećmi gniewu, a zatem jesteśmy też obiektami gniewu (Ef, 2,3). I to nie tylko ze względu na nasze zachowanie; jesteśmy obiektami gniewu ze względu na coś wrodzonego. Ps. 51,7 mówi nam o tym czymś; nie nabywamy tego w trakcie życia, ale posiadamy od urodzenia. Każda część istoty człowieka została dotknięta przez grzech. Dziedziczony on jest z pokolenia w pokolenie.
· Uległ zaślepieniu nasz umysł (2 Kor, 4,4)
· Uległy degradacji nasz uczucia (Rz. 1,21,24,26; Tt, 1,15)
· W niewole popadła nasza „wolna” wola – (Rz, 6,20,7,20)
Karą za grzech wrodzony jest – śmierć duchowa – jest to oddzielenie naszego ducha, który jest martwy z powodu tegoż grzechu od Ducha Bożego, (Ef, 2,1-3) jeśli ten stan nie zmieni się w ciągu życia człowieka, nie doświadczy on nowonarodzenia, to czeka go śmierć wieczna (Obj, 20,11-15).
Obraz – Odcięty kwiat od korzeni wygląda jak żywy, pachnie, dajemy go w prezencie, wstawiamy do wazonu. Może on tworzyć z innymi piękne bukiety, lecz niestety jest on martwy odcięty od korzenia, który gwarantował mu życie. Nie można wszczepić tego kwiatka w korzeń, ale człowieka w żywego Chrystusa tak.
2. Grzech przypisany – jest to grzech przypisany Adamowi (Rz. 5,12-21) ; grzechu ludzkości (2 Kor,5,19; 1 Ptr 2,24)
Karą za ten rodzaj grzechu jest śmierć naszego ciała (Rz. 5,13-14). Wybawieniem jest przypisanie sprawiedliwości Chrystusa tym, którzy w Niego uwierzyli (2 Kor. 5,21)
Obraz – Od przestępcy pobrano po wyroku skazującym na śmierć rogówkę, przeszczepiono ją porządnemu człowiekowi, czy ze względu na tą rogówkę ten człowiek jest przestępcą? Podobnie jesteśmy wszczepieni w Chrystusa i On przez to nie jest grzesznikiem.
3. Grzechy własne – są to grzechy dokonywane przez ludzi, przy czym dla niewierzących podtrzymują one brak społeczności z Bogiem, a dla wierzących powodują utratę radości ze społeczności z Bogiem i innymi wierzącymi.
Rozwiązaniem problemu grzechu własnego jest przyjęcie Chrystusa przez osobę niewierzącą, wtedy przebaczenie, jakiego dostępuje, obejmuje całą winę za jego grzechy (Ef 1,7) dla wierzącego przebaczenie, poprzednio wyznanego Bogu i skrzywdzonemu grzechu przywraca radość ze społeczności Bożej (1 J, 1,9)
Obraz – Przebaczenie sądowe wprowadza niewierzącego do rodziny Bożej, podczas gdy przebaczenie rodzinne przywraca wierzącemu zerwaną chwilowo społeczność rodzinną.
Zapobieganie grzechowi:
1. Słowo Boże – w naszych myślach, pamięci zapobiega grzechowi w ten sposób, że nas przed nim ostrzega, przypomina nam prawdy Boże, zachęca nas, pociesza, wzmacnia i prowadzi w trudnych momentach prób i pokus (Ps 119,11)
2. Wstawiennictwo Chrystusa – Nasz Pan zawsze wstawia się za nami (Hbr 7,25). Jedną z jego trosk jest to, abyśmy będąc w świecie nie postępowali jak świat. Zwróćmy uwagę na zdarzenie z życia Piotra (Łuk. 22,32) oraz na bezpośrednie stwierdzenie Jezusa w J. 17,15. Być może dopiero kiedyś tam w niebie będzie dane zrozumieć te wersy.
3. Duch Święty w nas – poprzez urzeczywistnianie tego, kim jesteśmy w Chrystusie (Gal, 5,16-24); nauczanie prawdy – (1 Kor 2,10; Hbr 5,14); pomoc w modlitwie (Mt, 6,13; Rz 8,34; Ef 6,18); uzdalnianie nas do służby – (J, 7,37-39; Obj 12,11)
I to byłoby póki co na tyle – wasz w Panu KJ.
Tekst opracowano wykorzystując książkę Podsatwy teologii, Charles C. Ryrie, BEE International 1986.
