Egoistyczna miłość Ojca…
To nie był dobry dzień dla Abrahama, nie tak dawno doświadczył cudu, gdy Sara urodziła mu dziecko obietnicy Izaaka. Tak bardzo go kocha, tak bardzo mu na nim zależy, jest jakby jego własnością. Bóg obiecał mu syna z Sary i w tak późnym czasie, kiedy on miał sto lat a jego żona dziewięćdziesiąt wypełnił tą obietnicę. Abraham rozumiał, że to Boże przeznaczenie, że tak na prawdę, to Izaak należy do Boga i to On będzie decydował o jego losie i będzie go wychowywał do celu jaki ma dla niego. Wszak przez niego miał być kontynuowany ród Abrahama i to on był kolejnym ogniwem w Bożym łańcuchu wybrania.
Wszak Ismael brat jego, był synem niewolnicy, służki Sary, którą ta w przypływie niewiary dała Abrahamowi, aby z niej mieli potomstwo. Tak się stało, ale to nie był Boży plan. Bóg pragnie, aby z tego co obumarłe, co jest już niczym, stworzyć dla siebie wspaniałe narzędzie. Również i my drodzy czytelnicy, jeśli uważamy że jesteśmy kimś, to jeszcze musimy obumrzeć, aby zrozumieć , że to Pan sam uczyni z nas narzędzia swojej chwały.
Złóż Izaaka jako ofiarę całopalną na górze Moria. Cóż to znaczyło dla Abrahama, że ma na tej górze pokroić Izaaka na kawałki a potem spalić. Grom z jasnego nieba, zapewne większość, a nawet wszyscy nie bylibyśmy w stanie wykonać tego polecenia Boga. Tak straszne musiało to być dla obu. Czy pojawiały się pytania w sercu Abrahama, dlaczego Panie? Zapewne, nie rozumiał tej sytuacji, przecież, przecież… Trzy dni w milczeniu, droga do miejsca ofiarowania była zapewne długa, w umyśle Abrahama może minęły wieki, zapewne przypominał sobie wszystkie obietnice Boga, która były wypowiedziane w stosunku do Izaaka. Cóż za horror, cóż za straszny czas.
Przez ostatnie lata zapewne, Abraham przyzwyczaił się do obecności syna, udomowił go, stał się on najważniejszy dla niego. Wychowywał go najlepiej jak mógł tą troskę widać przez całe jego życie. Sara kochała go ponad życie, jedynacy są niesamowici, wszystko jest dla nich a oni mają tylko kochać, zwłaszcza rodziców w tak podeszłym wieku. Co prawda lata Abrahama jeszcze długo trwały , bo żył 175 lat i po śmierci Sary ożenił się z Keturą i ta mu urodziła sześciu synów nie wspominając o dzieciach z nałożnic. Ale w tym czasie Abraham nie wiedział, jak dalej jego losy się potoczą.
Moria już na horyzoncie, drwa złożone, Izaak na stosie, Abraham podniósł nóż i nagle Bóg zmienia zdanie, wskazuje na barana i każe mu złożyć w ofierze zwierzę zamiast syna. Wyobrażamy sobie, co działo się w sercu i Abrahama i Izaaka? Ogromna ulga, jednak Abraham, zapewne zrozumiał przez to doświadczenie, że niepotrzebnie przywłaszczył sobie syna. Że on należy do Pana, gdyż w nim rozwija się Boże objawienie, Boża wola, Boże powołanie. Wszak i Abraham, potem Izaak i kolejni są protoplastami Jezusa Syna Bożego. Ta linia rodowa musiała istnieć, ale to Bóg wybrał taką linię, nie Abraham ani następni. Abraham poprzez to doświadczenie zrozumiał to Boże objawienie. Gdy podniósł nóż zapewe zrozumienie doświadczenia. I my musimy przechodzić przez doświadczenia, aby rozumieć lepiej Boga, bez nich nie jesteśmy w stanie.
Z ciężkim sercem wchodził na Moria, ale wracał z niej rozumiejąc Boga. Ah jak jest wspaniale, gdy Bóg objawia nam kolejną rzecz w naszym życiu, kiedy Boże światło rozświetla nawet najgłębsze mroki naszych doświadczeń. Ta światłość objawienia Bożego rozwiązuje wór pokutny Ps. 30, 12 i sprawia, że człowiek chce skakać jak jeleń Iz, 35,6. Tak, doświadczenia, które przeszliśmy z Panem, kiedy nadchodzi ich kres stają się dla nas słodkie i bezcenne. Widzimy Boga coraz jaśniej, a siebie coraz mocniej odczuwamy jako Jego dziecko.
Ciekawe, czy Abraham podskakiwał z radości, kiedy wracali z Izaakiem do domu?
Wasz w Panu Kazik J.
