Czwarta Niedziela Adwentu
2 Sm 7,1-5.8b-12.14a.16 Ps 89 Rz 16,25-27 Łk 1,26-38
(…) anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. (…)
Na to rzekła Maryja: „Oto ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa”. Wtedy odszedł od Niej anioł. (por.Łk 1, 26nn)
Maryja wyrażając swoją zgodę, na wypełnienie się Słowa Pana, nazywa siebie służebnicą. Określenie to nie jest jakimś teoretycznym i grzecznościowym zwrotem. Maryja prawdziwie wyraża swoją wolę całkowitego przynależenia do Boga i staje się Jego niewolnicą. Ta postawa powinna stać się jednoznacznym wskazaniem drogi naszego postępowania. Nie można bowiem prawdziwie przyjąć Słowa Bożego, nie będąc na jego usługach.
Mylił by się jednak ten, kto by sądził, że chrześcijaństwo jest religią niewolników. Wręcz przeciwnie. To do wolności wyswobodził nas Chrystus i chce byśmy wolnymi pozostali. Z szacunku do naszej wolności, Bóg nigdy jej nie narusza. Szanuje ją nawet wówczas kiedy przychodzi do nas z wyzwoleniem. Chce byśmy świadomie zgodzili się na przyjęcie Jego daru. Dlatego musimy stać się Jego sługami -”niewolnikami wolności”.
Chrystus przypomina nam, że wymiar bycia sługą rozgrywa się również w relacjach międzyludzkich. On jako Król i Mesjasz, sam „przyszedł na świat nie po to aby mu służono, lecz aby samemu służyć”. Tylko bowiem Stając się autentycznym „sługą Boga”, możemy cieszyć się prawdziwą wolnością.
Służba jest zatem, naszym chrześcijańskim obowiązkiem. Powinniśmy każdego dnia zadawać sobie pytanie komu służymy? Bogu, czy też sobie, własnym ambicjom i ideologiom? Czy naszą postawą służby prawdziwie wskazujemy na Chrystusa, czy też swoją próżnością zasłaniamy Jego rzeczywisty majestat?
Z oczywistych przyczyn, pytanie to w sposób szczególny powinno zabrzmieć w naszej wspólnocie Kościoła. Winniśmy siebie pytać, czy inni rozpoznają w nas „sługi”, czy tych, którzy domagają się aby im służono?
Czy jesteśmy prawdziwie wolni, czy wolność innych ograniczamy?
ks. Arkadiusz Lechowski
CC-BY-NC-SA /ewangeliarzniedzielny.blogspot.com
Komu jestem lub staram się być wierny, oddany i posłuszny?….
Owszem człowieka służba jest lub może być zaszczytem, powinnością, obowiązkiem – sensem życia, lecz tylko wobec Niego i bliźnich tj. istot ludzkich będących naprawdę w potrzebie.
Odpowiedź rzetelna i uczciwa na pytanie – komu służę?.… tj. wiarygodne świadectwo życia jest wg. mnie nie tylko wyrazem stanu człowieka świadomości (mentalności) i roztropności, lecz również wielu innych przymiotów stanowiących o jego osobowości i bytowaniu, także człowieczeństwie i służbie.
A nie autoafirmacja, samoocena, przechwałki, czy puste słowa – deklaracje głoszone, bądź pisane również na forach internetowych.
Chyba dlatego wiele osób duchownych i świeckich ogranicza się jedynie, do zdawkowych, bądź niezbyt szczerych wyznań – odpowiedzi na to fundamentalne pytanie – komu bezwarunkowo, bezinteresownie służę?…….
Szczęść Boże!