Bóg również przechodził mutację głosu

 Rozważanie na Czwartek III Tygodnia Adwentu, rok C2

tezeusz_adwent_2015.jpg

A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta – Nazaret. (40) Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim. – Ew. Łukasza 2.39-40

Pismo Święte nie za wiele miejsca poświęca na opis dzieciństwa Pana Jezusa. Mamy opisy Jego narodzenia oraz dorosłego życia. Niewiele jednak mamy powiedziane na temat Jego dzieciństwa. Fragment o wizycie 12-letniego Jezusa z rodzicami w Jerozolimie to w zasadzie jedyny odnotowany przez ewangelistów epizod z Jego młodości.

Milczenie na temat młodości Jezusa nie jest jakąś amnezją Ewangelistów. To milczenie jest znaczące. Mówi nam bowiem, że kluczowe wydarzenia z życia Chrystusa miały miejsce od kuszenia do Wniebowstąpienia.

Pismo szczególny akcent kładzie na ostatnie trzy dni życia Jezusa. One właśnie zajmują znaczną część Ewangelii i stanowią serce Jego misji na świecie Pismo nie wynosi okresu dzieciństwa Jezusa jako znaczącego, jako czegoś niezwykłego, czasu, w którym czynił cuda, uzdrawiał, wypędzał demony wskrzeszał itd. Raczej był to okres Jego wzrostu i nauki. Jezus był zwykłym chłopcem, który dojrzewał, uczył się, pomagał rodzicom w ich pracy i poznawał Pismo.

Ewangelia Łukasza 2.40 podsumowuje okres wczesnego dzieciństwa. Jezus rósł i nabierał sił, był pełen mądrości i łaska Boża była nad nim. Syn Boży rósł. Nie urodził się w pełni silny, w pełni dojrzały. Nabywał mądrości i wzrastał w dojrzałości. Łukasz podkreśla w ten sposób człowieczeństwo Jezusa. Jest nie tylko człowiekiem, nie tylko niemowlęciem, ale także chłopcem, który musi dojrzewać i rosnąć. Musiał przechodzić te wszystkie etapy rozwoju, przez które my przechodzimy. Bóg musiał nauczyć się raczkować, chodzić, samodzielnie jeść, czytać, pracować. Był nastolatkiem, który przechodził mutację głosu, który być może zastanawiał się, czemu nie wygląda tak, a nie inaczej, czemu ma wypryski na twarzy (jeśli je miał) itd.

Niektórym taka powszedniość nie pasowała do tytułu Mesjasza, do Boga. Bóg jest taki jak my? Pracuje jak my? Smuci się jak my? Jada z ludźmi? Odwiedza ich domy? Ubiera się jak oni? Nie, nie… My chcemy Boga wyniesionego, majestatycznego, niedostępnego!

Jednak dla nas, chrześcijan, to powód do radości i zaufania. Bóg, któremu ufamy, jest Bogiem bliskim. Nie jest daleki. Nie jest Pierwszą Przyczyną, nie jest Niewzruszonym Poruszycielem, nie jest Pierwotnym Bytem. Jest Bogiem, który stał się jednym z nas w pełnym tego słowa znaczeniu. Od niemowlęctwa poprzez wiek nastoletni po dorosłość. Nie mamy żadnych podstaw, by sądzić, że Bóg nas nie zna, nie rozumie.

„[Chrystus] musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu. A że sam przeszedł przez cierpienie i próby, może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą” (Hbr 2, 17 – 18).

P_B_17_12.jpg

Rozważania Rekolekcyjne

 

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code