29 stycznia, 2015
Hbr 10,19-25
Mamy więc, bracia, pewność, iż wejdziemy do Miejsca Świętego przez krew Jezusa. On nam zapoczątkował drogę nową i żywą, przez zasłonę, to jest przez ciało swoje. Mając zaś kapłana wielkiego, który jest nad domem Bożym, przystąpmy z sercem prawym, z wiarą pełną, oczyszczeni na duszy od wszelkiego zła świadomego i obmyci na ciele wodą czystą. Trzymajmy się niewzruszenie nadziei, którą wyznajemy, bo godny jest zaufania Ten, który dał obietnicę. Troszczmy się o siebie wzajemnie, by się zachęcać do miłości i do dobrych uczynków. Nie opuszczajmy naszych wspólnych zebrań, jak się to stało zwyczajem niektórych, ale zachęcajmy się nawzajem, i to tym bardziej, im wyraźniej widzicie, że zbliża się dzień.
Ps 24, 1-6
R: Oto lud wierny, szukający Boga
Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia,
świat i jego mieszkańcy.
Albowiem On go na morzach osadził
i utwierdził ponad rzekami.
Kto wstąpi na górę Pana,
kto stanie w Jego świętym miejscu?
Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca,
który nie skłonił swej duszy ku marnościom.
On otrzyma błogosławieństwo od Pana
i zapłatę od Boga, swego Zbawcy.
Oto pokolenie tych, którzy go szukają,
którzy szukają oblicza Boga Jakuba.
Ewangelia: Mk 4,21-25
Jezus mówił ludowi: Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha. I mówił im: Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
***
Kazanie Jana, biskupa Neapolu, Pan moim światłem i zbawieniem moim
“Pan moim światłem i zbawieniem moim, kogóż mam się lękać?” Jakże rozumny był to sługa, który wiedział, że jest oświecany, wiedział, skąd jest oświecany i w jaki sposób jest oświecany. Widział światło; nie to, które zmierza ku zachodowi, lecz to, “którego oko nie widzi”. Umysły oświecone tym światłem nie popadają w grzechy, nie ulegają wadom. Powiedział Pan: “Chodźcie, dopóki światłość macie”. O jakim to świetle mówił, jeśli nie o sobie samym? Wszak mówił: “Jako światło przyszedłem na świat”, aby ci, którzy widzą, nie widzieli, niewidomi zaś odzyskali wzrok. Pan przeto jest naszym światłem, “Słońcem sprawiedliwości” opromieniającym Kościół powszechny na całej ziemi. Prorok zapowiadał to w słowach: “Pan moim światłem i zbawieniem moim; kogóż mam się lękać?” Człowiek wewnętrznie oświecony nie chwieje się, nie zbacza z drogi, wszystko wytrzyma. Ten, kto z dala widzi już ojczyznę, znosi przeciwności, nie smucą go doczesne niepowodzenia, ale całą swą moc odnajduje w Bogu. Uniża się, wytrzymuje próby, a pełen pokory zachowuje cierpliwość. Owo Światło prawdziwe, “które oświeca każdego człowieka, gdy na ten świat przychodzi”, daje się wszystkim, którzy boją się Boga, ogarnia kogo chce i kiedy chce. Objawia się temu, komu Syn pragnie objawić. Wraz z brzaskiem tego światła ten, kto mieszkał w mroku i cieniu śmierci, czyli w mroku zła i cieniu grzechów, zastanawia się nad sobą, odczuwa lęk, żałuje, okrywa się wstydem i powiada: “Pan moim światłem i zbawieniem moim; kogóż mam się lękać?” To naprawdę wielkie zbawienie, bracia moi. Słabości się ono nie lęka, nie ustępuje przed znużeniem, nie zatrzymuje się przed cierpieniem. Powinniśmy przeto wołać ze wszystkich sił, nie tylko językiem, ale i myślą: “Pan światłem i zbawieniem moim; kogóż mam się lękać?” Skoro oświeca, skoro zbawia, kogóż mam się lękać? Niech przyjdą nawałnice pokus! “Pan moim światłem!” Przyjść mogą, zwyciężyć nie mogą; oblegać mogą, zdobyć nie mogą! Niechaj przychodzi zaślepienie zmysłów! “Pan moim światłem”. On naszą mocą. On daje się nam, my zaś powierzamy się Jemu. Spieszcie więc do lekarza, dopóki jeszcze możecie, abyście dopiero wtedy nie postanowili pójść, kiedy już nie będzie wam dane.