3 stycznia, 2015
1 J 2,29-3,6
Jeżeli wiecie, że jest sprawiedliwy, to uznajcie również, że każdy, kto postępuje sprawiedliwie, pochodzi od Niego. Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy. Świat zaś dlatego nas nie zna, że nie poznał Jego. Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest. Każdy zaś, kto pokłada w Nim tę nadzieję, uświęca się, podobnie jak On jest święty. Każdy, kto grzeszy, dopuszcza się bezprawia, ponieważ grzech jest bezprawiem. Wiecie, że On się objawił po to, aby zgładzić grzechy, w Nim zaś nie ma grzechu. Każdy, kto trwa w Nim, nie grzeszy, żaden zaś z tych, którzy grzeszą, nie widział Go ani Go nie poznał.
Ps 98,1.3-6
R: Ziemia ujrzała swego Zbawiciela
Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry,
przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy.
Przy trąbach i przy dźwięku rogu,
na oczach Pana i Króla się radujcie.
Ewangelia: J 1,29-34
Nazajutrz Jan zobaczył Jezusa, nadchodzącego ku niemu, i rzekł: Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata. To jest Ten, o którym powiedziałem: Po mnie przyjdzie Mąż, który mnie przewyższył godnością, gdyż był wcześniej ode mnie. Ja Go przedtem nie znałem, ale przyszedłem chrzcić wodą w tym celu, aby On się objawił Izraelowi. Jan dał takie świadectwo: Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba i spoczął na Nim. Ja Go przedtem nie znałem, ale Ten, który mnie posłał, abym chrzcił wodą, powiedział do mnie: Ten, nad którym ujrzysz Ducha zstępującego i spoczywającego nad Nim, jest Tym, który chrzci Duchem Świętym. Ja to ujrzałem i daję świadectwo, że On jest Synem Bożym.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Św. Jan Chryzostom, Homilie do Ewangelii św. Jana, nr 18
„Oto Baranek Boży”, powiedział Jan Chrzciciel. Jezus nie przemawia. to Jan Prekursor wszystko mówi. Wśród nas także istnieje zwyczaj, że pan młody nic nie mówi do panny młodej, ale staje w milczeniu. To inni ogłaszają go i przedstawiają małżonce. Kiedy ona się pojawia, oblubieniec nie bierze jej sam, ale otrzymuje ją z ręki kogoś innego. Otrzymawszy ją w taki sposób od bliźniego, przywiązują ją mocno do siebie, tak, że ona już nie pamięta tych, których opuściła, aby iść za nim. Tak właśnie się stało z Jezusem Chrystusem. Przyszedł poślubić naturę ludzką, nic nie powiedział o sobie, tylko się przedstawił. To Jan, przyjaciel Oblubieńca (J 3,29) włożył do Jego dłoni dłoń Oblubienicy – inaczej mówiąc, serce ludzi, których przekonał dzięki swojemu głoszeniu. Wtedy Jezus Chrystus przyjął ich i napełnił tyloma dobrami, że nie powrócili więcej do tego, który ich do Niego przywiódł.
Jan jest jedynym, który przedstawia Jego obecność ludowi, a ponieważ on jeden był obecny na zaślubinach z Kościołem, otrzymuje tytuł: „przyjaciela Oblubieńca”. On wszystko zrobił, wszystkiego dokonał; rzucają spojrzenie na nadchodzącego Mesjasza, powiedział: „Oto Baranek Boży”. W ten sposób ukazywał, że wydawał świadectwo nie tylko głosem, ale jeszcze wzrokiem. Podziwiał Syna Bożego i kontemplując Go, jego serce drżało z radości. Nie otwiera swoich ust, żeby Go wpierw głosić, lecz podziwia Go w zdumieniu. W ten sposób dał poznać dar, który Jezus przyniósł na świat, wedle sensu słowa „baranek”. Jan nie mówi: „On musi zgładzić” lub „Zgładził”, ale „To Ten, który gładzi grzechy świata”: nie tylko w chwili Męki, ale nieustannie. Składa tylko raz ofiarę z siebie za grzechy świata, ale dzięki temu oczyszcza na zawsze sumienie grzesznego człowieka.
za www.ewangelia.org