21 października, 2014
Bł. Jakuba Strzemię, biskupa
Ef 2,12-22
W owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości. A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca. A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.
Ps 85,9-14
R: Pan głosi pokój swojemu ludowi
Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg:
oto ogłasza pokój lodowi i świętym swoim.
Zaprawdę bliskie jest Jego zbawienie
dla tych, którzy Mu cześć oddają.
Łaska i wierność spotkają się ze sobą
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie,
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam obdarzy szczęściem,
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Przed Nim będzie kroczyć sprawiedliwość,
a śladami Jego kroków zbawienie.
Ewangelia: Łk 12,35-38
Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie! A wy [bądźcie] podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Jan Tauler, Kazanie 77, na święto Wyznawcy
Te słowa oznaczają: powinniście być czujni i uważni, ponieważ nie wiecie, kiedy Pan przyjdzie z uczty weselnej… Ponieważ, jak tylko poczucie dumy, samozadowolenia lub własnej woli wchodzi w człowieka, wkrótce Wróg się pojawia i odbiera mu cenną sakiewkę wszelkich dobrych uczynków. Moje dzieci! Iluż ludzi ujrzycie, którzy spełniają dobre uczynki… i w ten sposób zdobywają wielką sławę…, ale wysokie mniemanie o sobie pozbawiło ich wszystkiego. Zostaną postawieni za innymi, ubogimi, prostymi, których nikt nie docenia ze względu na ich wygląd i uczynki. Ponieważ uniżają się z pokorą, ci ostatni będą umieszczeni ponad innymi… Czuwajcie zatem z duszą czujną, a z waszymi otwartymi oczami ujrzycie czystą prawdę…
„Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie”. Trzeba tutaj zanotować trzy punkty. Po pierwsze, biodra zawsze powinny być przepasane, jak u kogoś, kogo mocno związano sznurem, by móc go prowadzić wbrew jego woli lub jak okiełznanego konia… Te lędźwie są przyjemnościami zmysłów, które trzeba związać i powściągnąć. Po drugie: powinniście nieść w waszych dłoniach zapalone lampy, to znaczy uczynki miłości. Wasze dłonie nigdy nie powinny ustawać w pełnieniu uczynków prawdziwego i płonącego miłosierdzia … Po trzecie: powinniście oczekiwać powrotu Pana z uczty weselnej… Pan „postawi ich nad całym swoim mieniem, przepasze się i… będzie im usługiwał”. Ta uczta, z której powraca Pan, ma miejsce w głębokim zakamarku duszy, w jej głębi, tam, gdzie znajduje się szlachetny obraz. Jaki intymny kontakt duszy z Bogiem w tej głębi i Boga z duszą, jakie cudowne dzieło Bóg tutaj uczynił! Jaką znajduje w tym przyjemność i radość! To przekracza wszelką świadomość i rozum i dlatego człowiek nic o tym nie wie i niczego nie czuje.