12 marca 2014
Jon 3,1-10
Pan przemówił do Jonasza po raz drugi tymi słowami: Wstań, idź do Niniwy, wielkiego miasta, i głoś jej upomnienie, które Ja ci zlecam. Jonasz wstał i poszedł do Niniwy, jak powiedział Pan. Niniwa była miastem bardzo rozległym – na trzy dni drogi. Począł więc Jonasz iść przez miasto jeden dzień drogi i wołał, i głosił: Jeszcze czterdzieści dni, a Niniwa zostanie zburzona. I uwierzyli mieszkańcy Niniwy Bogu, ogłosili post i oblekli się w wory od największego do najmniejszego. Doszła ta sprawa do króla Niniwy. Wstał więc z tronu, zdjął z siebie płaszcz, oblókł się w wór i siadł na popiele. Z rozkazu króla i jego dostojników zarządzono i ogłoszono w Niniwie co następuje: Ludzie i zwierzęta, bydło i trzoda niech nic nie jedzą, niech się nie pasą i wody nie piją. Niech obloką się w wory, niech żarliwie wołają do Boga! Niech każdy odwróci się od swojego złego postępowania i od nieprawości, którą [popełnia] swoimi rękami. Kto wie, może się odwróci i ulituje Bóg, odstąpi od zapalczywości swego gniewu, a nie zginiemy? Zobaczył Bóg czyny ich, że odwrócili się od swojego złego postępowania. I ulitował się Bóg nad niedolą, którą postanowił na nich sprowadzić, i nie zesłał jej.
Ps 51,3-4.12-13.18-19)
R: Sercem skruszonym nie pogardzisz, Panie
Zmiłuj się nade mną, Boże, w łaskawości swojej,
w ogromie swej litości zgładź moją nieprawość.
Obmyj mnie zupełnie z mojej winy
i oczyść mnie z grzechu mojego.
Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste
i odnów we mnie moc ducha.
Nie odrzucaj mnie od swego oblicza
i nie odbieraj mi świętego ducha swego.
Ofiarą bowiem Ty się nie radujesz
a całopalenia, choćbym dał, nie przyjmiesz.
Boże, moją ofiarą jest duch skruszony,
pokornym i skruszonym sercem Ty, Boże, nie gardzisz.
Ewangelia: Łk 11,29-32
Gdy tłumy się gromadziły, Jezus zaczął mówić: To plemię jest plemieniem przewrotnym. żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza. Jak bowiem Jonasz był znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia. Królowa z Południa powstanie na sądzie przeciw ludziom tego plemienia i potępi ich; ponieważ ona przybyła z krańców ziemi słuchać mądrości Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon. Ludzie z Niniwy powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni dzięki nawoływaniu Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Z Rozpraw Afrahata, biskupa
Prawo i przymierze zostały całkowicie zmienione. I tak Bóg zmienił najpierw pakt zawarty z Adamem, wchodząc w inny układ z Noem. Odmienne też przymierze zawarł z Abrahamem, które znowu zmienił, aby nadać nowe Mojżeszowi. Ponieważ zaś przymierze Mojżeszowe nie było zachowywane, ostatniemu pokoleniu Bóg dał jeszcze inne Prawo przymierza, które już odtąd nigdy nie ulegnie zmianie. Adamowi Bóg nałożył przykazanie, aby nie spożywał z drzewa życia. Dla Noego znakiem przymierza był łuk tęczy. Abrahamowi, wybranemu już uprzednio ze względu na jego wiarę, Bóg zlecił później prawo obrzezania jako znak i pieczęć dla jego potomstwa. Mojżesz otrzymał baranka paschalnego jako przebłaganie za grzechy ludu.
Wszystkie te przymierza różniły się jedno od drugiego. Gdy zaś chodzi o obrzezanie, to twórca owych przymierzy uznaje jedynie takie, o którym mówił Jeremiasz: “Dokonajcie obrzezania waszego serca”. Jeżeli więc prawomocne było przymierze, które Bóg ustanowił dla Abrahama, prawomocne i godne zaufania jest i to drugie (wynikające z obrzezania serca), tak że nie będzie można więcej nakładać prawa wywodzącego swój początek bądź to od tych, którzy są poza Prawem, bądź też od tych, co podlegają Prawu.
Mojżesz otrzymał od Boga Prawo ze wszystkimi jego przykazaniami i obrzędami. Ponieważ go jednak nie zachowywano, Bóg zniósł i samo Prawo, i jego nakazy. Obiecał jednak ustanowić nowe przymierze, o którym powiedział, że będzie inne od poprzedniego, chociaż twórcą obydwu jest On sam. A oto przymierze, które postanowił dać: “Wszyscy Mnie poznają od najmniejszego do największego spośród nich”. W tym przymierzu nie ma już więcej obrzezania ciała jako znaku przynależności do ludu.
Najdroższy, wiemy z całą pewnością, że Bóg ustanawiał prawa na przestrzeni wielu pokoleń i że te prawa trwały tak długo, jak Mu się podobało. Potem już stawały się przestarzałe, zgodnie ze słowami Apostoła, który mówi, że “królestwo Boże istniało niegdyś w różnych formach, zależnie od poszczególnych okresów czasu”.
Bóg jednak jest prawdomówny, a Jego przykazania są godne najwyższej wiary. Dlatego każde przymierze było w swoim czasie prawomocne, słuszne i prawdziwe, a ci, którzy są obrzezanego serca, zostają po raz drugi obrzezani nad prawdziwym Jordanem, którym jest chrzest na odpuszczenie grzechów.
Jozue, syn Nuna, obrzezał lud po raz drugi nożem kamiennym, kiedy wraz z tym ludem przekroczył Jordan. Jezus, Zbawiciel nasz, obrzezał po raz drugi obrzezaniem serca tych ludzi, którzy w Niego uwierzyli i zostali obmyci we chrzcie. Obrzezani zaś zostali “mieczem, którym jest Jego słowo, przenikające bardziej niż wszelki miecz obosieczny”.
Jozue, syn Nuna, przeprowadził lud do ziemi obiecanej. Jezus, Zbawiciel nasz, obiecał ziemię życia tym wszystkim, którzy przekroczą prawdziwy Jordan i uwierzą, poddając obrzezaniu swoje serce.
Błogosławieni są więc ci, którzy mają obrzezane serce i odrodzili się z wody powtórnego obrzezania. Oni posiądą dziedzictwo z Abrahamem, wiernym przewodnikiem i ojcem wszystkich narodów, ponieważ jego wiara została mu poczytana ku sprawiedliwości.
Liturgia Godzin