29 marca 2007
Czwartek V tygodnia Wielkiego Postu
Dzisiejsze czytania
Przymierze Boga z człowiekiem
Anna Maria
„Bo góry mogą ustąpić
i pagórki się zachwiać,
ale miłość moja nie odstąpi od ciebie
i nie zachwieje się moje przymierze pokoju”
/Iz 54,10/
Umowa o pracę, umowa abonencka, umowa kupna/sprzedaży, wzajemne zobowiązania, przyrzeczenia, porozumienia – to codzienność niejednego z nas. Każdy jest związany jakąś zależnością od drugiego, na prawa, ale i obowiązki do spełnienia. Nie jesteśmy w stanie od tego uciec, normalnie funkcjonować w współczesnych czasach. Słysząc dzisiejsze pierwsze czytanie możemy się zastanawiać, co oznacza owo przymierzu Boga z Abrahamem, jak należy je rozumieć. Hebrajskie „berit”, którego to określenia używa autor biblijny oznacza po prostu umowę. Jednak nie jest to zwykła umowa, bo jej strony nie są sobie równe. Oto staje przed nami Bóg i człowiek. Jeżeli wczytamy się w kontekst dzisiejszego fragmentu Starego Testamentu, zobaczymy, ze Inicjatorem przymierza jest Bóg, człowiek wchodzi w ta umowę niejako „z biegu”. Bóg wychodzi naprzeciw człowieka, by być z nim bardzo blisko, by moc dzielić się swoja miłością i chwała.
Jednak jaka musiała być wiara Abrahama, ze wchodzi w propozycje po ludzku nie do zrealizowania. Oto jest już stary, jego zona również, a słyszy słowo: „Będziesz ojcem mnóstwa narodów…”. Nie ma on jeszcze doświadczenia, kim tak naprawdę jest Bóg, który kieruje do niego zaproszenie, nie zna Go tak, jak znali go chociażby Izraelici podczas wędrówki do Ziemi Obiecanej. Jak przekonujące było słowo Boga, ze Abraham zostawia miejsce, w którym do tej pory mieszkał i idzie w nieznane…
Każdy chrześcijanin jest w podobnej sytuacji. W Chrzcie świętym Bóg zawarł z tobą przymierze, uczynił cię swoja własnością. I chociaż jako dziecko nie byłeś świadomy tego, co zostało ci ofiarowane teraz możesz zacząć czerpać z tego daru. Przymierze zostało zawarte. Potwierdził to Boży Syn – Jezus Chrystus własną Krwią. Bóg zobowiązał się, ze jako jego dziecko jesteś tez Jego dziedzicem, możesz mieć udział w Jego chwale, możesz żyć wiecznie w niebie. Twoje zobowiązanie polega na tym, że będziesz zyl, tak, żeby być godnym stanąć przed Bogiem, będziesz odpowiadał na Jego miłość swoja miłością. To przymierze i wypełnia się dzisiaj w twoim życiu. Bóg jest zawsze wierny, nie zraża się twoim odrzucaniem Jego zaproszenia i ponawia je znowu i znowu… Nie chce śmierci grzesznika, ale by się nawrócił i miał życie.
Historia wychodzenia Boga naprzeciw człowieka powtarza się od Raju, kiedy po grzechu pierwszych rodziców, Stwórca zapowiada, że nie zostawi stworzenia bez swojej opieki. Mówi o pragnieniu, żeby człowiek znowu był tak blisko, jak przed grzechem – twarzą w Twarz. W wielu miejscach Starego Testamentu Bóg o tym mówi aby w Nowym Testamencie spełnić swoje pragnienie. Bóg staje się człowiekiem, abyś mógł być bliżej Niego. Pozwala się zabić, abyś ty miał życie. Zmartwychwstaje, abyś ty miał udział w Jego chwale.
Pomyślisz może: to piękne słowa, ale to tylko teoria… Abraham też mógł powiedzieć: przecież to nierealne, niemożliwe… a jednak poszedł za Bożym Słowem. Maryja też mogła stwierdzić: nie Panie, mamy z Józefem inne plany…, a jednak powiedziała tak. Ty powiesz: tyle razy próbowałem, ale nie wyszło, nie chce, nie potrafię… a może jednak zaryzykujesz, zaczniesz na nowo?
Jezus mówi do ciebie dzisiaj: jeśli zachowasz moja naukę, nie zaznasz śmierci na wieki. Idź za tym słowem, jak Abraham poszedł… Bóg jest wierny przymierzu, jakie zawarł z tobą, czeka i tęskni, bo stworzył cię dla siebie, abyś był Jego ukochanym dzieckiem przez Jezusa Chrystusa. A twoje serce nie zazna spokoju, dopóki nie spocznie w Sercu Boga. Na co czekasz, idź!
Jeśli pragniesz poświęcić chwilę czasu na modlitwę nad Słowem Bożym i proponowaną refleksją
Kliknij tutaj
Chcesz dowiedzieć się czegoś o autorze powyższego tekstu
Kliknij tutaj
______
Zobacz także:
Śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa w różnych tradycjach chrześcijaństwa
