23 października 2012
Ef 2,12-22
W owym czasie byliście poza Chrystusem, obcy względem społeczności Izraela i bez udziału w przymierzach obietnicy, nie mający nadziei ani Boga na tym świecie. Ale teraz w Chrystusie Jezusie wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem. On, który obie części [ludzkości] uczynił jednością, bo zburzył rozdzielający je mur – wrogość. W swym ciele pozbawił On mocy Prawo przykazań, wyrażone w zarządzeniach, aby z dwóch [rodzajów ludzi] stworzyć w sobie jednego nowego człowieka, wprowadzając pokój, i [w ten sposób] jednych, jak i drugich znów pojednać z Bogiem w jednym Ciele przez krzyż, w sobie zadawszy śmierć wrogości. A przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko, bo przez Niego jedni i drudzy w jednym Duchu mamy przystęp do Ojca. A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.
Ps 85,9-14
R: Pan głosi pokój swojemu ludowi
Będę słuchał tego, co mówi Pan Bóg:
oto ogłasza pokój lodowi i świętym swoim.
Zaprawdę bliskie jest Jego zbawienie
dla tych, którzy Mu cześć oddają.
Łaska i wierność spotkają się ze sobą*
ucałują się sprawiedliwość i pokój.
Wierność z ziemi wyrośnie,
a sprawiedliwość spojrzy z nieba.
Pan sam obdarzy szczęściem,
a nasza ziemia wyda swój owoc.
Przed Nim będzie kroczyć sprawiedliwość,
a śladami Jego kroków zbawienie.
Ewangelia: Łk 12,35-38
Niech będą przepasane biodra wasze i zapalone pochodnie! A wy [bądźcie] podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci, aby mu zaraz otworzyć, gdy nadejdzie i zakołacze. Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie. Zaprawdę, powiadam wam: Przepasze się i każe im zasiąść do stołu, a obchodząc będzie im usługiwał. Czy o drugiej, czy o trzeciej straży przyjdzie, szczęśliwi oni, gdy ich tak zastanie.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Św. Bernard z Clairvaux, Kazanie do Pieśni nad Pieśniami, nr 17,2
Dawniej, kiedy prorok Elizeusz wiedział, że jego mistrz, Eliasz, miał umrzeć, poprosił go o łaskę dwóch części jego ducha, ale mogło się to spełnić jedynie wtedy, gdyby widział, jak Eliasz zostanie wzięty do nieba (2Krl 2,9-10)… Ta historia została napisana też dla nas. Musimy być czujni i uważni na dzieło zbawienia, które spełnia się w nas, ponieważ Duch Święty z niewiarygodną subtelnością i delikatnością sztuki boskiej dokonuje nieustannie swego dzieła w głębi nas. Jeśli nie chcemy być pzbawieni tej podwójnej części, o którą prosił Elizeusz, to niech nigdy namaszczenie, które poucza nas o wszystkim, nie zostanie nam zabrane za naszą wiedzą i niech nigdy jego nadejście nas nie zaskoczy. Wręcz przeciwnie, miejmy zawsze czuwające spojrzenie i serce szeroko otwarte, aby otrzymać to hojne błogosławieństwo Pana. W jakiej dyspozycji Duch pragnie nas znaleźć? “A wy bądźcie podobni do ludzi, oczekujących swego pana, kiedy z uczty weselnej powróci”. On nigdy nie powraca z pustymi rękami od stołu niebieskiego i od tych radości, których ten stół dostarcza.
Trzeba zatem czuwać i to czuwać o każdej godzinie, ponieważ nigdy nie wiemy, o której godzinie nadejdzie Duch, ani o której godzinie odejdzie na nowo. Duch przychodzi i odchodzi (J 3,8); jeśli dzieki Niemu, stoimy prosto, to kiedy odchodzi, niewątpliwie upadamy, ale nie połamiemy się, ponieważ Pan nas przytrzymuje za rękę. I Duch nieustannie pozwala doświadczać tej przemiennej obecności i nieobecności tym, którzy są duchowi, lub raczej tym, którzy mają zamiar stać się duchowymi. To dlatego nawiedza ich o świcie, a potem nagle poddaje ich próbie.
za www.ewangelia.org