Z pamiętnika smoka

Normal
0

21

false
false
false

PL
X-NONE
X-NONE

MicrosoftInternetExplorer4

<!–{12438779467512}–

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standardowy;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-qformat:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:”Calibri”,”sans-serif”;
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-fareast-font-family:”Times New Roman”;
mso-fareast-theme-font:minor-fareast;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:”Times New Roman”;
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}

Jestem smokiem. Dawno temu rycerze przetrzebili naszą rasę w imię walki ze złem. Niedługo ludzie obchodzić będą rocznicę jednego z takich bohaterów, którego typowy wizerunek to wojownicza postać zabijająca smoka. Mówią, że to metafora odwołująca się do grzechu.

Dlatego dziś napiszę o tym parę słów. Może ktoś kiedyś odnajdzie mój pamiętnik i przeczyta to, co tu piszę smoczym pazurem. Ludzie upatrzyli sobie nas jako symbol zła i własnej słabości. W tradycji zachodniej, chrześcijańskiej smoki są traktowane jako uosobienie najgorszych cech, jakie towarzyszą ludzkości od zarania jej dziejów. A smoki Wschodu? Tym to się dobrze powodzi! Są mitologicznymi doradcami cesarzy, jednymi z najbardziej szanowanych stworzeń. Są też i te niszczycielskie, ot taka nasza dola.

A gdyby tak pokazać wizerunek świętego Jerzego w Chinach albo w krajach dalekiej Azji, to co by to mogło dla tamtych ludzi oznaczać? Może zmaganie się umysłu z mądrością? Może walkę charakteru o wydobycie z potwornej natury człowieka czegoś cennego? A może spieranie się szlachetności z uporem tajemniczego stworzenia ukrytego na dnie naszej duszy, by dowiedzieć się czegoś o sobie samym?

Jeden smok z Chin opowiadał mi o wizycie bohaterów, którzy powitali go z wielkim szacunkiem i zapytali, co mogą uczynić, aby zdobyć największy skarb ludzkości. Nie napadli go od razu z mieczem, ale zapytali o dobrą radę (tak na marginesie powinni się od nich uczyć zachodni wojownicy). Mój starożytny arcymądry przyjaciel odpowiedział im ze śmiechem: Musicie walczyć z wolą smoka, aby się tego dowiedzieć? Macie tyle praw, wszechświat mówi do Was codziennie o największych swoich tajemnicach, macie mędrców i ich księgi, religie, kapłanów, macie dostęp do Najwyższej Rzeczywistości poprzez bramę waszej duszy… i MNIE pytacie o to, co możecie uczynić? Dlaczego nie pytacie Tego, Który Jest Władcą Smoków? Dlaczego nie zapytacie JEGO? Czy łatwiej jest szukać smoka, pokonywać strach i trudy, by dotrzeć do mojej nory na szczycie gór czy też w czeluściach świata? Czy nie łatwiej Wam pytać Stwórcę? On Wam odpowie i pokaże drogę.”

Podobno zawstydzeni bohaterowie pokornie podziękowali, a potem porzucili swój fach wojowników i zaszyli się w murach klasztornych, aby w skupieniu studiować księgi i zmyć z siebie pamięć o hańbiącej porażce w obliczu śmiejącego się smoka. No ale to są dalekie kraje, i ciężko oczekiwać, że chrześcijanie zmienią cokolwiek w swoim nastawieniu do smoków.

***

Tak się zastanawiam, co znowu wymyślą w kwietniu podczas obchodów świętego Jerzego? Czy znów będą opowiadać o symbolicznej walce ducha ze złem i powtarzać do znudzenia historię o losach żołnierza, który stał się świętym męczennikiem? Powiedzą znów: „Kraj straszył wówczas smok, któremu codziennie trzeba było przeznaczać na pożarcie dwie owce. Kiedy smok zażądał ofiar z ludzi rzucono losy. Padł na córkę króla, szykującą się właśnie do ślubu. Jerzy zaatakował i poważnie zranił smoka włócznią. Przywlókł go przed lud i obiecał zabić zwierzę, jeżeli wszyscy dadzą się ochrzcić. Lud i król zgodzili się. Jerzy zabił wtedy smoka i 15 tysięcy ludzi przyjęło chrzest.[1]”

A może ktoś w końcu odgadnie głębszy sens tej historii i zapyta o samego smoka? Dlaczego szatan (zwany smokiem) zbuntował się przeciwko Bogu? Dlaczego Biblia opisuje raj, w którego samym centrum, przy drzewie poznania dobra i zła zaczaił się na ludzi wąż (smok starodawny jak podaje Biblia w innym miejscu)? Dlaczego Bóg pozwala szatanowi nękać ludzi i wodzić ich po drogach zła i nieposłuszeństwa Stwórcy? Dlaczego ludzie nie pamiętają o obietnicach danych przez Stwórcę, nie wierzą – że smok zostanie pokonany? Dlaczego ludzie wolą czasem zwalić wszystko na złe duchy, zamiast poszukać źródła słabości w swoim sercu? W swoich decyzjach i wyborach – świadomych, podejmowanych z premedytacją? Może w końcu ktoś krzyknie: dajcie spokój smokowi, to my jesteśmy gorsi. Smok taki już jest że zieje ogniem, pożera owce i ludzi – w końcu takim go stworzono. A człowiek? Podobno dobre ma serce od urodzenia! A dlaczego zabija, kradnie, oszukuje, nie dotrzymuje słowa, nie potrafi zadowolić się tym, co ma, jest chciwy, zazdrosny, małostkowy, próżny i głupi? Może ten smok to tylko taka maska dla … ludzi?

Zamiast chełpić się tym, jacy to są podobni do świętego Jerzego, powinni poszukać smoka na drogach swojego życia, a nie w odległych zakątkach cudzego losu, czy dalekich krain obcych filozofii… Czas odpocząć, zmęczył mnie ten wpis do mojego pamiętnika. Czas zaszyć się w spokojnych odmętach ludzkiej duszy. Tam mnie nikt nie znajdzie. He he …

 (Zastrzegam sobie prawo do nie zdradzania nazwiska smoka.

Kartkę z pamiętnika odnalazła Jolanta Łaba, teolog)

Święty Jerzy to postać pół legendarna i pół rzeczywista. Podobno pochodził z Kapadocji (we wschodniej Turcji, na Wyżynie Anatolijskiej). Miał żyć w latach panowania cesarza Dioklecjana (284-305). Według tradycji chrześcijańskiej zginął męczeńsko za wiarę w Diospolis w Palestynie. W czasach wypraw krzyżowych jego postać stała się także znana w Europie. Stał się głównym patronem rycerstwa europejskiego. Zazwyczaj przedstawiany jest jako rycerz zabijający smoka, symbolizującego zło[2].