Wchodząc do Jordanu…

Wchodząc do Jordanu…

Kościół Jezusa Chrystusa, który nie zna granic denominacyjnych, kulturowych, językowych i żadnych innych jest czymś wspaniałym, jest dziełem Pana Jezusa, jest Jego Oblubienicą, jest Jego własnością. Duch Święty przygotowując Oblubienicę do Paruzji, dba o nią i pielęgnuje ją. Każdy kto jest częścią Kościoła wie o tym doskonale, kiedy staje przed Panem np. na niedzielnym nabożeństwie. Muzyka, pieśni, świadectwa, Słowo Boże, to wszystko powoduje, że dotykamy nieba. Dotykamy realności Boga i jak ciężko potem jest rozstawać się, kiedy Kościół zamilka, kiedy czas na niedzielny obiad. Jeszcze Słowo mocno przemawia do nas, jeszcze pieśni brzmią w sercach, ale rzeczywistość dogania nas.

Niektórzy wracają do domu, gdzie nikt nie kocha Pana tylko oczekują niedzielnego obiadu. Być może z nabożeństwa biegniemy do pracy na drugą zmianę, i nie mamy komu opowiedzieć o tym, czego doświadczyliśmy w spotkaniu z Panem. Ale być może wracamy rodziną do domu, gdzie wszyscy jeszcze przeżywamy ten wspaniały czas, gdy radowaliśmy się, bo szliśmy do domu, gdzie był Pan. Ps. 122,1 . Ten dom, to nie dom, taki jak mieli Izraelici, który był zbudowany według wskazań Pańskich z kamienia , ale taki w którym spotyka się lud Boży, który jest własnością Pana, który jest Jego Świątynią. Bóg objawia się w swej chwale wśród ludu, który Go kocha całym swoim sercem.

To nie mury chwalą Pana, ani żadne inne rzeczy, ale serca oddane Bogu – Sercem skruszonym i złamanym nie wzgardzisz Boże śpiewa Dawid w swoim pokutnym Psalmie 51. Kiedy Kościół zbiera się razem, by uwielbić swojego Boga, Pana Jezusa Chrystusa jest w jedności i miłości w tym dziele, to spływa na niego rosa Hermonu, błogosławieństwo Boże , jak mówi Psalm 133, rosa, która unosi się z gór Hermonu i opada na Syjon, tak tą rosą jest Boże błogosławieństwo, które z góry pojednania i miłości spływa na dzieci Boże, na górę uwielbienia Boga. Ta rosa opada na nasze głowy, to namaszczenie idzie z nami przez życie, spotkania z Panem dają nam siłę na każdy dzień.

Niektórzy jednak przychodzą pierwsi, a odchodzą ostatni ze zgromadzenia, dlatego, że są zaangażowani w służbę. Albo są w zespole uwielbiającym, albo prowadzą nabożeństwo, albo dzielić się będą Słowem Bożym, lub zajmują się dziećmi, lub kawiarenką albo też wieloma innymi dziełami, które służą Kościołowi. To narzędzia Boga, który powołał ich do różnych posług w swoim Kościele. Ci ludzie są jak kapłani niosący Arkę Przymierza, która towarzyszyła Izraelowi w drodze do ziemi obiecanej. Kapłani swego czasu stanęli przed Jordanem, przywódcą Izraela wówczas był Jozue i wezbrany Jordan stanowił dla nich przeszkodę. To nie było tak jak z Morzem Czerwonym, tam nie mieli wyjścia potrzebowali natychmiastowego ocalenia, byli ścigani przez wojska faraona. Bóg rozdzielił morze i mogli wejść w ocalenie. Dlatego też chrzest jest obrazem ocalenia, nawracający się człowiek, potwierdza swoją miłość do Chrystusa chrztem, aby zostawić za sobą Egipt, czyli miejsce ucisku i rządów szatana, którego obrazem był faraon.

Przejście przez Jordan, było innym aktem, było wyrazem ich pragnienia, aktem zaufania Bogu. Nie trzeba było wysyłać tam szpiegów aby rozeznać, jedynie dwóch szpiegów pobiegło aby zbadać Jerycho. Izrael stoi przed rozlanym Jordanem, czeka, aż ich przywódca odbierze wytyczne od Boga. Bóg przemówił, kapłani mają ze skrzynią przymierza wejść do Jordanu. Posłusznie biorą Arkę i wchodzą do wody, kiedy ich stopy dotknęły wody, ona się zatrzymała, stał się cud, rzeka stanęła. Weszli na środek i tam mieli stać. Cały Izrael przechodził przez Jordan, oni patrzyli na to wszystko, ale musieli stać i trzymać na swych barkach skrzynię . Dopiero jak wszyscy przeszli, oni mogli wyjść, za nimi kiedy wyszli, wody Jordanu znów wypełniły koryto rzeki.

Każdy, kto chce służyć Panu, musi być jak ci kapłani, posłuszny Bogu, gotowy do misji, której nikt inny nie może pełnić, wytrwały i nie szukający poklasku. Wręcz milczący i wierny. A przy tym wszystkim prowadzący święte życie. Całkowicie oddany Panu oraz Jego woli. Czy tacy właśnie jesteśmy? Czy raczej, mówimy,  ok wejdę do tego Jordanu, ale wpierw spytam się żony, co ona na to, że nie pomogę jej przy dzieciach. Albo, dobra ale muszę jeszcze spotkać się z Jankiem, bo jestem umówiony i przecież nie mogę zawieść. Albo, kurcze no jasne, zrobiłbym to, ale będę po nocce i nie da rady, wiesz praca w dzisiejszych czasach jest tak ważna.

Czasami to wymówki nie tylko, aby się nie zaangażować w służbę, ale w ogóle aby być na zgromadzeniu Kościoła. Żyjemy w czasach, gdy człowiek i jego potrzeby są najważniejsze, a tak naprawdę jego hedonistyczne potrzeby są najważniejsze. Nie liczy się bliźni, ba nawet matka i ojciec, nawet dzieci, ale wszędzie jest wszechpanujące JA, dla MNIE, o MNIE, przy MNIE, abym tylko ja miał z tego przyjemność i zysk. Czytałem artykuł o Szwecji, gdzie choćby małżeństwo jest tak długo, dopóki jest mi w nim dobrze, para nie musi nikomu się tłumaczyć, kiedy zrywa ze sobą , rozwód jest jakby automatyczny. Autorka tego artykułu zachwycała się tym, ale dlaczego w Szwecji, może na naszym poledku, czy nasi artyści, którymi się zachwycamy, muzycy i inni z branży nie robią podobnie? Czy piękne panie, tylko ze względu na rozgłos nie czynią rzeczy, których nigdy by nie uczyniły? Niestety tak, świadectwa nawróconych „gwiazdek” mówią o tym. A co my na to, nic? Oglądamy dalej i zachwycamy się, a zachwycając się zaczynamy naśladować.

Niestety trendy kulturowe, jakimi by nie były choć z goła czasami dobre i czasami powodują wstrząśniecię emocjonalne w nas,  powodują, że stajemy się sztuczni. Częstokroć nawet uczestniczenie w spotkaniu Kościoła jest tylko kulturowym zwyczajem. Owszem wejdziemy nawet do wód Jordanu, ale i Jordan sztuczny i wody nie prawdziwe. A nasze intencje, lepiej nie zaglądać do nich. Patrząc jednak na kapłanów z wód Jordanu możemy nauczyć się czegoś, autentyczności, wytrwałości, wierności, która nie tylko im służyła, a może im jako ostatnim, ale całemu ludowi Bożemu. Lud Boży wszedł w obietnice, wszedł do miejsca przygotowanego im przez Boga. Miejsca błogosławieństwa, choć musieli walczyć o to błogosławieństwo. Jednak to było ich, dar od Boga. Lud wszedł i zamieszkał po długiej tułaczce miejsce swego przeznaczenia.

Czy my dziś służąc Panu, mamy taką perspektywę, czy w radości, wierności i ciszy wykonujemy to, co Pan dla nas przeznaczył? Czy godzimy się na stanie w Jordanie, kiedy inni już wyszli i skaczą z radości? Czy cieszymy się ich radością? Tak, to nie jest łatwe, już Jeremiasz odczuwał ciężar Bożej dłoni Jer. 15,17. Ale spójrzmy na Jezusa w Jego ziemskiej posłudze, czy ona była łatwa, radosna i pełna pochwał – oh nie, skończyła się odrzuceniem, ubiczowaniem i śmiercią. Czy jesteśmy gotowi na to, czy raczej oczekujemy wiwatów i ukłonów, cmoków w pierścień i uniżenia każdego napotkanego człowieka? Jaka ma być służba Pańska? W Ew. Jana 15 rozdziale czytamy, że skoro Jezus był prześladowany to i my prześladowani będziemy! Chcesz tego uniknąć bracie, siostro, to wiedz, że jeśli naprawdę stoisz w Jordanie, to tego nie unikniesz.

Czym jednak jest chwała ludzka, niczym wobec wiecznej chwały u Pana!

Wasz w Panu Kazik J.