W tym roku, z racji trwającego okresu wielkanocnego, Kościół katolicki w Polsce obchodzi uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w dniu 2 maja.
Naród Polski od wieków w wyjątkowy sposób czcił Maryję jako swoją Matkę i Królową. Już Bolesław Chrobry w Sandomierzu wystawił kościół p.w. Matki Bożej. Władysław Herman ku Jej czci wystawił okazałą świątynię w Krakowie na Piasku w ten sposób dziękował za cudowne uleczenie przez Matkę Bożą. Król Zygmunt I Stary przy katedrze krakowskiej, wystawił kaplicę zwaną Zygmuntowską i poświęcił ją Najświętszej Maryi Pannie. Bolesław Wstydliwy wprowadził zwyczaj odprawiania Rorat w Adwencie. Wojska Jana III Sobieskiego pod Wiedniem jako zawołanie do boju przyjęły imię Maryi. Maryja była patronką polskiego rycerstwa. Stefan Czarnecki przed każdą bitwą odmawiał Zdrowaś Maryja. W kościele Matki Bożej Loretańskiej w Krakowie Tadeusz Kościuszko poświęcił swoją szablę. W czasie badania grobu po wielu latach na palcu hetmana Stanisława Żółkiewskiego znaleziono pierścień z napisem: Mancipium Mariae (niewolnik Maryi). Wiele lat później Karol Wojtyła, gdy otrzymuje nominację biskupią, przyjmuje za swoje zawołanie: Totus tuus, Maryjo. Herbem zaś czyni krzyż i literkę "M". Te znaki towarzyszą mu także jako papieżowi. Pierwszym polskim hymnem była – Bogarodzica.
Jednak to nie Polacy wpadli na pomysł, aby obwołać Najświętszą Maryję Pannę Królową Polski.
Sama Maryja osobiście poprosiła, żeby Ją tak nazywać. Objawiła się Ona we Włoszech w wigilię Wniebowzięcia 14 sierpnia 1608 roku Giulio Mancinelli, jezuicie, który odznaczał się niezwykłą świętością życia, wielką czcią do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej, troską o dusze w czyśćcu cierpiące oraz nabożeństwem do świętych naszych rodaków – Stanisława Kostki i biskupa Stanisława. W swoich modlitwach prosił Niepokalaną, by mu objawiła, jaki jeszcze tytuł chciałaby mieć w Litanii loretańskiej.
Wtedy to zatopiony w modlitwie ojciec Giulio zobaczył Matkę Bożą, u której stóp klęczał współbrat z nowicjatu – św. Stanisław Kostka. Jezuita przypomniał sobie, że właśnie w tym dniu przypadała czterdziesta rocznica jego śmierci. Na ten widok ojciec Mancinelli zawołał: "Królowo Wniebowzięta, módl się za nami". Matka Boża odpowiedziała: "Dlaczego nie nazywasz mnie Królową Polski? Ja to królestwo bardzo umiłowałam i wielkie rzeczy dla niego zamierzam, ponieważ osobliwą miłością do Mnie płoną jego synowie". Wtedy ojciec Giulio powiedział: "Królowo Polski Wniebowzięta, módl się za Polskę!". Swoim spojrzeniem Maryja wskazała klęczącego przed Nią Stanisława Kostkę i powiedziała do ojca Mancinellego: "Jemu tę łaskę dzisiejszą zawdzięczasz, mój Giulio". Serce zakonnika napełniła niezwykła radość i od tej chwili modlił się: "Królowo Polski, módl się za nami" i wielokrotnie powtarzał: "Matka Boża wielkie rzeczy dla Polaków zamierza".
O. Mancinelli o swoim widzeniu powiedział przełożonym zakonu oraz polskim jezuitom. Następnie władze kościelne powołały komisję do zbadania tego objawienia, która po roku wydała orzeczenie o jego prawdziwości. Wówczas o. Giulio – mimo swoich 72 lat – rozpoczął pieszą pielgrzymkę do kraju, o którym mówiła Maryja. 8 maja 1610 r. przybył do Krakowa, witany przez króla Zygmunta III Wazę, biskupów i przedstawicieli wszystkich stanów.
Kiedy zakonnik sprawował Eucharystie przy grobie św. Stanisława Biskupa w Krakowie, miał kolejne widzenie. Maryja stanęła przed nim w wielkim majestacie i powtórzyła: "Ja jestem Królową Polski. Jestem Matką tego narodu, który jest Mi bardzo drogi, wstawiaj się więc do Mnie za nim, o pomyślność tej ziemi błagaj nieustannie, a Ja ci będę zawsze, tak jak teraz, miłosierną". Maryja poprosiła również, aby w Krakowie ustanowić widzialny symbol Jej królowania. Mieszkańcy Krakowa w roku 1628 spełnili tę prośbę, zdobiąc wieżę Bazyliki Mariackiej królewską koroną. Z Krakowa o. Giulio Mancinelli udał się jeszcze do Lwowa, by potem powrócić do Neapolu, gdzie zmarł 14 sierpnia 1618 r. Rok wcześniej ponownie objawiła mu się Matka Boża, zapowiadając, że zabierze go do siebie.
Król Jan Kazimierz 1 kwietnia roku 1656 w lwowskiej katedrze przed cudownym obrazem Matki Bożej Łaskawej, uroczyście uznał Matkę Bożą za Królową Polski, a Królestwo Polskie polecił jej szczególnej obronie. Stało się tak po zwycięskiej obronie Jasnej Góry w czasie potopu Szwedzkiego, które przypisywano wstawiennictwu Maryi. W niedługim czasie po tym wydarzeniu w kościele w wielkopolskim Rokitnie zawisł obraz Matki Bożej z polskim orłem na piersi, a polscy malarze masowo ten obraz kopiowali. Najsłynniejsza kopia takiego właśnie obrazu wisi w Licheniu. Paulini z Jasnej Góry także mówili o Maryi, że jest „Królową Polski, Patronką bitnego narodu, Patronką naszą, Królową Jasnogórską, Królową niebieską, Panią naszą dziedziczną” i wskazywali, że najlepszym typem obrazu Królowej Polski jest obraz Jasnogórskiej Pani. Koronacji obrazu papieskimi koronami dokonano 8 września 1717 roku, co ugruntowało przekonanie o królewskości Maryi w narodzie polskim.
W roku 1908, kiedy to zezwolił papież Pius X, wezwanie "Królowo Polski" zostało na stałe wpisane do litanii loretańskiej. W tym samym roku ustanowił on też święto Królowej Polski dla diecezji lwowskiej. Episkopat Polski zwrócił się do Ojca Świętego Benedykta XV z prośbą o wprowadzenie święta Królowej Polski do kalendarza liturgicznego w dniu 3 maja dla całej Polski. W ten sposób chcieli podkreślić nierozerwalną łączność tego święta z sejmem czteroletnim, a zwłaszcza z pierwszą polską konstytucją uchwaloną 3 maja 1791 roku. Papież w 1920 roku chętnie przychylił się do prośby biskupów. 15 sierpnia 1946 roku wszystkie polskie diecezje dokonały aktu poświęcenia Niepokalanemu Sercu Maryi. W nie cały miesiąc później w imieniu całego Narodu Polskiego, w otoczeniu ok. miliona pątników zebranych u tronu Jasnogórskiej Pani, akt ślubów uroczyście odczytał kardynał August Hlond. Papież Jan XXIII w 1962 roku ogłosił Maryję Królową Polski i główną patronką kraju oraz niebieską Opiekunką naszego Narodu. Dnia 3 maja 1966 roku Prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński, w obecności Episkopatu Polski i tysięcznych rzesz wiernych oddał w macierzyńską niewolę Maryi rozpoczynające się wówczas nowe tysiąclecie chrześcijańskiej Polski, w ten sposób upraszając wolności Kościoła i Polski.
Po reformie liturgicznej w 1969 r. święto zostało podniesione do rangi uroczystości. Modląc się i świętując Polacy wyrażają i podkreślają wiarę narodu w szczególną opiekę Bożą, jakiej doświadczali i doświadczają za pośrednictwem Maryi.