Płacz nad posiadaczem zmarnowanego talentu

Geniusz jest to – być może – nic innego, jak zdolność przemierzania od końca do końca „nocy ciemnych”. Ci, którzy go nie posiadają,, stają na brzegu ciemnej nocy zniechęceni i mówią: „Nie mogę; nie jestem do tego stworzony, nic z tego nie rozumiem”.
Simone Weil
 
Sługa, który otrzymał od pana pięć talentów, pomnożył je, oddał panu dziesięć i został za to pochwalony. Podobnym sukcesem mógł się poszczycić sługa, który otrzymał dwa talenty, a panu oddał cztery. Tymczasem nieszczęsny człowiek, który miał jeden talent, nie dość, że otrzymał najmniej i nie potrafił przynieść żadnego zysku, to jeszcze został pozbawiony tego, co wcześniej otrzymał i wyrzucony w ciemności, gdzie czekały go tylko płacz i zgrzytanie zębów.
 
Szczerze mówiąc, nieudacznik z dzisiejszej przypowieści budzi we mnie współczucie. Nie miał przecież lekko. Po pierwsze, trafił na bardzo wymagającego pana, który nie tylko nie cenił go zbyt wysoko, powierzając mu najmniejszą część majątku i niejako od samego początku stawiając na przegranej pozycji, ale w dodatku przy ostatecznym rozliczeniu okazał się niewyrozumiały i bezlitosny. Po drugie, musiał działać, czując na karku oddech silnej konkurencji i właściwie nic dziwnego, że nie wytrzymał stresu. Po trzecie, znał zapewne mnóstwo opowieści o nieudanych finansowych przedsięwzięciach swoich znajomych, więc paraliżowała go już sama myśl o tym, że mógłby powierzyć pieniądze nieuczciwym lub niefachowym bankierom (jakże łatwo zrozumieć go w dniach światowego kryzysu finansowego!). Po czwarte wreszcie, jak większość ludzi bał się zwyczajnie życia i świata, więc marzył tak naprawdę o tym, aby zminimalizować ryzyko prawie do zera i osiągnąć najświętszy spokój.
 
Biedny ten posiadacz jednego zmarnowanego talentu, oj, biedny… Łatwo mi zdobyć się wobec niego na taką sentymentalnie ckliwą empatię, ponieważ mam sama ochotę porozczulać się trochę nad sobą. Ileż wspaniałych rzeczy mogłam zrobić w życiu – ile nauczyć się, powiedzieć, zdobyć, ofiarować i wziąć w zamian… Mam jednak mnóstwo usprawiedliwień, bo przecież ludzie wokół nie mieli raczej ochoty liczyć się z moimi interesami i ambicjami, bo zdolniejsi i bardziej zaradni wpędzali mnie w zły nastrój, bo świat, jak wiadomo, jest brutalny i pełen zasadzek, bo nic nie chroni lepiej przed popełnieniem błędu, niż powstrzymanie się od wszelkich działań…
 
Wypłakawszy się trochę i pozgrzytawszy zębami na myśl o wszystkich szansach, które w życiu zmarnowałam, muszę jednak spojrzeć prawdzie w oczy i powiedzieć sobie otwarcie: to ja sama odpowiadam za moje życiowe zaniedbania i zaniechania. Bardzo zgrzeszyłam zaniedbaniem – moja bardzo wielka wina. Dzisiejszy fragment Ewangelii daje znakomitą sposobność, aby jeszcze raz wsłuchać się w te powtarzane czasami dość bezmyślnie słowa i aby postarać się je lepiej zrozumieć.
 
Każdy ma swój prywatny katalog rzeczy, które mógłby zrobić, gdyby… i których nie zrobił ani najczęściej nigdy nie zrobi. Owa lista bywa dłuższa lub krótsza, co zależy chyba od mniej lub bardziej realnej oceny samego siebie i świata, od większej lub mniejszej potrzeby tworzenia sobie rozmaitych iluzji. Zawsze jednak coś pod tym względem uwiera i wtedy niesłychanie łatwo przerzucić odpowiedzialność na zewnętrzne warunki, na innych, na mnóstwo najróżniejszych niesprzyjających okoliczności. Tymczasem sprawa przedstawiała się najczęściej tak: zostało wybrane najprostsze rozwiązanie, wymagające najmniej wysiłku, odwagi, poświęcenia, przemyśleń, cierpliwości itp. Doraźnie było ono nawet dość przyjemne, ale w ostatecznym rozrachunku – tylko ciemność, płacz i zgrzytanie zębów.
 
Pan odbiera nieużytecznemu słudze jeden niepomnożony talent i daje go temu, kto ma już dziesięć talentów. Z pozoru wydaje się to niesprawiedliwe, ale tak nie jest. Gdy wybieramy tylko proste, chwilowe bezpieczeństwo, gdy nie chcemy postawić sobie wyżej poprzeczki, gdy usuwamy ze swojego otoczenia wszystko, co mogłoby spowodować dyskomfort i miałoby znamiona zbyt dużego ryzyka, to nie powinniśmy się dziwić, że takie pozory osobistego szczęścia znikną pewnego dnia, pozostawiając po sobie głęboki niesmak. A gdy wykorzystując swoje zdolności, odważymy się tworzyć wielkie, wartościowe dzieła, choćby ze strony innych ludzi spotykała nas zawiść czy pogarda, choćby ceną była samotność i niezrozumienie? Wówczas na końcu drogi czeka nas największa radość i nagroda – poczucie dobrze spełnionego obowiązku i niezmarnowanego życia.
 

37 Comments

  1. jadwiga

    jeszcze jedna opcja

    Zawsze zastanawiałam sie nad tym tekstem biblijnym, dlaczego nie ma tam jeszcze jednej opcji – mianowicie sługa otrzymał od pana np 5 talentow, ale chciał tak jak pozostali zyskac – ale niestety stracił. Stracił swoje 5 talentow i jeszcze zaciagnał dług dalszych kilku talentow.Jak wtedy zachował by sie jego pan?

     

    Każdy ma swój prywatny katalog rzeczy, które mógłby zrobić, gdyby… i których nie zrobił ani najczęściej nigdy nie zrobi.

     

    Kazdy równiez ma swij katalog rzeczy, które zrobił, ale niestety skutki tego działania nieprzewidzianie obrociły sie przeciwko niemu.

     

    Gdy wybieramy tylko proste, chwilowe bezpieczeństwo, gdy nie chcemy postawić sobie wyżej poprzeczki, gdy usuwamy ze swojego otoczenia wszystko, co mogłoby spowodować dyskomfort i miałoby znamiona zbyt dużego ryzyka, to nie powinniśmy się dziwić, że takie pozory osobistego szczęścia znikną pewnego dnia, pozostawiając po sobie głęboki niesmak.

     

    Gdy zas nie wybieramy bezpieczenstwa i stawiamy poprzeczke nieco wyzej niz mówia realia – czesto mozemy doprowadzic do tragedii, ktora moze ciagnac sie latami i za ktora przyjdzie nam drogo zapłacic. Potem juz tylko bedziemy wybierac niskie poprzeczki i bezpieczenstwo i bedziemy szczesliwi.

     

    A gdy wykorzystując swoje zdolności, odważymy się tworzyć wielkie, wartościowe dzieła, choćby ze strony innych ludzi spotykała nas zawiść czy pogarda, choćby ceną była samotność i niezrozumienie? Wówczas na końcu drogi czeka nas największa radość i nagroda – poczucie dobrze spełnionego obowiązku i niezmarnowanego życia.

     

    Co to jest wartosciowe dzieło? Co okresla te wartosc? Przeciez własnie ludzie…..ci sami ludzie ktorzy jak piszesz moga byc zawistni i moga pogardzac.

    "Nie widzę raju ani swietych, ani aniołów.Widzę ludzi, którzy robią forsę na kazdym ludzkim odruchu i na każdej ludzkiej tragedii" (J. Heller Paragraf 22 str. 468)

     
    Odpowiedz
  2. zofia

    odpowiedzialność

     

    łatwo ulec pierwszym emocjom – i potwierdzić za mądrością ludową: „sprawiedliwości nie ma, nie było i nie będzie” lub inaczej „biednemu wiatr zawsze w oczy”…

    i smutek i współcierpienie tym większe im bardziej się z postacią nieszczęśnika utożsamiamy…
     
    a patrząc prawdzie w oczy to, moim zdaniem, opowieść o odpowiedzialności każdego z nas – za niewielki kawałek miejsca i czasu – doczesności, Królestwa Bożego, za wierność swemu Panu; to opowieść o konieczności osobistego zaangażowania, aktywnego udziału, podjęcia ryzyka; na miarę tego, czym zostaliśmy obdarzeni i czego w związku z tym można się po nas spodziewać…
     
    Odpowiedz
  3. zofia

    @ Jadwiga

     

    kilka mysli do Twojego Jadwigo komentarza:
     
    każde działanie wiąże się z ryzykiem… ale nie wiem czy ten, kto działa zgodnie z poleceniem Pana i dla Niego, może stracić… przynajmniej w Jego ocenie;
     
    katalogi rzeczy nie zrobionych, stawiane sobie poprzeczki – ciekawe na ile są kwestią naszych talentów a na ile naszych (lub czyichś) ambicji, aspiracji, wymagań, „konieczności”…
     
    czy problemem nr 1 nie wydaje się gnuśność i jej zły wpływ na nasze życie?
     
    Odpowiedz
  4. zibik

    Sz. Pani współczuć innym

    Sz. Pani współczuć innym to piękna rzecz, ale proszę zbytnio nie roztkliwiać się, rozczulać nad owym nieudacznikiem, a tym bardziej nie przeinaczać ukazanych faktów. Ten nieudacznik rzeczywiście "trafił na bardzo wymagającego, (ale i sprawiedliwego) pana, który ocenił go tak, jak na to zasługiwał.

    Ilość otrzymanego, powierzonego majątku chyba całkowicie nie przesądza o tym, kto w życiu ostatecznie odnosi zwycięstwo lub sukces. Przecież otrzymane dobra, a tym bardziej pieniądze bardzo łatwo stracić lub roztrwonić. O ewentualnym sukcesie  decydują bardziej osobiste cnoty np: pracowitość, rzetelność, pomysłowość, przedsiębiorczość, gospodarność,  zaradność, kreatywność etc., które zwykle w trudzie i mozole zdobywamy, a nie otrzymujemy w prezencie, od pana.

    A to, że "nie wytrzymał stresu" jedynie świadczy, kim naprawdę był. Jego konkurenci inwestując wielokrotnie większy  powierzony im kapitał (majątek) ryzykowali więcej i napewno byli jeszcze bardziej zestresowani.

    A to, że był bardziej bojaźliwy i leniwy, niż pozostali słudzy, nie zasługuje na szczególne uznanie i  szacunek, a chyba nawet na ckliwe rozczulanie się nad nim.

    Nie wiem, czy świadomie i z premedytacją lansuje Pani "filozofię" ekipy obecnie sprawującej władzę w RP pisząc : "nic nie chroni lepiej przed popełnieniem błędu, niż powstrzymanie się od wszelkich działań…."

    Według mnie zdecydowanie bardziej chronią nas m.in. mądrość i roztropność w dokonywanych wyborach, oraz w myśleniu i działaniu.

    Pozostałe Pani rozważania, wnioski, szczególnie osobiste wyznania według mnie są inspirujące, ubogacające i zasługują na wyróżnienie i uznanie.

    Pozdrawiam

     

     
    Odpowiedz
  5. zibik

    Pani Jadwigo, według mnie

    Pani Jadwigo, według mnie opcja mało prawdopodobna, bo zwykle trudno otrzymać kredyt, kiedy nie mamy wymaganej zdolności.

    Fantazjując jeśli to będzie sługa (zwykły obywatel), który jest zadłużony po uszy to nie trudno domyślić się, że będzie napiętnowany(czarna lista) i ukarany (odsetki), przez bankiera, a jeżeli bankier, makler, właściciel FI (możny tego świata) to otrzyma wsparcie i pomoc, od pana tzn.państwa.

    Inaczej tzn. bardziej poważnie : w tym przypadku wiele będzie zależeć, od tego, kim naprawdę jest ów pan.

    Pozdrawiam

     
    Odpowiedz
  6. Krzysztof

    każdy biedny po szkodzie

    Zawsze, albo może lepiej – często intrygowała mnie i niepokoiła ta przypowieść. Pewnie dlatego, że zbyt często nie mam odwagi, dość siły, samozaparcia, aby wypracować zysk i skazuję się na pozycję sługi gnuśnego.

    Nieważne czy otrzymuję jeden, czy dziesięć talentów. Zapominamy o tym, że nawet jeden talent to była bardzo duża sumka. Żeby go pomnożyć muszę tak samo się starać. Zazwyczaj żaden z panów, szefów, trenerów, etc. nie powierza począkującemu zadania dziesięciokronie go przerastającego. Na początku dostaje jeden talent. Jeśli się napracuje, da z siebie wszystko, to talent się pomnoży. Następnym razem pewnie dostanie dwa, i tak dalej…

    Obym potrafił pamiętać o nauce płynącej z tej przypowieści zawsze, kiedy staję przed nowym zadanie, przed nowym etapem w życiu, przed jakimś wyzwaniem.

    Przychylam się do opinii – nie ma litości dla nieudaczników! Zmarnowałeś talent – twoja strata, jesteś zwolniony. Zbyt wiele napatrzyłem się na ludzi, którym zwyczajnie się nie chce, ale zasłaniają się tym, że dostali zbyt mało aby to pomnożyć.

     
    Odpowiedz
  7. jadwiga

    aby zyskac musi stracic ktos inny

    W zadnej z wypowiedzi nikt sie nad tym nie zastanowił. Aby zyskac i pomnozyc- musi stracic ktos inny. Chyba ze – jak za komuny – dodrukujemy te talenty. Ale nie beda miały wtedy i pokrycia i straca wartosc. Podobnie jest z kazda inna rzecza nie tylkjo z "talentem- złotówka". Dla wagi musi istniec przeciwwaga, nie moga zawsze wszyscy zyskac. Bo z czego? Z proznego ani Salomon nie naleje…ktos stracic musi.

     
    Odpowiedz
  8. jadwiga

    i jeszcze jedno

    Jest taka przypowiesc o pannach roztropnych, ktore czekaja własnie bezpiecznie z kagankami oliwy. Nie ryzykuja, ze jakos tam bedzie. Te ryzykujace-nieroztropne własnie traca…..

     
    Odpowiedz
  9. zofia

    jeżeli ekonomia ? to zbawienia

     

    aby ktoś zyskał, ktoś musi stracić… niekoniecznie ale rzeczywiście obserwując mechanizmy rynkowe można dojść do takich wniosków; Biblia to jednak nie opowieść o ekonomii, chyba, że zbawienia

    a w  kwestii wiary, zbawienia nie da się na innego patrzeć jak na konkurenta… wszak nam powiedziano – wystarczy ci mojej łaski oraz w domu Ojca mego jest mieszkań wiele
     
    Odpowiedz
  10. zibik

    @Krzysztof

    Podzielam większość Pana poglądów, nt. wspólnie czytanej, rozważanej i opisywanej perykopy.

    Rzeczywiście jeden talent ok. 6tys. denarów to była spora sumka,  kiedy wówczas roboczo/dniówka na winnicy wynosiła ok. 1 denara.

    Pan  znał doskonale swoich podwładnych, dlatego powierzył im majątek, według znanych Jemu postaw sług i posiadanych uzdolnień.

    Bóg łaskawy i miłosierny nie tylko nas doskonale zna, ale obdarowuje chojnie, obficie i szczodrze, nawet wówczas, kiedy nie rokujemy większych nadzieji, że pomnożymy Jego talenty.

    Pan, a nie panicz, czy panisko, według mnie odnosi się z wyjątkową wyrozumiałością, sympatią, empatią i życzliwością, do mniej uzdolnionych, ale  prawych, wiernych i chętnych do współpracy z Nim.

    Natomiast Jego postawa jest zupełnie inna, bardzo surowa i wymagająca wobec wszystkich tych, którzy są gnuśni, strachliwi i leniwi. A tym bardziej, kiedy świadomie i dobrowolnie nie chcą z Nim współpracować, ponadto stale używają języka nikczemników i bluźnierców, także w necie, tzn. złorzeczą, narzekają i oskarżają Pana, że ich poniża, zaniedbuje, krzywdzi lub wykorzystuje.

    Nieudacznicy, karierowicze, wszelkiej maści  bankruci życiowi – ludzie cyniczni, podli i nikczemni najczęściej rozpowszechniają wieści, że : "daremny trud służyć Bogu, przecież nie ma z tego pożytku" .

    A więc, czy warto tak wiele rozprawiać o nich ?……., a może lepiej zachwycać się tymi, którzy wiernie służą Panu Bogu i w zdumiewający sposób pomnażają powierzone im talenty.

    Szczęść Boże !

    Z poważaniem Z.R.Kamiński

     
    Odpowiedz
  11. jadwiga

    Zofio masz racje

    "Biblia to jednak nie opowieść o ekonomii, chyba, że zbawienia"

    Tak masz racje – bo przeciez wyraznie Jezus mówi:

    "Błogosławieni cisi , albowiem oni na własnosc posiada zieme"

    Zawsze mowił, ze nalezy byc jak dziecxko by trafic do Królestwa Bozego.

    Czy ktos kto dostal talent i podjał ryzyko aby go namnozyc i mu sie to udało – jest cichym i jak dziecko? Watpie. To raczej ten rzekomy nieudacznik, ktoremu odebrano ten talent bo go nie pomnozył – jest cichy i jak dziecko.

    Zatem nie ma co rozpaczac nad nim bo chyba on w tym wypadku w jakis sposob zwyciezył.

     
    Odpowiedz
  12. Kazimierz

    Bardzo interesująca przypowieść

    Droga Małgorzato, poruszyłaś bardzo interesujący temat, szczególnie w dzisiejszych czasach, dziś zwiastowałem z tego fragmentu Bibli.

    Ciekawa jest postawa, człowieka który zakopał swój talent, może był frustratem, zazdrośnikiem, zgorzkniałym nieudacznikiem. A może zwykłym leniem. W przekładzie Słowo Życia werset 24-25 Ew. Mateusza  czytamy, ""Panie wiedziałem, że jesteś człowiekiem surowym i bałem się, że pozbawisz mnie tego, co zarobię, ukryłem więc twoje pieniądze w ziemi, a teraz ci je oddaję"

    Więc wątek zawiści, syndrom "psa ogrodnika", sam nie zjem, ale innemu również nie dam. Kwestia sprawiedliwości własnej, oceniania, mierzenia własną miarą i braku przebaczenia.

    Jak dziś my reagujemy, kiedy jesteśmy w podobnych sytuacjach, Bóg obdarował nas różnymi darami (talentami) i co z tym robimy. Może nic, zazdroszcząc innym, gniewając się na nich, gniewając się na Pana. Postawa roszczeniowa – wszystko mi się należy, to postawa 3 sługi. Jeszcze jeden element; ten co miał 5 talentów w czasie nieobecności Pana zajmował się pomnażaniem, ten co miał 2 również, a czym zajmował się ten co miał 1 – być może sobą, ale na pewno nie interesowało go to jak spędzać czas w sprawach Pana. Oczekiwanie na nieuchronną karę spowodowało frustrację, żal i niechęć.

    A co się stalo z nim,w jego sercu i umyśle,  kiedy ten powierzony mu talent został przekazany, temu, który już miał teraz 10? Odpowiedzmy sobie sami…..

    KJ

     

     
    Odpowiedz
  13. jadwiga

    dlaczego Kazimierzu tak sadzisz?

    Dlaczego uwazasz ze człowiek – nieudacznik był zazdrosnikiem, albo leniem? Ze sam nie zje i innym nie da?

    Bo ja tutaj tego w słowach Biblii nie widze.Podobnie nie widze tego co napisałes – postawy roszczeniowej.

    Natomiast zupełnie nic nie wiemy o dwoch poprzednich sługach – w jaki sposób ów majatek zdobyli, moze nieuczciwy, moze raniac innych, a moze nawet ukryli czesc majatku przed Panem i zostawili dla siebie.

    Wiec na jakiej podstawie sadzisz ze ci dwaj pierwszi byli tacy "super" a ten trzeci "be"? Przeciez tak naprawde nic nie wiemy, to wszystko tylko domysły i"gdybanie".Nie mozna tak osadzac, bo mozna skrzywdzic.

     
    Odpowiedz
  14. zibik

    @Kazimierz Juszczak

    Czytając Pana komentarz zaintrygowało mnie jedno słowo, aktualnie niezbyt często używane – "zwiastować". Wiem, że chmury zwiastują burzę, a człowiek może zwiastować tzn.  zapowiadać, wróżyć, oznajmiać, obwieszczać, ogłaszać coś np: ważną nowinę, prognozę pogody, czy przynosić wieść o czymś np: o klęsce, czy zwycięstwie.

    "Ciekawa jest postawa człowieka, który zakopał swój talent…." – czy napewno swój ?……

    Według mnie zdecydowanie ciekawsze, a raczej godne pochwały, uznania i szacunku, a zatem i naszej uwagipostawy dwóch pozostałych sług, którzy chętnie i umiejętnie współpracowali z Panem.

    Jednocześnie sumiennie i skutecznie pomnażali powierzony, a nie dany, sprezentowany im majątek.

    Nieudaczników, bankrutów życiowych zawsze było sporo, a dzisiaj mamy ich coraz więcej, wręcz w nadmiarze. Taki stan rzeczy wówczas stanowił i nadal stanowi problem ogólnospołeczny.

    Bardzo interesujące i użyteczne może być, jak można ograniczyć, zmniejszyć ich ilość ?…….

    Zastanawiające jest – skąd ów sługa wiedział, że Pana trzeba się bać, bo jest surowy i go pozbawi zarobionych pieniędzy ?……., czy to były własne doświadczenia, a może indoktrynacja, wpływ na niego innych osób.

    A co się potem stało z nim ?…….ponieważ został słusznie i sprawiedliwie ukarany, prawdopodobnie wyciągnął z tego właściwe wnioski i stał się lepszym człowiekiem.

    Chyba, że nadal słuchał i ufał złym doradcom, zamiast swemu Panu.

    Szczęść Boże !

    Pozdrawiam

     
    Odpowiedz
  15. Kazimierz

    Droga Jadwigo

    Pytasz dlaczego, ano Pan Jezus opowiedział tą historię w formie przypowieści, a więc jest to obraz przekazywanej prawdy, a nie rzeczywista historia, która miała miejsce.

    Osadzona ona jest w kontekście wypowiedzi Jezusa o czasach ostatecznych, a więc  zachęcających do czujności, do spoglądania na znaki, jakie  będą przed bliskim  przyjściem Pana (paruzją) – Mat. 24.1-28. O czasach ostatecznych Mat. 24. 29-31 czyli krótko o czasach w kontekście eschatologicznym. Jezus wskazuje na drzewko figowe , mówi o nieprzemijalności swoich słów, o złodzieju w nocy. W końcu rozpoczyna cykl przypowieści , wpierw o wiernym i niewiernym słudze, o pannach głupich i mądrych, o talentach prowadząc nas do fragmentu przedstawiającego dzień sądu.

    Po tych przypowieściach następują już fakty, namaszczenie Jezusa, zdrada Judasza, Ostatnia Wieczerza, Getsemani i pojmanie sądy, ukrzyżowanie.

    Były zatem ostatnie to nauczania Jezusa, w których mówił o rzeczach najawżniejszych, istnych przestrogach, abyśmy mocno zapamiętali prawdy, które chciał swoim uczniom przekazać. Wszystkie one mają wspólny mianownik, oczekuj Pana, wypełniając Jego wolę, wykonując Jego dzieła.

    Te przypowieści mają nas uwrażliwić w formie przeciwności dobro – zło; mądrość – głupota; pracowitość – lenistwo, na to o co Jezusowi chodziło i co jest ważne dla nas dziś. Popatrz na Psalm 1, Szczęśliwy mąż – bezbożni; będzie on jak drzewo   – nie ostoją się  na sądzie; przynosi owoce – jest jak plewa.

    To są podobne analogie, nikt nawet się nie zastanawia, aby w tym psalmie tłumaczyć bezbożników. Natomiast w przypowieści o talentach, widzimy jasny kontrast pomiędzy tym co Bogu w naszej postawie się podoba, a co nie. Nad jakimi cechami mamy pracować, a jakie cechy powodują marazm. Oczywiście możnaby ty usprawiedliwiać osobę, która zakopała talent, lecz Pan nie pozostawia złudzeń, mówi sługo zły i leniwy, a więc Pan wskazuje na te cechy, które go doprowadziły do nonszalancji i głupiego postępowania.

    Pan, gdyby zaistniały racjonalne przesłanki do tego, aby był usprawiedliwiony ów sługa zapewne wziąłby je pod uwagę i tak ostro go nie zganił. Bo jest sprawiedliwy!

    Ponadto, pamiętajmy, że Pan nie dał nikomu z nich nadmiernego zadania, bo czytamy dał każdemu według jego zdolności! A więc nie był to wynik braku mozliwości sprawczych, lecz lenistwa i krnąbrności.

    Pozdraiwam serdecznie KJ

     
    Odpowiedz
  16. zibik

    @Jadwiga

    W przypadku służby, pomnażania powierzonego majątku, a o tym mowa. Obowiązuje inna ekonomia.

    Dzieła człowieka, codzienne wysiłki i starania, nawet te największe dokonania, także nasze postawy stają się bez wartości i znaczenia, kiedy nie ma w nich miłości Bożej i braterskiej.

    W tej wyjątkowej filozofii i ekonomii Pan myje nogi sługom i nic nie traci, wręcz przeciwnie zyskuje ich szczere uznanie, podziw, zachwyt i szacunek tzw. autorytet – czy to mało ?………

    A słudzy, którzy chętnie i umiejętnie pomnażają powierzony im majątek, znajdują sens życia.

    Zapewne otrzymują, od Pana godziwe pensje, premie, nagrody, przez to radują się i cieszą, są zadowoleni i szczęśliwi – czy to mało ?…….

    Pozdrawiam

     
    Odpowiedz
  17. Kazimierz

    Ma Pan rację

    Rzeczywiście użyłem nie tego słowa, powinno być tak jak Pan pisze, powierzony talent.  Dał, możnaby użyć tu pejoratywnie, jeśli fakttycznie uważamy, że to co powierza nam Bóg jest naszą własnością (pieniądze, mieszkania, dzieci, zonę itp.) . Wówczas nie liczymy się z Bogiem i stajemy się jakby właścicielami nie swojego majątku, ale Pan zawsze może nas rozliczyć z szafarstwa i przypomieć nam, że wszystko włącznie z życiem naszym jest nam powierzone i On oczekuje pomnażania (oczywiście ilości żon nie 🙂 )

    Co do słowa zwiastowanie, to tak nazywamy kazania, może nie wszyscy ale duża część pastorów używa takiego określenia. Zwiastuję , ogłaszam Boże prawdy, Boże przesłania dla nas ludzi ku pożytkowi, ku przemianie, ku miłości i przybliżenia się do Niego, Pana i Króla.

    Pozdrawi serdecznie KJ

     
    Odpowiedz
  18. ahasver

    Super Lala i talent miłosny.

    Może tkwię w złudzeniu, analizując wszystkie możliwe potencjalne zdolności, które przebłyskiwały nieraz w życiu, a które nie zostały rozwinięte przez wzgląd na chęć lub konieczność kształtowania innych, tych bardziej …zakorzenionych w życiu? Czy nie jest jedynym, tym najważniejszym talentem po prostu umiejętność zamiłowania do własnego życia, życia Innego, życia w ogóle, Życia…? Wy, ludzie wierzący w Boga, powtarzacie często sentencję Augustyna: "Chcę tylko poznać Boga i nic więcej"; uznacie relację z Bogiem i z bliźnim za miarę umiejętności korzystania z talentu życia. Jest to wspaniała sentencja, ale znalazłem jeszcze w liceum inny fajny morał – chodziłem z taką Super Dziewczyną, pochwalę się Wam, Super Lalą!, która na plecaku miała flamastrem napisane: "Kochaj i rób co chcesz". Teraz mam też Super Lalę i zauważyłem, że stosując tę dewizę na codzień zauważyłem, że pomimo, iż człowiek zaczyna dryfować w kierunku innych Super Lal, Miłość pozwala jednak zachować mu fason i pomyśleć o tym, Kogo i co w życiu kochamy najbardziej. A wtedy człowiek potrafi rozwijać inne talenty, podrzędne wobec tego najważniejszego: Talentu Miłosnego. Miłość daje ogień, spokój, stabilność i moc. Z Super Lalą na koniec świata!  

    http://pl.youtube.com/watch?v=9GkgDZ28T00

     

     
    Odpowiedz
  19. krok-w-chmurach

    Kto oddał?

    " Panie, przekazałeś mi pięć talentów, oto drugie pięć talentów zyskałem" Łk 25,21.

    "Panie, przekazałeś mi dwa talenty, oto drugie dwa talenty zyskałem"(22).

    Zwykle koncentrujemy się na dwóch pierwszych sługach. I zwykle też wydaje nam się, że oni zwrócili swemu panu całość, czyli i talenty darowane, i talenty pomnożone. Jednak kiedy dokładnie przeczytamy tekst św. Mateusza, potrafimy jedynie powiedzieć, że talenty zostały zaprezentowane……….

    Trzeci sługa mówi: "Oto masz swoją własność!" (25).  Tylko on zwraca talent.

    Być może Panu nie chodzi o to, byśmy oddawali to, co nam daruje. To wszystko przecież i tak do Niego należy. I chyba nie najważniejsza jest także suma talentów….gdyby tak było dostawalibyśmy ich o wiele więcej. Istotne jest, żeby talentów używać uprzednio je przyjąwszy – oddawanie świadczy o nieprzyjęciu daru. Dar kieruje naszą uwagę na darczyńcę i powoduje naszą wdzięczność. Myślę,że sensem życia jest używanie darów i cieszenie się nimi A one same się wtedy mnożą.

     
    Odpowiedz
  20. zibik

    @Bartosz

    To co Pan napisał jest super, ale po co nadal, ta zbędna afirmacjadystans ?………. – np: "wy, ludzie wierzący w Boga……..", oraz  to " uznacie relację z Bogiem i z bliźnim….."

    A Pana  "Talent Miłosny" i muzyczny, czy intelektualny, filozoficzny, medytacyjny – "rozmyślam o tym, Kogo i co w życiu kocham najbardziej", także  relacja z Super Lalą.

    To nie jest to samo, czy podobne doświadczenie, uczucie, przeżycie – co u szczerze wierzących w Boga ?……, Czyli osobista relacja z Panem Bogiem, oraz przyjaźń i miłość, a może zauroczenie z Super Lalą, osobą kochaną i bliską (bliźnim) ?……………………………….

    Pozdrawiam -Zbigniew

     
    Odpowiedz
  21. ahasver

    🙂 Rozróżnienia są codziennością.

    Możliwe, że jest to to samo, Panie Zbigniewie. Nie wiem, bo chyba raczej nie wierzę, więc skąd miałbym to wiedzieć? A rozróżnienie jest chyba oczywiste: Jedni poświęcają najpiękniejsze zakamarki swej miłości Bogu, a inni – np. Super Lali, choć można zapewne Jednemu i Drugiej

     
    Odpowiedz
  22. zofia

    talent do szukania

     

     
    krótkie wtrącenie, na motywach wymiany zdań między Bartoszem a Zbigniewem:
     
    pewnie jest i coś takiego jak talent do szukania – jeżeli ktoś znajduje super kobietę to znaczy, że talent ma; a jeżeli kobieta ta go ciągle fascynuje to znaczy, że jest super; pogratulować
     
    a w tym wszystkim nie widzę problemu konkurencji z Bogiem; przynamniej dla zdecydowanej większości populacji; miłość jest jedna, Bóg jest miłością!
     
    jeśli ktoś ma talent do szukania w necie – mógł znaleźć Tezeusza; teraz zostaje tylko… podwoić jego dobry potencjał!!

     

     
    Odpowiedz
  23. zibik

    Nasza codzienność !

    Jest m.in. nieustannym poznawaniem, pojmowaniem lub zdziwieniem, zachwytem, doskonaleniem się, wzrastaniem, doświadczaniem, owszem rozróżnianiem i wybieraniem, także odczuwaniem i przeżywaniem, spełnianiem rzeczy zwykłych – oddechem naszego życia.

    Dzieje się tu i teraz, w blasku wielkich pragnień i w cieniu naszych słabości. Powtarza się z każdym świtem, porankiem i zmierzchem – całym dniem powszednim, któremu trzeba podołać.

    Fajnie, że jest Pan dzisiaj bardziej pogdnie usposobiony i skłonny do ugody lub kompromisu . Jeśli nadal doświadcza Pan obecność i bliskość Super Lali to proszę wykorzystać sposobność i Ją  zapytać o to, co Pan jeszcze nie wie, czy jedynie przeczuwa, domyśla się.

    Życzę powodzenia i pozdrawiam.

     

     

     
    Odpowiedz
  24. zofia

    @Jadwigo

     

    staram się zrozumieć Twoje stanowisko ale z używanymi argumentami nie potrafię się zgodzić – choć upłynęło już trochę komentarzy, odniosę się do tego, co napisałaś…

    dziecięctwo boże to zdecydowanie nie jakieś… zatrzymanie się w rozwoju;

    nieroztropność, nie zgromadzenie zapasu oliwy przez część panien, to nie jest przykład… ryzyka, raczej głupoty;
     
    pytasz: czy ktoś, kto dostał talent(…)
    a ja zapytam: czy jest ktoś, kto go nie dostał?
    i nie chodzi tu o rzeczy wielkie – nie o chrześcijańskie kariery, przynajmniej w rozumieniu tego świata; pamiętam jak w osłupienie wprawiło mnie usłyszane od kogoś zdanie – żyję, by uśmiechać się do staruszki z mieszkania obok…
     
    wszystko jest łaską – prawda…?
     
    Odpowiedz
  25. zibik

    Odpowiedź !

    Pani Zofio miło,  że nasz dyskurs, wymiana myśli, doświadczeń, przekonań i odczuć, a nawet wątpliwości i rozterek odbywa się w coraz szerszym gronie. Ubogacajmy się wzajemnie prawdziwym i dobrym słowem !

    Proszę nie prowokować, bo temat Miłości, która od Boga pochodzi jest szalenie fascynujący, jednocześnie piękny, bardzo wdzięczny, obszerny i poruszający ludzkie serca.

    Deklaruję chęć uczestnictwa w zwielokrotnianiu wartościowego i dobrego potencjału Tezeusza.

    Pozdrawiam

     
    Odpowiedz
  26. zibik

    Jednak talenty, a nie dary !

    Pani Inko, jeśli można doprecyzować istotnym elementem życia doczesnego jest m.in. przyjmowanie i roztropne używanie tzn. pomnażanie jednak powierzonych nam talentów, a nie darów, czy prezentów – oczywiście i cieszenie się nimi.

    Według mnie dary w potocznym rozumieniu, nawet te wartościowe i wyjątkowe stale otrzymywane, od Boga. Zwykle zbyt szybko powszednieją i stają się mało atrakcyjne, a nawet zbędne np: z powodu chęci posiadania innych, nie koniecznie lepszych.  Niestety dopiero ich utrata, np: zdrowia przywraca im dawny blask i znaczenie.

    Natomiast talenty pielęgnowane, rozwijane i pomnażane stale cieszą, radują, uszczęśliwiają  i satysfakcjonują Pana(dawcę) i sługę(odbiorcę) – stanowią sens życia.

    Pozdrawiam i życzę wiele talentów, no i prezentów

     
    Odpowiedz
  27. krok-w-chmurach

    @Zibik

    Wszystko, co przychodzi od Boga jest darem, również talent………talent, to coś, czego nie potrafimy w sobie wzbudzić, stworzyć itd. Możemy to jedynie odkryć…więc jako takie jest darem….jednym z rodzajów darów…..Sądzę, że talentem jest również zdolność kochania…..jeśli tego talentu nie pomnożymy, to w ten sposób oddamy go Bogu….oddamy po "przechowaniu", nie pomnożony…i usłyszymy "Sługo gnuśny", dlaczego nikogo nie kochałeś?"  Dar używany jest darem pomnożonym i jako taki wraca do nas, talenty używane  nie zużywaja się

    Dziekuję za życzenia i również życzę talentu, jednego, lecz pomnożonego

     
    Odpowiedz
  28. jadwiga

    Zofio

    "i nie chodzi tu o rzeczy wielkie – nie o chrześcijańskie kariery, przynajmniej w rozumieniu tego świata; pamiętam jak w osłupienie wprawiło mnie usłyszane od kogoś zdanie – żyję, by uśmiechać się do staruszki z mieszkania obok…"

     

    Czy staruszka mieszkajaca obok potrzebuje tylko czyjegos usmiechu? A jakby potrzebowała pomocy czy ta usmiechajaca osoba pomogła-by czy poszła usmiechajac sie dalej? Czy usmiech zdrowej młodej osoby nie rani starszej schorowanej?

    Nalezałoby sie przede wszystkim nad tym zastanowic.

     

     
    Odpowiedz
  29. zibik

    @Inka

    Pani Inko, a może to, co otrzymujemy, od Boga jest powierzonym talentem, a zatem danym nam darem, bądź łaską, czasami b. trudną, ale zdecydowanie najcenniejszą w naszym życiu.

    Według mnie to, co posiadamy w sobie jest talentem, a to, co otrzymujemy, od innych może być podarunkiem, prezentem, a darem tylko w szczególnych przypadkach, kiedy jest talentem, bądź łaską Boga.

    Chrystus, kiedy powierza nam talent (rozum, wolną wolę, ból, żal, cierpienie, bądź radość, uzdolnienie, także majątek, fortunę) obdarza nas zaufaniem i oczekuje, że ów talent właściwie wykorzystamy.

    A więc talentem jest nie tylko to, co otrzymujemy, może nim być również brak czegoś. Wówczas zrozumienie i uznanie tego, że talent to dar może być b. trudne. W takich sytuacjach zwykle buntujemy się, że coś nam nie układa się, według naszego wyobrażenia, bądź chcenia. Odczuwamy rozczarowanie, zawód, frustracje, zamiast z pokorą uznać, że pozorne niepowodzenia to bezcenne znaki, wskazówki i skarby, dane nam w życiu.

    Oj, nie jest łatwą nauka Jezusa -Chrystusa !

    Szczęść Boże!

    Pozdrawiam i życzę wiele talentów, darów i łask Bożych

     

     
    Odpowiedz
  30. krok-w-chmurach

    Panie Zbigniewie, “A więc

    Panie Zbigniewie,

    "A więc talentem jest nie tylko to, co otrzymujemy, może nim być również brak czegoś."

    Tak, tak. Ten rodzaj daru-talentu jest nawet bardziej istotny dla rozwoju człowieka, a tym samym dla ideii pomanażania talentów…..Rozwija prowokując do walki, do zmagania z samym sobą, z okolicznościami w jakich przyszło nam żyć. Jest zaczynem…

    "W takich sytuacjach zwykle buntujemy się, że coś nam nie układa się, według naszego wyobrażenia, bądź chcenia. "

    I wtedy mamy szansę na doświadczenie twórczego buntu…pytanie, co z tą szansą zrobimy… odpowiedzią może być mnożenie lub zakopanie talentu w ziemi…

    "Oj, nie jest łatwą nauka Jezusa -Chrystusa !"  Jednak pójście tą drogą nadaje życiu smak

    Pozdrawiam.

     
    Odpowiedz
  31. krok-w-chmurach

    @ Zosia

    "a w  kwestii wiary, zbawienia nie da się na innego patrzeć jak na konkurenta…"

    Nawet więcej, Zosiu, Drugi idący tą samą, co i my  drogą, jest dla nas towarzyszem, przyjacielem podtrzymującym nas w chwilach słabości i dzielącym naszą radość. On nie tracąc nic ze swej odrębności, staje się częścią nas……..

     
    Odpowiedz
  32. zibik

    @Inka

    Dziękuję Pani za to, że tak trafnie i pięknie ujęła, rozwinęła ów wątek, dotyczący specyficznego rodzaju talentów.

    Cieszę się bardzo, że potrafi Pani umiejętnie wykorzystywać i pomnażać różne talenty, bądź łaski i dary, z pewnością również doceniać ich wartość i znaczenie.

    Pozdrawiam i życzę wiele "smakowitych kąsków życia" , pełnego zjednoczenia z Bogiem, przez Miłość, oraz błogosławieństwa, powodzenia i wiele satysfakcji, szczęśliwości, radości – na drodze Jezusa Chrystusa !

    Ps."Nie staraj się zostać człowiekiem sukcesu – staraj się zostać człowiekiem wartości" -(A.Einstain)

     
    Odpowiedz
  33. zofia

    żeby był przy tobie ktoś

     

    Drugi idący tą samą, co i my  drogą, jest dla nas towarzyszem, przyjacielem podtrzymującym nas w chwilach słabości i dzielącym naszą radość

    dokładnie tak, Inko; Twój wpis skojarzył mi się z  pewną piosenką („dym jałowca”), oj z (bardzo) dawnych już lat…
    pozdrawiam serdecznie jej słowami:
     
    żeby był przy Tobie ktoś, kogo nie zniechęci droga
     
    Odpowiedz

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code