Pamięć twórczości

Dwa lata temu straciliśmy poetę. Tego od wolności, prawdy, Krakowa i dni, których nie znamy.

Każdy ma swego ulubionego artystę. Wydaje mi się jednak, że są tacy artyści, którzy po prostu zostają w pamięci wszystkich. Nawet, jeśli tą pamięć ma podsycać tylko okazjonalna notka w gazecie czy też przypadkiem usłyszana w radiu informacja… Melodią, wierszem, swoim widzeniem świata. Nieobecni są obecni. Tak właśnie jest z Markiem Grechutą.[teaser]

Kolejne pokolenie powtarza sobie, że ważne są tylko te dni, których jeszcze nie znamy. Malujemy codzienność słowami, barwą, światłem, pamiętając, że przecież gdzieś, kiedyś się spotkamy bo „miłość drogę zna”. Jedni szeptem, inni na głos proszą, wołają: „świecie nasz daj nam wiele jasnych dni”! Nawet, jeśli czas na zawsze przerwie piosenkę, zostaje pamięć, nuty słowa i… my! Ktoś odchodzi, ale ktoś zawsze zostaje. Może po to, żeby pamiętać?

Dzisiejsza data to też dzień pewnych narodzin. Też artysty. Mowa o Agnieszce Osieckiej. To właściwie temat na osobną, długuą hisotrię, a nie na takie kilka "zdań pamięci".

Bywają tacy ludzie, którzy swoją obecnością pomagają innym iść przez ten świat. Nie dlatego, że usuwają przeszkody, że „załatwiają urlop od pogardy”. Ale dlatego, że zwyczajnie – pomagają spojrzeć z nieco innej perspektywy na rzeczywistość. Wszystkim nam czasem potrzeba wnikliwości artysty, poety.  Razem z nimi ciągle szukamy sposobu na świat – by nie zapomnieć, jak cieszyć się tym, co zwyczajne.