Opanowanie jest całkowitym przeciwieństwem namiętności, wszelkich rodzajów przemocy, żądzy i jakiegokolwiek rodzaju fanatyzmu. Opanowanie jest przeciwieństwem upartości zapalczywego trwania przy swojej jedynej słusznej racji. Jest umiejętnością rezygnowania z celów – jeśli te okazują się być daleko poza zasięgiem danej osoby. Opanowanie skłania do kierowania się wartościami, nie żądzami i namiętnościami. Nie usiłuje zacierać i zmieniać zaistniałych faktów, aby ziścić swoje marzenia. Opanowanie jest bliskie ludziom poszukującym zdrowej duchowości, nie ulegającym paraliżującemu lękowi przed rzeczywistością gdy przyjdzie się zmierzyć z trudnościami.
Gdy w reakcjach, uczynkach i decyzjach brakuje opanowania skutkuje to wiecznym niezadowoleniem, wieczną potrzebą oceniania kogoś lub czegoś niekorzystnie, ignorancją tego co mogłoby wnieść jakiekolwiek nie pasujące zmiany w postrzeganiu wytworzonego nieuczciwie obrazu samego siebie, poczuciem, że coś nie gra, bo świat nie ziści marzeń o własnym lepszym wymarzonym położeniu ani ocenie gdy realna rzeczywistość jest całkiem odmienna. Wtedy każde zdarzenie, które wydaje się być »nie na rękę« skutkuje rozczarowaniem i wyprowadzeniem z równowagi choć zewnętrznie można się śmiać od ucha do ucha. Tak więc reakcje zewnętrzne nie zawsze są źródłem prawdziwej informacji zwrotnej o opanowaniu, czy też nieopanowaniu. Nierzadko brak opanowania uzewnętrznia się w pretensjach, kpinach i próbach poniżania drugiego człowieka, wygłaszaniu licznych argumentów mających bronić dotychczasowego i niezmiennego stanowiska. Oczywiście, to wszystko można robić z tak zwaną >klasą<. Fakt, że świat biegnie swoim rytmem a ludzie podejmują własne wolne decyzje będzie dla osoby nieopanowanej osobistą porażką a miejsce opanowania zajmą różnorakie »zabiegi« i »załatwiania spraw« dążące do zmiany zaistniałej realnej rzeczywistości. Brak opanowania, przemoc, żądze decydują wtedy o poczuciu wartości własnej osoby na tyle, na ile da się zrealizować to, co one dyktują.
Dla osób opanowanych – respektujacych chrześcijańskie wartości i płynace z nich konsekwencji również wtedy gdy przychodzi postawić siebie samego w prawdzie – jest to po prostu śmieszne. Opanowanie pozwala na spojrzenie z dystansem na siebie, własne marzenia, własną wartość, postępowanie, traktowanie innych ludzi i pełnioną funkcję. Osoba opanowana nie obawia się żadnej konfrontacji, opinii ani zmiany – jeśli taka okaże się konieczna. Opanowanie nie pozwala pogrążać się w złośliwości, szeroko rozumianej ignorancji osób i spraw ani w chorych układach. Pozwala reagować w wolności a chroni przed rozwydrzoną samowolą.