Sukces ma wielu ojców, tylko klęska jest sierotą. To słynne stwierdzenie, będące wnioskiem wyciąganym z różnych sytuacji życiowych, stanowi dobry punkt do zastanowienia się nad głębią konsekwencji własnych zachowań.
Wiele kosztuje człowieka przyznanie się do błędu, uznanie własnego niepowodzenia. Zapewne niejednokrotnie, nie akceptując poniesionej klęski, poszukiwaliśmy motywu –najczęściej w postaci drugiej osoby – by zrzucić swoją odpowiedzialność za spowodowane szkody. Tego typu sytuacje, jak pokazuje dzisiejsza perykopa (Rdz 3,9-15.20), były obecne już od samego początku, zawsze, gdy człowiek przekraczał posłuszeństwo Bogu.
Człowiek ucieka od niepowodzenia, nie chce przyznać się do własnej słabości, ciągłych upadków. Tak jakby bał się konsekwencji swoich niezbyt właściwych czynów. Jednak to doskonałe pytanie Boga: Gdzie jesteś? pokazuje, że w chwili klęski nie zostajemy zupełnie sami. Ileż troski o nas zawiera to zapytanie! Ucieczka Adama znakomicie obrazuje, że grzech prowadzi do ukrycia, zagubienia i samotności. Tylko powrót do Boga może nas wyrwać z tego zakłamania wobec siebie i innych.
Wszelkie codzienne zachowania – być może te już spowszedniałe – jak np. pomówienia i obmowy, niewinne plotki są w rzeczywistości odwróceniem uwagi od naszych grzechów; próbą zrzucenia odpowiedzialności za nasze niepowodzenia.
Tylko dialog z Bogiem i głęboka z Nim relacja może pokierować nas ku prawdzie, a w konsekwencji do wyzwolenia.
Oczekując na spotkanie z Bogiem, który objawia się w postaci niewinnego, bezbronnego dziecka, warto zastanowić się, jakiej odpowiedzi udzielilibyśmy Stwórcy, gdyby zadał nam pytanie: Gdzie jesteś? Czy przypadkiem nie byłoby to pełne lęku stwierdzenie wypowiedziane przez Adama: Usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się, bo jestem nagi i ukryłem się. (Rdz. 3,10)?
Wiemy już, jakie są następstwa ucieczki przed kontaktem z Bogiem, dlatego tak, jak Maryja powinniśmy wejść z Nim w pełen ufności dialog (Łk 1, 26-38) Bo przecież:
W Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli, po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu, my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie (Ef 1, 3-6. 11-12).
