Majowy weekend 2007

Wczoraj zakończył się długi majowy weekend. Tez z niego skorzystaliśmy ? tylko w piątek 04.05 musiałam iść do pracy, ale przez 6 dni odwiedzaliśmy dawno nie widzianą, a bardzo lubianą rodzinkę na Śląsku i dobrych znajomych.
Nawet pogoda mi pasowała ? słonecznie, niezbyt gorąco, bez deszczu 🙂 Wymarzona pogoda na wędrówkę po górach. Wprawdzie nie jestem zbyt wytrwałym piechurem i w ogóle aktywny wypoczynek nie jest moją pasją, jednak ten pobyt w górach dał mi bardzo dużo.
Można przeczytać mnóstwo duchowych książek, można przeprowadzić mnóstwo teoretycznych rozmów (teoretycznych z mojej strony w tym wypadku) i da to o wiele mniej, niż gdy się samemu dotknie pewnych prawd, odkryje pewne zależności, wpadnie na jakieś metafory, które mają odniesienie do człowieczego losu.

A mam na myśli wędrowanie po górach. Podczas drugiej wędrówki olśniło mnie, że to moje zmaganie się z drogą wiodąca na szczyt góry to nic innego jak proste zobrazowanie ludzkiego życia. Kiedy się urodziłam, postawiłam pierwszy krok na tej mojej ścieżce. Każdy kolejny dzień, nawet sekunda i minuta, to kolejne kroki. Ścieżka czasem wiodła w miarę prosto i szło się wygodnie, można było rozglądać się wokół, podziwiać widoki, rozmawiać z tymi, którzy byli obok. Potem stawała się stroma (mniej lub bardziej) i wtedy każdy kolejny krok stawał się trudniejszy. Milkły rozmowy, skupiałam się na spokojnym oddychaniu, by na dłużej starczyło sił, bo nie było widać końca tego stromego podejścia. Starałam się wtedy iść krokiem spokojnym, miarowym, skupiałam się na wyszukiwaniu miejsca na postawienie stopy, by nie upaść. Czasem musiałam odpocząć, pooddychać, uspokoić bijące szybko serce ? ale też zatrzymać się, by spojrzeć wstecz, za siebie ? ile drogi już przeszłam (to bardzo krzepi) i by się rozejrzeć ? co i kto jest obok mnie, kto za mną, komu trzeba pomóc, a kto idzie ode mnie szybciej. Tu niezrównaną i niezmordowaną mistrzynią okazała się średnia córka ? Marianna. Może to dlatego, że była w górach już w moim brzuszku ? w maju 1994r, a urodziła się w sierpniu. A potem jako niespełna rocznego niemowlaka wtaszczyli ją na szczyt tata i mama w nosidełku. Musieliśmy na zmianę, bo Kajtka też trzeba było na szczyt donieść, na barana 😉 Miał wtedy niecałe 3 latka.

Ale to taka dygresja. Wracając na szlak ? nagle, za zakrętem, droga się wyrównywała. Znowu szło się łatwiej, znowu można było porozmawiać, podzielić się wrażeniami, zmęczeniem i co tam przyszło na myśl.
Słowa ? są bardzo ważne podczas drogi ? tak samo jak cisza. Kiedy najmłodsza zaczęła marudzić, żartem zachęciliśmy ją do dalszej wędrówki. Kiedy starsze dzieci zbytnio się oddaliły i oczywiście musiały ?z bliska? obejrzeć najbardziej strome wąwozy, trzeba było koniecznie ?zwrócić? im uwagę na niebezpieczeństwo. Dzięki słowom kuzyn objaśniał dzieciom i nam napotkane ślady zwierząt. Słowem okazywałam najmłodszej, że jestem obok i jeśli chce, mogę jej pomóc wejść pod górę. Ale czasem słowo było niepotrzebne ? wystarczył gest, uśmiech, cmoknięcie męża w policzek przy robieniu zdjęcia.
Ludzie są nierozłącznie związani z każdą drogą. To wielki Boży dar, gdy obok znajdują się tacy, którym możemy zaufać, z którymi lubimy być nie tylko w chwilach trudnych i niebezpiecznych, ale i przyjemnych i radosnych. Wspólne wędrowanie uczy wzajemnego szacunku, nieoskarżania siebie za popełniane błędy [np. przy wyborze szlaku]. Jak to czynią dominikanie ? przed ślubem zabierają pary na spływ kajakowy… To z pewnością można przełożyć na wędrówki po górach. Chodzi o to, by ze sobą pobyć w warunkach zbliżonych do normalnego życia ? pełnego trudu, niespodzianek, obowiązków, gdzie czasu na czułości jest ciągle za mało [bo niełatwo nauczyć się okazywać czułość gestem, spojrzeniem].
I jeszcze coś, coś najważniejszego ? bagaż. My, mając bazę noclegową u stóp góry, wędrujemy bez bagażu lub z bardzo niewielkim. Ale żeby w góry iść z bagażem, trzeba wpierw mocno się zastanowić, co ze sobą zabrać, co będzie przydatne, a co tylko balastem i to bardzo uciążliwym. Nasza pamięć to taki bagaż w wędrówce przez życie. Ileż w niej niepotrzebnego balastu! Obciążamy sobie pamięć doznanymi krzywdami, trudami, zamartwiamy się przeszłymi już trasami, podczas których szło się wyjątkowo ciężko i na których nikt nam nie pomógł itp itd. A przecież w takich warunkach żaden człowiek nie znalazłby radości z wędrówki… Iść z wypchanym ?kamieniami? plecakiem ? każdy stwierdzi, że to głupota… Czy to oznacza, że nawołuję do ?zapominania? o przeszłości? Nie. Nie można ot tak sobie pozapominać tego, co bolesne i przykre. Dobrze by było jednak zrobić czasem w swoim życiu taki ?remanent?, jak przy pakowaniu plecaka. Powyjmować z niego to, co zawadza, co zabiera energię i radość, co obciąża smutkiem i niechęcią… Powyjmować, pooglądać ? i świadomie to odłożyć. Trzeba dokopać się do dna plecaka naszej pamięci i zobaczyć, co przeszkadza w dalszym wędrowaniu. Bo skoro Bóg stworzył nas z miłości, to nie po to, byśmy żyli smutni i pełni pretensji, ale byśmy znajdowali radość w obranej drodze, spotykanych ludziach, mijanych widokach 🙂 A skoro On powiedział, że tylko Jego jarzmo mamy brać na siebie, to po co obciążać się innymi ciężarami? On nas zachęca, byśmy to wszystko, co boli, co męczy, co odbiera radość oddali Mu ? czy jednak Mu ufamy, że naprawdę nas od tego uwolni?

Kończąc już, bo makary znowu będzie się czepiał, że to zbyt długi tekst do czytania 😉
Do tego chodzenia po górach podobne jest wszystko, co nas w życiu spotyka ? budowanie relacji międzyludzkich, zdobywanie wiedzy, umiejętności i co tam komu przyjdzie na myśl. Zawsze, by coś osiągnąć, trzeba postawić pierwszy krok, potem kolejny i jeszcze jeden… Potem przychodzi trud, większy lub mniejszy, przepleciony z chwilą spokoju i odpoczynku. Potem jednak nadchodzi czas, by znowu się trudzić i tak aż do końca drogi.

Mam tylko problem do czego porównać schodzenie z góry 😉 Ale jak coś wymyślę czy z czymś skojarzę, na pewno o tym napiszę 🙂

Miałam poniżej wkleić zdjęcia, ale mi się nie udało 😉 Dlatego jedno wkleiłam powyżej 😀

 

Komentarz

  1. Jacob

    A mi się narzuciły

    A mi się narzuciły “starodawne” “Refleksje z Góry”, w “Dumkach” mych na “Tezeuszu” dostępnych. Códzysłowiów rekord.

     
    Odpowiedz

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code