Jezus chce nas w Kościele

Człowiek w całej prawdzie swego istnienia i bycia osobowego i zarazem „wspólnotowego”, i zarazem „społecznego” — w obrębie własnej rodziny, w obrębie tylu różnych społeczności, środowisk, w obrębie swojego narodu czy ludu (a może jeszcze tylko klanu lub szczepu), w obrębie całej ludzkości — ten człowiek jest pierwszą drogą, po której winien kroczyć Kościół w wypełnianiu swojego posłannictwa, jest pierwszą i podstawową drogą Kościoła, drogą wyznaczoną przez samego Chrystusa, drogą, która nieodmiennie prowadzi przez Tajemnice Wcielenia i Odkupienia.

(Encyklika Redemptor Hominis, 1979)

Większość z nas, urodzonych między Odrą i Bugiem, między Bałtykiem i Tatrami, ochrzczono w Kościele katolickim i właśnie ten Kościół zapewnił nam religijne wychowanie. Ale dziś w Polsce stanowiący statystyczną większość katolicy (albo osoby deklarujące się już jako byli katolicy) mają największe kłopoty ze swoim Kościołem. Kościół, który w ważnych dziejowych i osobistych momentach stanowił dla wielu oparcie i schronienie, dziś wielu wydaje się nieprzyjazny, wrogi, zniewalający, nierozumiejący naszych potrzeb i problemów, a przede wszystkim zaangażowany bardziej politycznie, niż duchowo.

Niektórzy odchodzą od Kościoła i religii w ogóle. Inni przenoszą się do chrześcijańskich lub niechrześcijańskich wspólnot z nadzieją, że tam znajdą wskazówki w kwestiach moralnych i odpowiedzi na podstawowe egzystencjalne pytania, że zostanie uszanowana ich indywidualność albo po prostu zyskają pokój ducha z dala od światowego zgiełku.

Wciąż jednak sporo jest wśród nas takich, którzy widzą swoje miejsce w Kościele, i to właśnie w tym Kościele, do którego zostaliśmy wprowadzeni poprzez chrzest i w którym nastąpił nasz pierwszy kontakt z Bogiem. Wierzymy, że Jezus chce nas w takim Kościele, nawet jeżeli wydaje się to nam chwilami bardzo trudne. Co więcej, trudności i problemy z tym, aby przerwać w Kościele, zachowując wobec niego szacunek, sprawiają, że coraz więcej podobnie myślących i czujących osób zaczyna spotykać się, rozmawiać i wspierać. My, świeccy katolicy wierząc, że Jezus zaprasza nas nieustannie do swojego Kościoła, że chce nas w nim gościć, nie odchodzimy, lecz czujemy się za Kościół współodpowiedzialni.

Bardzo ważne jest, abyśmy jako świeccy wierzący wypowiadali się jawnie i publicznie, jeśli mamy istotne uwagi dotyczące Kościoła, który tworzymy. Nasza krytyka musi być konstruktywna i proponować konkretne rozwiązania. Wykorzystujmy naszą wiedzę i doświadczenie zdobyte w różnych obszarach świeckiego życia. Głośno i wyraźnie stawiajmy nurtujące nas pytania, szukając odpowiedzi u kompetentnych osób. Występujmy z inicjatywami i organizujmy rozmaite akcje, które będą miały na celu prezentację naszego religijnego zaangażowania.  Pokazujmy naszemu Kościołowi, jaką drogą powinien pójść tu i teraz.

Owszem, nie jesteśmy do tego przyzwyczajeni, bo dotychczas Kościół hierarchiczny uczył nas i oczekiwał od nas zupełnie innych postaw. Czas najwyższy, aby to zmienić – także dla dobra tych, którzy dopóki starczy im cierpliwości, słuchają księży z zaciśniętymi zębami, a potem odchodzą, stając się niejednokrotnie zaciętymi wrogami Kościoła, Boga i Jego wyznawców. Ważne, abyśmy uczyli się nawzajem postawy odpowiedzialności za Kościół i motywowali do niej jak największą liczbę osób.

Na początku 2017 roku grupa chrześcijan, którym bliskie są takie przekonania, postanowiła powołać do życia ekumeniczny ruch. Pragniemy bowiem, aby we wspólnej modlitwie, wymianie doświadczeń i twórczych dyskusjach łączyli się w nim nie tylko katolicy, ale także świeccy z różnych Kościołów. Ruch nie ma jeszcze nazwy ani logo, więc wszystkich zainteresowanych zapraszamy do zgłaszania propozycji. Dobrze, jeżeli będą one wyrażały naszą troskę o przyszłe losy chrześcijaństwa, otwartość na dialog oraz szacunek dla innych postaw czy odmiennej wrażliwości.

Zamierzamy gromadzić się w grupach zadaniowych wokół tematów, które są dla nas ważne. Każdy może taki temat – jeden lub kilka – dla siebie odnaleźć. W planowanym ruchu nikt zaangażowany nie będzie podpisywał się automatycznie pod wszystkimi tematami – modułami. Można wybrać jeden lub więcej tematów, zgodnie ze swoją chęcią, wiedzą i sumieniem, niekoniecznie zgadzając się z deklaracjami osób działających w innych tematycznych obszarach. Można publicznie podpisywać się pod tekstami opracowanymi wspólnie w ramach ruchu lub proponować innym własne teksty. Można spotykać się, dyskutować, tworzyć wydarzenia, konferencje, zakładać strony internetowe archiwizujące literaturę czy przekazy medialne. Trzeba dzielić się wiedzą, rozmawiać z księżmi i biskupami, przekonywać o potrzebie zmian.

Taka działalność jest możliwa bez pieniędzy i bez tworzenia organizacji formalnych. Ci spośród nas, którzy mają już doświadczenie w organizowaniu podobnych działań, zapewniają, że w tworzeniu niektórych wydarzeń pomagają zaprzyjaźnione instytucje, a do innych wydarzeń nie jest to wcale potrzebne. Oczywiście organizacje formalne także mogą powstawać, zgodnie z wolą i możliwościami ludzi pracujących nad danym tematem.

TEMATY MODUŁOWE – PROPOZYCJE

Najpilniejszy – pokojowa rola Kościoła: Świeccy motywują się nawzajem, a następnie motywują duchownych do kazań i nauk antyrasistowskich o tym, że chrześcijanin nie może nikogo wykluczać i dyskryminować, że Polska jest nie tylko dla Polaków, gdyż miliony Polaków żyją również w innych krajach. Motywowanie księży i biskupów do roli rozjemczej, szczególnie w czasach politycznego napięcia.

Kwestia podmiotowości wiernych: Wykłady o sumieniu. Staranie o większą podmiotowość, poczucie sprawczości i odpowiedzialności wiernych w Kościele. Aktywność reformatorska wiernych mimo hierarchicznej struktury Kościoła (różnice zależne od specyfiki konkretnego Kościoła). Edukacja oddolna w obrębie Kościołów.

Sprawiedliwość społeczna: Od wspólnej organizacji opieki nad potrzebującymi – bezdomnymi i uchodźcami  – po rozważania dotyczące teologii wyzwolenia.

Feminizm: Pozycja kobiet w kościele. Kapłaństwo kobiet.

LGBT: Szacunek i otwarte zaproszenie do bycia w kościele bez ukrywania orientacji seksualnej/tożsamości płciowej. Docenienie dobra związków jednoplciowych i rodzin założonych przez nie.

Wojna: Konieczna obrona. Odmowa użycia przemocy.

Komunia święta: Czy Komunia św. dla wszystkich? Możliwość przyjmowania Komunii św. poza własnym Kościołem.

Rozwód: Powtórny związek, Komunia św. ludzi w powtórnym związku.

Spowiedź uszna: Minusy spowiedzi usznej. Nadużycia wobec dzieci i dorosłych. Kontrola. Tajemnica spowiedzi a prawo świeckie. Odpuszczenie grzechu a zdjęcie odpowiedzialności.

Etyka seksualna: Odpowiedzialność zamiast listy zakazów. Antykoncepcja. Masturbacja. Seks przed ślubem. Seksualność niepełnosprawnych. Związki jednopłciowe. Transpłciowi – korekta ciała.

Celibat duchownych: Celibat opcjonalny. Jawność dzieci celibatariuszy. Prawo dziecka do rodzica i kwestie spadkowe.

Ekumenizm oddolny: Interkomunia. Spotkania zwykłych wierzących. Wspólne modlitwy i działania charytatywne. Wspólnie dla postępu w Kościołach.

Ekonomia: Ubóstwo duchownych. Opłaty za sakramenty. Składki za przynależność do Kościoła. Podatek na rzecz Kościołów.

Początek i koniec życia: Problemy etyczne aborcji, in vitro, eutanazji. Surogatki. Donacja gamet. Rozdzielanie bliźniaków syjamskich.

Zwierzęta: Odpowiedzialność za zwierzęta w naszym otoczeniu. Użytkowa rola zwierząt. Ekologia. Wegetarianizm.

Spotkania z ludźmi innych religii oraz z niewierzącymi: Rozmowy o etyce i wartościach..Jak wiele nas łączy? Spotkania w szkołach. Spotkania otwarte w dużych i małych miejscowościach oraz w miejscach szczególnych, np. w więzieniach. Warsztaty pod hasłem „Poznaj, co czuje i myśli inny”.

Szacunek i empatia dla chrześcijan o zachowawczych poglądach: Jesteśmy we wspólnym Kościele, jesteśmy ludźmi dobrej woli – spotkania i dyskusje otwarte. Poszukiwanie sojuszników wśród chrześcijan, którzy chcą pozostać wierni tradycji, lecz nie boją się dialogu że współczesnym światem.

We wspólnym Kościele z biskupami i księżmi: Grupy pracujące nad kontaktem z nimi w poszczególnych Kościołach. Powody, dla których powinni się cieszyć z naszego ruchu, to jawność zamiast pokątnego gadania oraz bogate źródło informacji i fachowej wiedzy. Świadome różnienie się i trwanie we wspólnym Kościele w modlitwie o światło Ducha Świętego. Spotkania, dyskusje, świadectwa. Inspiracja do tematów kazań, listów i wspólnego rozwiązywania problemów, zamiast nauki mało związanej z praktyką.

Osoby chcące włączyć się w opisane tutaj działania lub zainteresowane tematyką powstającego ruchu prosimy o kontakt z redakcją portalu Tezeusz.

 

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code