Pięć lat. Piąty Adwent z Tezeuszem. Jakimś trafem – dość dziwnym, bo nie mam w zwyczaju wracania do rzeczy napisanych przez siebie – zajrzałam przed chwilą do historii mojego bloga i zauważyłam datę pierwszego wpisu. Przypadek? Nie. Nie mogę tego tak określić, bo przecież przypadki w moim świecie nie istnieją, ale… Dokładnie pięć lat temu, 11 grudnia 2018, ukazało się moje pierwsze Tezeuszowe rozważanie. Skromniutka rocznica, lecz mimo woli skłaniająca do refleksji.
Pięć lat to niewiele, a jednak w tym czasie oboje się zmieniliśmy: Tezeusz i ja. I to chyba w podobny sposób: ujrzeliśmy Innego. Ujrzeliśmy, a nie tylko patrzyliśmy na niego. Przyjęliśmy go jako równego nam, mającego prawo do swoich decyzji i wyborów, szukania osobistej drogi do szczęścia i znajdowania własnego obrazu Boga, co więcej – do dzielenia się tym wyobrażeniem z innymi Innymi, czyli z nami. Portal otworzył się na inaczej myślących i wierzących, a w tym roku ponownie zaprasza na ekumeniczne rekolekcje. Ja po raz kolejny zapraszam do mojego „świata”, w którym Innego się nie odrzuca i nie ocenia, oczekuje natomiast od niego bardziej lub mniej ekumenicznego dialogu. Każde z tych zaproszeń – podobnie jak wszystkie kontakty z innymi – z jednej strony wystawia na niebezpieczeństwo bycia zdradzonym, niezrozumianym lub odrzuconym, z drugiej jednakże – niesie obietnicę wejścia w bliskie relacje z Innym, utworzenia wspólnoty, gromadzącej się w imię miłości wokół Jezusa Chrystusa. Należałoby się spytać, co sprawia, że mimo wielu porażek ponawiamy ryzykowne próby zbliżenia do drugiego człowieka, znalezienia się w kręgu miłości. Mnie uzdolniło do tego powierzenie się Bogu, pozwolenie, by mnie poprowadził. Wierzę, że tylko od Niego zależą rezultaty mojego planowania, pochodzi coraz większy spokój, z jakim podchodzę do wyników moich przedsięwzięć, do sukcesów i porażek.
W dzisiejszych czytaniach zarówno prorok Izajasz, jak i św. Mateusz prowadzą nas do Boga, który jak dobry pasterz pasie swoją trzodę, jagnięta nosi na piersi, ostrożnie prowadzi karmiące owce (por. Iz 40,11). Warto zadać sobie nieco trudu, szczerze odpowiadając na kilka istotnych pytań. Jakie uczucia wywołują we mnie natchnione słowa Proroka? Czy troska Boga budzi we mnie poczucie bezpieczeństwa? Czy czuję Jego miłość i pragnę odwzajemnić się Mu moją miłością? Czy w ogóle widzę siebie pośród owiec lub w jagnięciu niesionym przez Pasterza? Może uważam się za dużą, silną owcę, która sama sobie poradzi, nie potrzebuję Boga ani bliźniego?
Ewangelista Mateusz kreśli następny obraz Boga – Pasterza, który pozostawia stado, aby odnaleźć zgubioną owcę (por. Mt 18,12-14). Z ludzkiej perspektywy jest to działanie pozbawione sensu, nierozsądne. Posiadacz stu owiec ryzykuje całym stadem, żeby odnaleźć jedną z nich, najprawdopodobniej mało wartościową. Wyobrażając sobie tę scenę, zastanawiamy się, dlaczego On porzuca posłuszne owce, żeby odnaleźć tę, która z własnej winy znalazła się w kłopotach, zeszła z właściwej drogi, być może nawet odeszła z innym pasterzem. W jakim miejscu tej sceny ja sama się znajduję? Z kim się utożsamiam: z owcą słuchająca głosu Pana czy z tą ciągle błądzącą, którą trzeba wyciągać z kłopotów? Czy jestem wdzięczna Jezusowi, że po raz kolejny okazał mi miłosierdzie i cieszy się z mojego powrotu? Czy raczej mam Mu za złe, że tak wiele wybacza tym, którzy lekceważą Jego nauki? Może buntując się wraz z pozostałymi owcami, usiłuję usunąć tę nieprawomyślną ze stada, ukarać ją i ani myślę ucieszyć się z jej powrotu?
Specjalne okresy takie jak Adwent sprzyjają pogłębionej refleksji, przyglądaniu się sobie i nieśpiesznemu szukaniu odpowiedzi, konfrontowaniu się zarówno z odwiecznymi dylematami, jak i wyborami współczesnego człowieka. W rezultacie jak z elementów puzzli buduję często zaskakujący wizerunek, mówiący o tym, jak moje doświadczenie wiary przekłada się na relacje z Innym i do jakiego Boga wspólnie z nim idziemy.
A Bóg, którego oczekujemy, zawsze się okazuje inny, niż się spodziewaliśmy.
Rekolekcje Adwentowe Tezeusza 2013
