Czekając na zmartwychwstanie

Łatwo jest dzisiaj stać w pozycji oskarżyciela Tomasza i wyrzucać mu brak wiary. No bo przecież ja, my doświadczyliśmy, widzieliśmy, musisz uwierzyć nam na słowo! Jakże łatwo przychodzi nam to mówić ludziom: Bóg zrobił w moim życiu to i to, musisz uwierzyć w Boga! Tak, a gdzie to jest napisane? Dzisiejsza Ewangelia zdaje się temu przeczyć. Mówi mi, że to nie ja mam moc sprawczą. Moje słowa, moje świadectwo może jedynie zachęcić kogoś, obudzić w nim ciekawość, pragnienie Boga, spotkania z Jezusem, ale nie ma mocy ani prawa wymuszać na kimś wiary. A to zdaje się robić ewangelista Jan. Próbuje ukazać Tomasza jako tego „gorszego”, kogoś, kto nie uwierzył. Na szczęście opisuje także to, co dzieje się osiem dni później.

Cały szkopuł w tym, że pozostała dziesiątka również musiała najpierw zobaczyć, żeby uwierzyć. Piotr ani Jan wcale nie uwierzyli Marii Magdalenie. Musieli pobiec do grobu, by zobaczyć, że jest pusty. Zmartwychwstałego Pana zobaczyli dopiero wraz z Jakubem, kiedy wrócili do starego zajęcia, czyli połowu ryb. Kolejna dwójka uczniów uciekała do Emaus i tam spotkała Żywego Boga. Uciekali, choć wcześniej usłyszeli tę nowinę od kobiet, Piotra i Jana. Sami musieli zobaczyć, aby uwierzyć, więc zarzut do Tomasza wydaje się wyssany z palca. A jednak Tomasz słyszał pewnie gorzkie, oskarżające go słowa. I w pewnym momencie czuł się źle. Jako ten gorszy, ten mniej wybrany. Jako ten, którego zwyczajnie Mistrz olał i z jakiejś przyczyny nie chce mu się objawić.

Przyjrzyjmy się temu, co przeżywa Tomasz. Wszyscy wokół cieszą się, że spotkali żyjącego Przyjaciela. Uwierzyli w Jego przesłanie, w Jego zbawcza misję. Widzieli cuda i doświadczali Jego obecności. A Tomasz niczego i nikogo nie zobaczył. Jest w tym wszystkim sam. Wszyscy go oskarżają o brak wiary.

Dzisiaj mija tydzień od świąt Wielkiej Nocy. Pan zmartwychwstał i żyje! Wszyscy wokół się cieszą. Radośnie tańczą i śpiewają. Składają świadectwa mocy zmartwychwstania. A ja niczego nie doświadczam! Niczego nie widziałem. No, może „tylko” doświadczyłem przebaczenia. Ale generalnie, jak było, tak jest. Nadal mam doła, takiego jak od 9 miesięcy. Nadal mam te same grzechy. Nadal mam te same problemy, a wciąż też przybywają nowe. I wiecie co? Też czuję się w takim potrzasku jak Tomasz. Wszyscy naokoło zdają się na mnie krzywo patrzeć. Pod skórą czuję już wyrzuty braku wiary. Pojawia się pytanie, czy ze mną jest coś nie tak? Może masz podobnie? Może wszyscy wokół Ciebie radują się, ale Ty nie masz najmniejszych powodów do radości? Wszyscy doświadczają zmartwychwstania, a Ty nadal tkwisz w swoim grobie? Przyjacielu! Dzisiejsze Słowo jest do nas! Z nami jest wszystko ok! Mam Dobrą Nowinę!

Dla mnie dzisiejsze Słowo jest trochę kpiną z tych wszystkich mądrali i świętoszków, co na nas krzywo patrzą i oceniają naszą wiarę. Bo Jezus wiedział, że mimo smutku i przygnębienia miał Tomasz w sercu coś jeszcze: głębokie pragnienie spotkania z Nim. I Jezus na te pragnienie odpowiada! Osiem dni później przychodzi, ale przychodzi specjalnie dla Tomasza! Czy wyobrażacie sobie to, co musiał przeżyć w tym momencie Tomasz? Wydaje mi się, że to mieszanka strachu, podniecenia i radości. Jezus nie wyrzuca mu braku wiary. Więcej, pozwala się dotknąć, i to w miejsca swoich ran. To znaczy, że Jezus okazuje wielkie zainteresowanie, bliskość i zaufanie Tomaszowi. On chce, by Tomasz był blisko Jego serca! Tomaszowi nie pozostało nic innego jak wykrzyczeć: Pan mój i Bóg mój!

Może dzisiaj jesteś w takiej samej sytuacji jak ja. W sytuacji oczekiwania na zmartwychwstanie w Twoim życiu. Nie martw się, nie smuć się. Poczekajmy razem i miejmy tylko, i aż pragnienie spotkania. Nic więcej. A reszta niech się śmieje. Niech wytykają nas palcami. My będziemy czekać tyle czasu, ile Pan zechce, abyśmy czekali. Jedno jest jednak pewne: On przyjdzie!

No dobra, pewnie niektórzy z Was wytkną mi: przecież Jezus mówi, że błogosławieni ci, którzy nie widzieli, a uwierzyli. Owszem, ale co z tego? Skoro sam musiałeś zobaczyć, aby uwierzyć! Po prostu razem módlmy się. aby Bóg przymnożył nam wiary. Koniec kropka.

Jezus mówi mi dzisiaj, żebym nikomu nie przeszkadzał w jego oczekiwaniu na zmartwychwstanie. Wzywa mnie dzisiaj do cierpliwości wobec drugiego człowieka, do dawania mu wolności. Do pozwolenia mu być sobą, tym poszukującym, tym czekającym wciąż na spotkanie ze Zmartwychwstałym. Niezależnie od tego, czy to trwa już tydzień, miesiąc czy rok, po prostu Pan go nawiedzi! Oczywiście mogę, a wręcz powinienem świadectwem mojego życia (także tym słownym) pokazywać temu człowiekowi Boga, zainteresować go Nim, wzbudzić pragnienie. Ale tylko to mogę. Tylko to leży w mojej gestii. Reszta należy do Jezusa.

Cierpliwości Tobie i sobie! Nie jesteś sam!

Rozważania Niedzielne