Adwent. Po burzy.

Adwent. Po burzy.

 

oto leży bezwładny

pęknięty moment 

sączy się popieleje

stara już i zmęczona

wieczność

leciała niegdyś monada 

odwagą swą trzymając przed sobą wykradziony bogom ogień

w dłoniach nie nawykłych do chłodu stworzenia tej niezgłębionej zagadki światło upadło

pozostawiając na nagiej skale oniemiały korpus

pustki 

oto leży bezwładny

po burzy naporu, w nagim skalnym załomie, blade ciało. z rozpostartymi ramionami i napiętą z bólu twarzą zapadłą po bezskutecznej walce, ze spierzchniętymi ustami, których rozchylona w przyspieszonym oddechu siność nie jest w stanie wydobyć z plątawiska bezmyśli żadnego słowa. Wszeteczny i dumny, pyszny złodziej Boskiej tajemnicy, która umarła, rozdana niewłaściwie, rozrzucona jak Imię, tak nieznaczące dla ludu złotego cielca. W ciszy bezwładnej łupiny swej, na szczytach rozpaczy dziwne znajduje ukojenie; oczy, choć przekrwione, goreją. Ukorzenie, które z bezednia woła światłością docierającą wszędzie. Spojrzenie zwrócone w górę, ze źrenicami rozszerzonymi od ciemnych zmagań, jakby wypatrywały najdrobniejszego strzępu światła. Kuriozum życia, tej majestatycznej porażki snującej się wśród mgieł jak widmowy żaglowiec z postrzępionymi żaglami, płonie tej ciemnej nocy i umykając w eter pozostawia po sobie jedynie odblaski swej ulotności w oczach konającego wędrowcy. Rozbita arka na skale, rozpacz w bezdechu leżącego. Otwarte oczy na wskroś w mroku przenika dziwna jasność, jakiej nigdy jeszcze nie zaznał. Usta spierzchnięte pijanym wiatrem wiecznego karnawału, potrzaskany czas, który w ognistych mackach swych trzymał lodowe konsekwencje, wyzuwając ostatni fragment skóry z rumianych afektów buńczuczności. On, który tak wiele świątyń spalił, radosny siewca zbrodni i gwałtu o dłoniach pociętych słodką nienawiścią do własnej egzystencji, lubą zemstą za fakt bezdenności w poszukiwaniu jej sensu, libertyn o twarzy chłopięcego hulaki ogorzałej wiatrem bezczelnej przygody i zlodowaciałej alkoholowym wyziewem schyłkowości i dekadencji, piewca szaleństwa i euforii dziecka burzącego wielkie fortece ludzkiej nadzieji jak babki z piasku, leży dziś upodlony. Wokół zebrałby się tłum gapiów, złakniony bożej chłosty, własnego wywyższenia. Lecz on, choć opuszczony na niezdobytej górze, rozdarty pomiędzy dokonanym ascendit i descendit, o którym nie jest w stanie w momencie ciszy nawet pomyśleć, nie drgnie w powadze swego mrocznego oświecenia, nie wywyższy się, nie pójdzie z wieścią. Przez zachwycone czymś innym samozobojętnienie zaczyna sączyć się lekki uśmiech. Jak Syzyf-Hiob: Nie wyrzeka się swojej grzeszności i nie ma zamiaru niczego zmieniać. Oto dostał po twarzy. Leży. Patrzy pijany w niebo i czuje rozkosz, jakby sam wyciągnął gwoździe z dłoni Chrystusa i wbił w swoje, pomagając mu tkwić uniżonym, na krzyżu w wywyższeniu. Oto On, jego Chrystus, rodzi się. Prześwitująca gdzieś pomiędzy strzępami gnanych wichrem chmur gwiazda zwiastuje przemienienie. Nadchodzi Dzieciątko. Wyciągnie kiedyś w jego kierunku dłoń, kiedy tylko Żyd ów pobożny, cieśla, odgoni  skazanego na Golgotę od swojego domu. Nowy Byt, unieśmiertelnienie wypełni jego oczy pustką i każe oczekiwać na ponowne przyjście. Narodziny wieczności, dzięki której w końcu umrze, dziękując za ponowne narodziny. Po tułaczce pośród tysiącleci, wojen, zarazy i pożogi ducha, jak zwierciadło pęknięte odbije w swej matowej bezsilności rozpacz ludzkości. Wieki porażki Tego Świata, po burzy walecznej, po sztormie batalii o sens, ucichły. Złoto okazało się materią kruchą, niesamostanowiącą się. Pozbawioną absurdu, wyzutą z paradoksu zwyczajnością spiżowych wieków, jakże kruchych i mało znaczących w kruszących wszystko kleszczach Kosmosu. Cisza. Bolesne wylinienie, zmiana skóry przez węża, który spełznie z gór, snując się dalej między ostrymi krawędziami. Najwyższe istoty potrafią upaść najniżej. Lej, który po uderzeniu gwiazdy został wyżłobiony zbyt głęboki jest, aby wąż sam z niego wypełznął. Unieśmiertelnienie oczekuje na wieczność. Gwiazda wskazuje drogę, w którą winien udać się upadły, aby dostąpić ratunku. Powinien zatrzymać się, odetchnąć. Agoniczne spazmy opuszczą ciało. Wilgotny chłód rozświetli Słońce. Spragniony, bezdennie pusty wzrok, przeraźliwie wyczekujący, doczeka pierwszego kwilenia ptaków, kiedy noce staną się krótsze, a poranki ogarnie eteryczny słód oddychającej wreszcie ziemi. Narodziny życia – narodziny żywota. Bogoczłowiek. Rodzi się. Umiera i zmartwychwstaje. Nowy Byt, jakość przecząca identyfikacji z twardymi prawami skalnego załomu, w którym leży wycieńczony wędrowiec. Absurdem jest, paradoksem jest, skoro jego, grzesznika, natchnął dziś światłem dziwnym i wysokim. Zaskoczył go. Wieczny Tułacz leży. Zdezorientowany. Oniemiały. Zachwycony. Olśniony. Pijane dziecko w ekstazie. Po burzy bolesne przygotowanie. Czym jest Adwent, jeśli nie krawędzią ciszy nad Otchłanią huczącą wciąż po katastrofie w ciemnościach, której szczątki rozświetli światło – po to, aby iść dalej? Betlejemska gwiazda ukaże Ostateczność: Moment, w którym jedyny najgłębszy oddech wystarczy – musi wystarczyć, aby wybrać się w drogę

a w dłoniach nie nawykłych do chłodu stworzenia tej niezgłębionej zagadki światło upadło

i oto leży bezwładny

drżącym oddechem wchłania snujące się pierwsze promienie

jasności nie należącej do niego

więdnące ciało i wzrok coraz bardziej matowy

oddala się

milknie

nadejdzie

odchodząc

za światłem

nowy

… 

Frantisek Kupka, Jestem Jednym.

____________________________________________