20 lat nowego życia – początki

20 lat nowego życia – początki

Nie spodziewałem się, że wtargnięcie Boga w moje życie przyniesie takie gwałtowne zmiany, przede wszystkim we mnie.

W czasie modlitwy, kiedy płacząc wyznawałem swoje grzechy i zapraszałem Jezusa do swojego serca, odczuwałem niesamowite rzeczy. Ciepło, zimno, czułem jak ciężar życia spada ze mnie, gdzieś odpływa, a do wnętrza mojego, wpływa gorąca miłość. Nie potrafiłem jej określić, poznać, nie znałem jej, nie wiedziałem co to jest, ale było mi szalenie dobrze, radośnie, miło. Czułem się kochany, akceptowany przez to coś , co weszło we mnie, gdzieś do serca, do duszy, do umysłu?

 Trząsłem się nie wiadomo dlaczego, w skroniach pulsowała mi krew, wracałem na swoje miejsce oszołomiony, jak przez mgłę pamiętam słowa modlących się, wyrzeknij się alkoholizmu – wyrzekam się – wyrzeknij się szatana – wyrzekam się – wołaj do Pana Jezusa – Panie Jezu wybacz mi moje życie, moje grzechy, oddaję Tobie moje życie, zapraszam Cię do mojego serca. Prowadź mnie, pragnę dla Ciebie żyć – jesteś moim Królem i Panem. Nigdy wcześniej się tak nie modliłem z głębi serca, z łzami i szlochaniem, to było niesłychane, ten pokój, który nastąpił po modlitwie, jak po burzy. Coś mną szarpnęło, wyszło ze mnie, dziś wiem, że to były demony, a oni je gromili, nie bali się, bądź wolny w Imieniu Jezusa i byłem wolny J

 Siedziałem na krześle i przychodziłem do siebie, uderzyła mnie świadomość, nie wiem skąd, że już nigdy nie będę miał problemu z alkoholem. Po prostu wiedziałem o tym, jak nigdy. Zawsze bałem się co to będzie, jak dostanę wypłatę, znów kumple, znów wóda, znów bieda. Wsłuchiwałem się w pieśni, świadectwa, kazania, ale już słyszałem i rozumiałem to co mówią, jakby ktoś zdjął z moich uszu zatyczki i zdjął jakieś łuski z oczu. Jakaś nowa wrażliwość, świadomość zaczęła rozdzierać ciemności w jakich żyłem.

 W przerwie poszedłem na spacer z grupką młodzieży, słuchałem ich, takie święte dziewczyny, wówczas tak mi imponowały, nie przeklinały, mówiły o Bogu, o swoich przeżyciach z Nim, zastanawiałem się, czy ja też takim się stanę? Po powrocie ze spaceru uświadomiłem sobie, że ani razu nie przeklnąłem, i to nie dlatego, że walczyłem z tym, ale jakoś tak, mówiłem i rozmawiałem, takim czystym językiem. Zrozumiałem, że coś się ze mną stało, że nie potrafię przeklinać, że przekleństwa więzną mi w gardle i brzydzę się nimi. Coś takiego…

 Na drugi dzień rano spodziewałem się bardzo złego samopoczucia, ponieważ jadąc do Dzięgielowa (koło Cieszyna) na Dni Skupienia jeszcze byłem trochę pod wpływem, a wcześniej kilka dni popijałem sobie, aby tak mieć szmerek, co by nie wytrzeźwieć i ominąć zaburzenia związane z odstawieniem i trzeźwieniem (wymioty, rozwolnienie, ból brzucha, trzęsienie rąk, lęki itp. ) , zasypiając jednak powiedziałem temu komuś, co we mnie był, że mogę przejść wszystkie katusze, ale niech On, czy wówczas uważałem, ta miłość we mnie nie odchodzi, niech jest, nigdy tak dobrze się nie czułem w sercu. Ciało wiadomo musiało odcierpieć, ale ta miłość…

 Bałem się zjeść śniadanie, ale zjadłem, patrzę na ręce , nie trzęsą się, brzuch nie boli, nie chce  się wymiotować, nie mam lęków – a ta miłość , we mnie JEST!!!

Popłakałem się z radości, bo zacząłem wierzyć, że naprawdę coś się ze mną stało, coś czego nigdy nie oczekiwałem. Ta miłość. Z radością oczekiwałem kolejnych pieśni, kazań, wykładów, świadectw – zacząłem wierzyć, że na prawdę Jezus przyszedł do mnie i zamieszkał w moim sercu. Ta świadomość mnie onieśmielała, czułem się jeszcze brudny, grzeszny, zły , a On we mnie jest, rozlewa miłość. Czułem jak moja dusza karmi się tą atmosferą panującą na sali, jak we mnie wpływa . jak żywa woda, to co mówią, co śpiewają. Jezu, o Jezu – niech Twa żywa woda płynie przez duszę mą, niechaj Duch Twój Święty sam kieruje mną…. Rozpływałem się w tej miłości, nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że tak może być. Czułem się, jakby mnie jakaś ogromna siła wzięła na ręce i huśtała, jak kiedyś ojciec swojego syna na swych rękach…. Znalazłem ,znalazłem moją miłość, Boga, Jezusa Chrystusa, Jego konanie na krzyżu przeszywało mnie . Łkałem kiedy świadomość Jego ofiary za mnie, Jego odrzucenia za mnie, Jego pogardzania za mnie – przeszywała mnie. Jezu wybacz mi, że tyle lat Ciebie nie szukałem, że zaspakajałem się jakąś religią, a Ty Boże stałeś obok mnie. Musiałem się zbrukać, zniszczyć wszystko co miało wartość, aby znaleźć prawdziwą wartość – Ciebie Boże.

 Te dni upłynęły bardzo szybko, wracałem do Rybnika jak na skrzydłach, nie wiedziałem za bardzo co mam robić, ale byłem tak naładowany optymizmem i radością, że wydawało mi się, że teraz to życie będzie miało jeden cel, życie dla Boga i tak się stało i dzieje.

 Kiedy koledzy w hotelu robotniczym i moja dziewczyna zobaczyli mnie, nie mogli uwierzyć. Ja zawsze taki zasmucony, kiedy trzeźwy, pełen pogardy dla innych, narzekający wiecznie, wchodzę do ich pokojów z uśmiechem jakiego nigdy nie widzieli. Patrzyli na mnie jak na zjawisko. Dziewczyna nie mogła uwierzyć, a kiedy oznajmiłem jej, że teraz będę żył dla Jezusa i nie będziemy ze sobą spali, chyba, że Bóg będzie chciał abyśmy byli małżeństwem – usiadła i powiedziała, co oni ci zrobili?

 Nikt mi nic nie zrobił, to Bóg odmienił mnie, On dał mi tę radość, jestem szczęśliwy, bo odnalazłem sens życia, w moim sercu mieszka Jezus, który wlał miłość , której zawsze szukałem. Koniec z alkoholem, koniec z przekleństwami, lenistwem, nostalgią. Mam nowe życie!  I rzeczywiście miałem i mam. Czasami się martwiłem, że może to minąć i znów będę ponurakiem bez nadziei. Ale każdego ranka budziłem się i „zaglądałem „ w moje wnętrze, jest, ta miłość jest, nie odeszła, Alleluja.

 Czułem, że muszę coś dalej ze sobą robić. Oczywiście pracowałem, ale jak ochoczo, mój majster w pracy nie mógł uwierzyć, że to ja, wesoły, radosny, pełen werwy. Co ci się stało Kazik? Uwierzyłem w Jezusa, kocham Go. Zwariował może, przybiegł kierownik , panie Juszczak co się z panem dzieje? No czy coś złego – pytam? Nie, nie, absolutnie, ale nie poznajemy pana. Kocham Jezusa, nareszcie Go znalazłem, oby wszyscy tak Go poznali, to byśmy mieli załogę, mówi kierownik.

 Kolega z piętra, który zaproponował mi wyjazd, był w szoku, nie mógł uwierzyć, że naprawdę narodziłem się na nowo, był ostrożny i podejrzliwy, rozumiem go dziś. On mi dał pierwszy Nowy Testament – gedeonitkę – zacząłem czytać, nie myślałem, że taka książka może być źródłem żywej wody! Ten, którego zaprosiłem do serca i który dawał mi tak ogromną miłość, zaczął mówić do mnie przez tę książkę! Czytając NT, całym sobą słyszałem, jak On mówi do mnie. Na nocce, kiedy maszyny pracowały, a ja je obsługiwałem, NT był cały od smarów, a ja go czytałem jak najwspanialszą powieść. Dużo książek wcześniej czytałem, ale ta księga, to nie księga, to żywe Słowa.

Modlitwa, odczuwałem, że muszę rozmawiać, że muszę nawiązać jakiś dialog z Jezusem, tym, który jest we mnie, skoro to Bóg, i nieśmiało zacząłem już nie tylko Mu dziękować, ale prosić, tak delikatnie, tak nieśmiało, Boże, pomóż mi, ja chciałbym wiedzieć co mam w życiu robić, gdzie mieszkać, gdzie pracować. Co ze mną będzie, jestem przecież w Twoich rękach, co dla mnie przeznaczyłeś. Modlitwy stawały się odważniejsze, aż zaczął do mnie mówić i mówi cały czas. Zrozumiałem, że moje pojęcie o modlitwie, jako wyuczonym wierszyku, to była bzdura, że On jest osobą i chce rozmawiać, a nie chce recytacji jakiś regułek, które są dalekie od serca.

 Kościół, co z nim. Poszedłem do jednego , pięknego , ksiądz pięknie ubrany, ludzie wstają, siadają, modlą się, a ja czuję, że to fikcja, że to nie ma nic wspólnego z ich życiem. Patrzyłem im w oczy i pytałem, kochasz Jezusa? Co myślisz o tym, co czytał  ksiądz, czy jesteś tym ziarnem dobrym, czy raczej w chwastach? Daj mi spokój, jakiś nawiedzony, kto by to rozumiał, idź na księdza, nie pytaj mnie. Kolejna osoba i kolejna – dlaczego? Dlaczego wy nie przejmujecie się Jezusem?

 Może kolejny kościół, wszak w Rybniku jest ich trochę, może tu słucham, patrzę, ksiądz coś mówi, ale nie jest to strawne dla mnie, czuję jakby to była woda pełna brudu, niesmaczna. Kolejny, podobnie. Staram się rozmawiać z ludźmi po mszy, nie chcą, co mnie tam Jezus obchodzi, daj mi pan spokój. Smutno mi, przypominam sobie moje dzieciństwo, kiedy z siostrą biegaliśmy do kościoła, nic nie rozumiałem, ale wiedziałem, że to coś doniosłego. Ona często płakała, śpiewała a że się wstydziła, to musiałem siedzieć daleko od niej. Zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę, to ja niczego nie rozumiałem w tym kościele, że tak naprawdę , to tak jak teraz tu, to zawsze tak było. Aby ludzie widzieli i nie gadali, aby ksiądz na kolendzie nie miał powodu, aby rodzice byli zadowoleni. A ja nie czułem tego, co czułem tam, wśród tych odrzuconych ludzi, którzy tak całym sercem i z całej duszy.

Marniałem, smutno mi było, co robić? Spotkałem kumpla od tych innych i pytam, co robić, bo marnieję, zaczyna mnie dopadać smutek, nie potrafię cieszyć się tak ja na początku. Idź do zboru. Co to jest zbór? To taka starodawna nazwa na miejsce spotkań kościoła. Jest taki na ul. Piasta tam, będzie dobrze. A jest więcej takich? Tak jest wiele, różnych, ale spróbuj tam. Poszedłem – niedziela 10,00 jakby diabeł ogonem nakrył, nie mogłem znaleźć, ale w końcu – Kościół Chrystusowy – no ładna nazwa, ciekawe jak będzie w środku. Gość w koloratce, znajomo, ale nie ma wież, dzwonów itp. Sala na 150 osób, wszyscy się do siebie uśmiechają,  witają się, ze mną też. Co to za ludzie, może jednak podobni do tych co w Dzięgielowie? Osób może z 70 nie ma ołtarza, a tylko Księga – pewnie Biblia. Zaczęło się, pastor odczytał Słowa z Biblii i już wtedy odczułem, że te słowa we mnie wpływają. A kiedy zaczęli śpiewać, modlić się, wołać do Pana, płakałem ze szczęścia, tak tu jest ta obecność Jego, czuję Go, czuję tę miłość. Patrzyłem na ich rozpromienione twarze, przymknięte oczy i wiedziałem ,oni świecą blaskiem Boga.

 Czułem jak do mojego serca wpływa znów ten ożywczy dech, ta żywa woda, tak to jest miejsce dla mnie. Opadły łańcuchy obawy i lęku, to byli ludzie, którzy przeżyli co samo co ja, spotkanie z Jezusem, wyczuwałem w nich, ta samą miłość, która zamieszkała we mnie, to cudowne uczucie. Czułem, że są mi kimś strasznie bliskim. Po nabożeństwie nie mogłem się nimi nacieszyć, a oni mną. Kiedy opowiedziałem o swoim spotkaniu z Jezusem, tak się cieszyli, tak dziękowali Boga za łaskę jaką mi dał. Wreszcie mnie ktoś rozumiał. Wreszcie nie interesowało tych ludzi, kim wcześniej byłem, ale to co Bóg uczynił w moim życiu.

 Taki był początek, właściwe większość tego co się działo, ja czułem jak niemowlę. Piotr apostoł pisze w swoim liście, Jako nowonarodzone niemowlęta, zapragnijcie nie sfałszowanego duchowego mleka, abyście przez nie wzrastali ku zbawienie 1 Ptr. 2,2 – i byłem takim niemowlakiem i piłem mleko i wzrastałem w otoczeniu jak to niemowlak potrzebuje (miłości, pokarmu i snu – czyli Bożego odpocznienia). 

 Następne moje przygody z Bogiem i w rozwoju duchowym niebawem J Kazik