12 października 2015
Rz 1, 1-7
Paweł, sługa Chrystusa Jezusa, z powołania apostoł, przeznaczony do głoszenia Ewangelii Bożej, którą Bóg przedtem zapowiedział przez swoich proroków w Pismach świętych. Jest to Ewangelia o Jego Synu pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym, o Jezusie Chrystusie, Panu naszym. Przez Niego otrzymaliśmy łaskę i urząd apostolski, aby ku chwale Jego imienia pozyskiwać wszystkich pogan dla posłuszeństwa wierze. Wśród nich jesteście i wy powołani przez Jezusa Chrystusa. Do wszystkich przez Boga umiłowanych, powołanych świętych, którzy mieszkają w Rzymie: łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana Jezusa Chrystusa.
Ps 98,1. 2-3ab. 3cd-4
R: Pan Bóg okazał ludom swe zbawienie.
Śpiewajcie Panu pieśń nową,
albowiem uczynił cuda.
Zwycięstwo Mu zgotowała Jego prawica
i święte ramię Jego.
Pan okazał swoje zbawienie,
na oczach pogan objawił swoja sprawiedliwość.
Wspomniał na dobroć i na wierność swoją
dla domu Izraela.
Ujrzały wszystkie krańce ziemi
zbawienie Boga naszego.
Wołaj z radości na cześć Pana, cała ziemio,
cieszcie się, weselcie i grajcie.
Ewangelia: Łk 11,29-32
Gdy tłumy się gromadziły, Jezus zaczął mówić: „To plemię jest plemieniem przewrotnym. Żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza. Jak bowiem Jonasz był znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia. Królowa z Południa powstanie na sądzie przeciw ludziom tego plemienia i potępi ich; ponieważ ona przybyła z krańców ziemi słuchać mądrości Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon. Ludzie z Niniwy powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni dzięki nawoływaniu Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz”.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Św. Grzegorz z Nyssy, Pierwsza homilia do Pieśni nad Pieśniami
Tekst Pieśni nad Pieśniami Salomona przedstawia duszę jako oblubienicę, przyozdobioną do bezcielesnego, duchowego i bez zmazy zjednoczenia z Bogiem. Ten, który „który pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2,4) wykłada tutaj sposób najdoskonalszy, sposób błogosławiony, aby zostać zbawionym – to znaczy ten, którym jest miłość. Niektórzy mogą znaleść zbawienie w obawie: biorąc pod uwagę kary, jakie na nas czekają w czeluściach, powstrzymujemy się od zła. Podobnie jest z tymi, którzy prowadzą uczciwe i cnotliwe życie, bo mają nadzieję na zapłatę dla tych, którzy byli pobożni: działają oni nie przez umiłowanie dobra, ale przez nadzieję rekompensaty.
Jednakże, aby wznieść się do doskonałości, trzeba zacząć od wygnania obawy ze swojej duszy; czuć poddańcze pragnienie przywiązania się do swojego Pana jedynie przez miłość… Kochamy „całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą” (Mk 12,30) nie dary, które otrzymaliśmy, ale Tego, który jest źródłem wszystkich dóbr. Taka powinna być dusza według Salomona…
Myślisz, że wspominam tu Salomona, syna Batszeby który na górze złożył ofiarę z tysiąca wołów i który popełnił grzech, idąc za radą cudzoziemki? Nie. Myślę o innym Salomonie, który także narodził się z nasienia Dawida według ciała. Jego imieniem jest „pokój” [imię Salomon znaczy „mąż pokoju” (1 Krn 22,9)]. Jest On prawdziwym królem Izraela, budowniczym Świątyni Pańskiej, posiadaczem uniwersalnego poznania. Jego mądrość jest niezmierzona; co lepiej, jest On w istocie mądrością i prawdą; Jego imię i Jego myśli są doskonale boskie i wzniosłe. Posłużył się On Salomonem jak narzędziem, użył jego głosu, aby się do nas zwrócić: najpierw w Księdze Przysłów, potem w Księdze Mądrości, a następnie w Pieśni nad Pieśniami. Wskazuje w ten sposób naszej myśli jak metodycznie i w określonym porządku postępować w doskonałości.
Z traktatu św. Fulgencjusza, biskupa Ruspe, Przeciw Fabianowi
Składając ofiary wypełniamy nakaz naszego Zbawiciela, o którym świadczy święty Apostoł w słowach: “Pan Jezus tej nocy, kiedy został wydany, wziął chleb, i dzięki uczyniwszy, połamał i rzekł: To jest Ciało moje za was wydane. Czyńcie to na moją pamiątkę. Podobnie, skończywszy wieczerzę, wziął kielich, mówiąc: Ten kielich jest Nowym Przymierzem we Krwi mojej. Czyńcie to, ile razy pić będziecie, na moją pamiątkę. Ilekroć bowiem spożywacie ten chleb albo pijecie kielich, śmierć Pana głosicie, aż przyjdzie”.
Ofiarę składa się po to, aby głosić śmierć Pana, aby wspominać Tego, który za nas oddał swoje życie. On sam powiada: “Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. Ponieważ zaś Chrystus wydał się na śmierć z miłości ku nam, dlatego ilekroć składając ofiarę wspominamy Jego śmierć, prosimy o dar miłości udzielany mocą przychodzącego Ducha Świętego. Z pokorą błagamy wówczas, aby mocą tej miłości, dzięki której Chrystus zechciał oddać za nas swe życie, dla nas, po otrzymaniu Ducha Świętego, świat został ukrzyżowany, a my dla świata; abyśmy naśladując śmierć naszego Pana, podobnie jak Chrystus, “ponieważ umarł dla grzechu, raz umarł, a że żyje, żyje dla Boga”, tak i my, byśmy “postępowali w nowości życia”, a otrzymawszy dar miłości, umarli dla grzechu i żyli dla Boga.
“Miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany”. Samo uczestnictwo w Ciele i Krwi Pana przez spożywanie chleba i picie kielicha zobowiązuje nas, abyśmy umarli dla świata i prowadzili życie ukryte z Chrystusem w Bogu, abyśmy ukrzyżowali nasze ciało z wadami i namiętnościami.
W ten sposób wszyscy wierzący, którzy miłują Boga i bliźniego, chociaż nie piją kielicha męki cielesnej, piją jednak z kielicha miłości Pana. Upojeni miłością, umartwiają ciało doczesne, a przyodziani w Pana Jezusa Chrystusa, nie troszczą się o rzeczy ziemskie ani też nie wpatrują się w to, co widzialne, ale w to, co niewidzialne.
Pijemy kielich Pana, dopóki zachowujemy świętą miłość; bez niej nawet wydanie ciała na spalenie nic nie znaczy. Dzięki zaś darowi miłości stajemy się tym, co mistycznie sprawujemy w dokonywanej ofierze.