16 lipca, 2015
Wspomnienie Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel
Wj 3,13-20
Mojżesz rzekł do Boga: „Oto pójdę do synów Izraela i powiem im: «Bóg ojców naszych posłał mię do was». Lecz gdy oni mnie zapytają: «Jakie jest Jego imię?», to cóż im mam powiedzieć?” Odpowiedział Bóg Mojżeszowi: „Ja jestem, który jestem”. I dodał: „Tak powiesz synom Izraela: «Ja jestem posłał mnie do was»”. Mówił dalej Bóg do Mojżesza: „Tak powiesz synom Izraela: «Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izraela i Bóg Jakuba posłał mnie do was. To jest imię moje na wieki i to jest moje zawołanie na najdalsze pokolenia». Idź, a gdy zbierzesz starszych Izraela, powiesz im: «Objawił mi się Pan, Bóg ojców waszych, Bóg Abrahama, Bóg Izraela i Bóg Jakuba i powiedział: Nawiedziłem was i ujrzałem, co wam uczyniono w Egipcie. Postanowiłem więc wywieść was z ucisku w Egipcie i zaprowadzić do ziemi Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Peryzzyty, Chiwwity i Jebuzyty, do ziemi opływającej w mleko i miód». Oni tych słów usłuchają. I pójdziesz razem ze starszymi z Izraela do króla egipskiego i powiecie mu: «Pan, Bóg Hebrajczyków, nam się objawił. Pozwól nam odbyć drogę trzech dni przez pustynię, abyśmy złożyli ofiary Panu, Bogu naszemu». Ja zaś wiem, że król egipski pozwoli wam wyjść z Egiptu tylko wtedy, gdy będzie zmuszony ręką przemożną. Wyciągnę przeto rękę i nawiedzę Egipt różnymi cudami, jakich tam dokonam, a wypuści was.”
Ps 105,1 i 5.8-9.24-25.26-27
R: Pan Bóg pamięta o swoim przymierzu.
Sławcie Pana, wzywajcie Jego imienia,
głoście Jego dzieła wśród narodów.
Pamiętajcie o cudach, które On uczynił,
o Jego znakach, o wyrokach ust Jego.
Na wieki On pamięta o swoim przymierzu,
obietnicy danej tysiącu pokoleń,
o przymierzu, które zawarł z Abrahamem,
przysiędze danej Izaakowi.
Bóg swój naród bardzo rozmnożył,
uczynił go mocniejszym od jego wrogów.
Ich serce odmienił, aby znienawidzili lud Jego
i wobec sług Jego postępowali zdradziecko.
Posłał wtedy sługę swego Mojżesza
i Aarona, wybranego przez siebie.
Okazali wśród nich Jego znaki
i cuda w krainie Chama.
Ewangelia: Mt 11,28-30
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem łagodny i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie”.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Doroteusz z Gazy, Instrukcje, nr I, 8
Niech ten, kto chce znaleść prawdziwy spoczynek dla swej duszy nauczy się pokory! Oby mógł ujrzeć, że w niej znajduje się wszelka radość, chwała i spoczynek – tak jak w pysze znajduje się wszelkie tego przeciwieństwo. A właściwie to jak doszliśmy do wszystkich naszych zmartwień? Dlaczego wpadliśmy w takie nieszczęścia? Czy nie ze względu na naszą pychę? Lub szaleństwo? Nie dlatego, że poszliśmy za złymi intencjami i przywiązaliśmy się do goryczy naszej własnej woli? Ale dlaczego? Czy człowiek nie został stworzony w pełni dobrobytu, radości, odpoczynku i chwały? Czy nie był w Raju? Powiedziano mu: Nie czyń tego, a on uczynił. Widzicie pychę, arogancję i nieposłuszeństwo? „Człowiek jest szalony – powiedział Bóg, widząc to zuchwalstwo; nie potrafi być szczęśliwy. Jeśli nie przejdzie przez ciężkie chwile, to się z pewnością zgubi. Jeśli nie nauczy się, co to trudności, to nigdy nie będzie wiedział, czym jest spoczynek”. Zatem Bóg dał mu to, na co zasłużył, wygniając go z Raju…
Jednakże dobroć Boga, jak powtarzam to często, nie opuściła swojego stworzeniea, ale zwraca się ciągle ku niemu i przypomina: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”. To znaczy: Jesteście utrudzeni, nieszczęśliwi, doświadczyliście zła waszego nieposłuszeństwa. Dalej, nawróćcie się wreszcie; uznajcie waszą niemoc i wasz wstyd, aby powrócić do waszego spoczynku i chwały. Dalej, żyjcie z pokoroą, wy – martwi przez pychę. „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych”