VI Tydzień Okresu Wielkanocy,rok C2

piątek

Spread the love

6 maja 2016

Święto św. apostołów Filipa i Jakuba

1 Kor 15,1-8
Przypominam, bracia, Ewangelię, którą wam głosiłem, którąście przyjęli i w której też trwacie. Przez nią również będziecie zbawieni, jeżeli ją zachowacie tak, jak wam rozkazałem… Chyba żebyście uwierzyli na próżno. Przekazałem wam na początku to, co przejąłem; że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu, później zjawił się więcej niż pięciuset braciom równocześnie; większość z nich żyje dotąd, niektórzy zaś pomarli. Potem ukazał się Jakubowi, później wszystkim apostołom. W końcu, już po wszystkich, ukazał się także i mnie jako poronionemu płodowi.

Ps 19,2-5
R: Po całej ziemi ich głos się rozchodzi

Niebiosa głoszą chwałę Boga,
dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon.
Dzień opowiada dniowi,
noc nocy przekazuje wiadomość.

Nie są to słowa ani nie jest to mowa,
których by dźwięku nie usłyszano:
Ich głos się rozchodzi po całej ziemi,
ich słowa aż po krańce świata.

Ewangelia: J 14,6-14
Jezus powiedział do Tomasza: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie. Gdybyście Mnie poznali, znalibyście i mojego Ojca. Ale teraz już Go znacie i zobaczyliście. Rzekł do Niego Filip: Panie, pokaż nam Ojca, a to nam wystarczy. Odpowiedział mu Jezus: Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: Pokaż nam Ojca? Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie? Słów tych, które wam mówię, nie wypowiadam od siebie. Ojciec, który trwa we Mnie, On sam dokonuje tych dzieł. Wierzcie Mi, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie. Jeżeli zaś nie – wierzcie przynajmniej ze względu na same dzieła. Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni, bo Ja idę do Ojca. A o cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. O cokolwiek prosić mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię.


Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze


Andrzej Miszk Żyć z Poetą świata
W każdym akcie życia, jego ochrony i rozwoju obecny jest Bóg, jako Dawca życia. W takim rozumieniu życie przestaje być autonomicznym, przyrodniczym, czy choćby czysto ludzkim procesem. Staje się ono szczególną epifanią Boga. Każdy nasz życiowy akt czy doświadczenie i percepcja aktów życiowych innych osób czy istot żywych, zwłaszcza jeśli czyniony jest w przytomności tego, że Jezus jest życiem, zakorzenia nas w Bogu. Więcej…

Z traktatu Tertuliana Odrzucenie heretyckich roszczeń

Gdy Jezus Chrystus, nasz Pan, przebywał na ziemi, sam mówił o tym, kim jest i był, jakie dzieło dał mu Ojciec do spełnienia i co ludzie mają czynić. Mówił to otwarcie przed ludem lub też na osobności pouczał o tym uczniów. Spośród nich, jako głównych, wybrał Dwunastu, aby Mu towarzyszyli i stali się następnie nauczycielami narodów.

Po odpadnięciu jednego z nich, przed odejściem do Ojca, rozkazał pozostałym, aby szli i nauczali narody i udzielali im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Zaraz też Apostołowie, to znaczy “posłani”, wybrali drogą losowania Macieja jako dwunastego, na miejsce Judasza, opierając się na powadze proroctwa zapisanego w psalmie Dawida. Otrzymali też obiecaną moc Ducha Świętego, który udzielił im daru języków oraz czynienia cudów. Najpierw w Judei głosili wiarę w Jezusa Chrystusa i założyli tam Kościoły, a następnie wszędzie zwiastowali narodom tę samą naukę i tę samą wiarę.

W każdej miejscowości założyli Kościoły, z których znów inne brały początek, biorąc od nich korzeń wiary i ziarna nauki i nieustannie to czynią, aby były Kościołami. W ten sposób są i one apostolskie, albowiem są pędami Kościołów apostolskich.

Każdą rzecz określamy w świetle jej początków. Dlatego wszystkie te Kościoły, tak liczne i znaczne, są jednym i tym samym Kościołem apostolskim, ponieważ wszystkie z niego biorą początek.

W ten sposób wszystkie są pierwotnym Kościołem i wszystkie apostolskim, bo wszystkie są jednym tylko Kościołem. Dowodem tej jedności jest przekazywanie pokoju, nazywanie się braćmi i udzielana sobie nawzajem gościnność. Podstawę tych praw stanowi jedna tradycja tego samego misterium.

To zaś, co głosili Apostołowie, a co im zostało objawione przez Chrystusa nie inaczej należy wykazywać, jak tylko zwracając się do Kościołów założonych przez Apostołów, które oni nauczali osobiście, później zaś za pośrednictwem posyłanych im listów.

Co prawda, kiedyś Pan jasno powiedział: “Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz jeszcze znieść nie możecie” – dorzucił jednak zaraz: “Gdy zaś przyjdzie Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy”. W ten sposób Pan ukazał, że nie ma nic takiego, czego by Apostołowie nie wiedzieli, albowiem przyrzekł im, że “poznają całą prawdę” przez Ducha prawdy. Chrystus spełnił tę obietnicę, jak o tym świadczą Dzieje Apostolskie, mówiąc o zesłaniu Ducha Świętego.

 

Skomentuj

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

*

code