5 grudnia 2012
Iz 25,6-10a
W owym dniu: Pan Zastępów przygotuje dla wszystkich ludów na tej górze ucztę z tłustego mięsa, ucztę z wybornych win, z najpożywniejszego mięsa, z najwyborniejszych win. Zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczoną na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na zawsze zniszczy śmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza, odejmie hańbę od swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł. I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia! Albowiem ręka Pana spocznie na tej górze.
Ps 23, 1-2a. 2b-3. 4. 5. 6
R: Po wieczne czasy zamieszkam u Pana
Pan jest moim pasterzem,
niczego mi nie braknie.
Pozwala mi leżeć
na zielonych pastwiskach.
Prowadzi mnie nad wody, gdzie mogę odpocząć,
orzeźwia moją duszę.
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
przez wzgląd na swoją chwałę.
Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,
zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska
są moją pociechą.
Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów.
Namaszczasz mi głowę olejkiem,
a kielich mój pełny po brzegi.
Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.
Ewangelia: Mt 15,29-37
Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając z sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u nóg Jego, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela. Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: Żal Mi tego tłumu! Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze. Na to rzekli Mu uczniowie: Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba żeby nakarmić takie mnóstwo? Jezus zapytał ich: Ile macie chlebów? Odpowiedzieli: Siedem i parę rybek. Polecił ludowi usiąść na ziemi; wziął siedem chlebów i ryby, i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów.
Blogi Tezeusza – rozmawiamy o życiu i wierze
Papież Benedykt XVI, Homilia z 29/05/2005 na Włoski Kongres Eucharystyczny
Drodzy przyjaciele…, musimy na nowo odkryć radość chrześcijańskiej niedzieli. Musimy znów uświadomić sobie z dumą, jakim przywilejem jest udział w Eucharystii, która jest sakramentem odnowionego świata. Zmartwychwstanie Chrystusa dokonało się w pierwszym dniu tygodnia, który w Piśmie Świętym jest dniem stworzenia świata. Właśnie dlatego przez pierwotną wspólnotę chrześcijańską niedziela uważana była za początek nowego świata — tego świata, w którym przez zwycięstwo Chrystusa nad śmiercią rozpoczęło się nowe stworzenie. Gromadząc się wokół eucharystycznego stołu, wspólnota stawała się jakby nowym Ludem Bożym.
Św. Ignacy Antiocheński określał chrześcijan jako «tych, którzy uzyskali nową nadzieję», i przedstawiał ich jako ludzi «żyjących wedle niedzieli» (iuxta dominicam viventes). W tej perspektywie biskup Antiochii zapytywał: «Jak moglibyśmy żyć bez Tego, którego oczekiwali także prorocy?» (List do Magnezjan, 9, 1-2). «Jak moglibyśmy żyć bez Niego?» W tych słowach Ignacego słyszymy echo świadectwa męczenników z Abiteny: «Nie możemy żyć bez niedzieli». Stąd właśnie wypływa nasza modlitwa: abyśmy również my, dzisiejsi chrześcijanie, na nowo uświadomili sobie, jak decydujące znaczenie ma niedzielna liturgia, oraz byśmy potrafili czerpać z udziału w Eucharystii zapał potrzebny do głoszenia światu z nowym rozmachem Chrystusa, który jest «naszym pokojem» (Ef 2, 14).